ผมไม่รู้ว่าแม่จะคิดถึงผมมั้ย เพราะผมถูกแม่เอามาฝากกับย่าตั้งแต่อายุได้แค่ครึ่งขวบ ผมเห็นหน้าแม่ครั้งแรกตอนอยู่อนุบาล1 และพาผมไปเที่ยวครั้งแรกกับท่านตอนป.2 สำหรับผมถึงจะเป็นเวลาไม่นานมากเเต่มีความสุขมาก
...แต่แม่ของผมกลับบอกบผมว่า...ไม่น่าให้ผมเกิดมา เพราะผมเกิดมาเลยทำให้ท่านเจ็บ ท่านอายคนอื่นที่มีผมเป็นลูก
...พอผมขึ้นป.3 ท่านก็พาผมมาอยู่ด้วยกัน แต่ท่านกลับใส่ใจกับลูกหมาที่ท่านเลี้ยงมากกว่าผมที่เป็นลูก ท่านห่วงใยกระต่ายที่ฟันหักมากกว่าผมที่ล้มป่วย แล้วผมจบป.3 ท่านก็ไปนอนกับพี่ชาย แล้วทิ้งให้ผมอยู่ตามลำพัง (พ่อผมเขาทำงานบ่อย ไปต่างจังหวัดบ่อย) พอพ่อผมกลับมา พ่อก็พาผมไปอยู่กับปู่ แล้วพาผมกลับไปอยู่กลับย่าเหมือนเดิม จากนั้นไม่นานพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกัน แล้วแม่ก็บอกกับผมเป็นครั้งสุดท้ายว่า ....ท่านไม่เคยมีผมเป็นลูก
...ผมควรคิดถึงท่านอยู่มั่ย
ใกล้ถึงวันแม่แล้ว แต่แม่จะคิดถึงผมมั้ย?
...แต่แม่ของผมกลับบอกบผมว่า...ไม่น่าให้ผมเกิดมา เพราะผมเกิดมาเลยทำให้ท่านเจ็บ ท่านอายคนอื่นที่มีผมเป็นลูก
...พอผมขึ้นป.3 ท่านก็พาผมมาอยู่ด้วยกัน แต่ท่านกลับใส่ใจกับลูกหมาที่ท่านเลี้ยงมากกว่าผมที่เป็นลูก ท่านห่วงใยกระต่ายที่ฟันหักมากกว่าผมที่ล้มป่วย แล้วผมจบป.3 ท่านก็ไปนอนกับพี่ชาย แล้วทิ้งให้ผมอยู่ตามลำพัง (พ่อผมเขาทำงานบ่อย ไปต่างจังหวัดบ่อย) พอพ่อผมกลับมา พ่อก็พาผมไปอยู่กับปู่ แล้วพาผมกลับไปอยู่กลับย่าเหมือนเดิม จากนั้นไม่นานพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกัน แล้วแม่ก็บอกกับผมเป็นครั้งสุดท้ายว่า ....ท่านไม่เคยมีผมเป็นลูก
...ผมควรคิดถึงท่านอยู่มั่ย