ตามหัวข้อเลยนะคะ เราอายุ20แล้ว แต่ก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น เวลาจะไปเที่ยวที่ไหนเกี่ยวกับน้ำแม่มักจะไม่ให้ไปหรือถ้าไปเที่ยวกับพี่(ญาติทางแม่ค่ะ)ก็จะกำชับพี่เสมอให้ดูแลเรา เมื่อไปเที่ยวทีไรพี่ก็จะต้องคอยดูแล เราก็คิดนะคะว่าพี่มาเที่ยวคงอยากไปเล่นกับกลุ่มพี่ๆ ไอ่เราแม้ว่าจะมีห่วงยางเราก็ไม่ยอมห่างจากฝั่งหรือที่ๆน้ำตื้นเลยสักนิด ทุกครั้งที่เราเที่ยวกับพี่ๆหรือน้องๆ(ญาติเราส่วนใหญ่จะเที่ยวด้วยกัน) ทุกคนก็จะต้องเวียงกับมาดูแลเราเล่นกับเราที่ริมฝั่ง พอคิดๆไปแล้วก็เหมือนภาระกลายๆอีกอย่างก็ทำให้คนอื่นเป็นห่วงเอาอีก เราได้ติดตามเพจเกี่ยวกับการท่องเที่ยวแบบคู่รักแล้วเราได้เห็นภาพที่ถ่ายตอนว่ายน้ำ ในใจคิดถ้าว่ายน้ำได้จะได้เห็นอะไรแบบนี้จริงๆด้วยตัวเองใช่ไหม ด้วยแรงฮึดบางอย่างเลยตัดสินใจที่จะเรียน "ว่ายน้ำ"
คาบเรียนที่1
วันเสาร์ที่3 มิถุนายน 2560
วันนี้เราและก็เพื่อน(บอกว่าเคยจมน้ำ) ได้เรียนว่ายน้ำค่ะ ครูให้เราฝึกให้ชินกับน้ำโดยให้เอาอากาศเขาทางปากแล้วหายใจออกทางจมูกใต้น้ำ ห๊ะ! มาถึงก็จะให้เรามุดลงน้ำเลยหรอ น้ำจะเขาจมูก เข้าหูไหมหละ นั้นเป็นความคิดของเราในตอนนั้นค่ะมีคำถามมากมาแล่นเข้ามา แต่พอหันหน้าไปทางเพื่อนแล้วเขาก็มุดลงไปแทบจะทันทีที่ครูพูดจบ เห็นดังนั้นเราก็ทำก็ทำวะ ไม่ต้อไปคิดให้มากความแล้วเพื่อนยังทำได้ เราก็เลยฮึบ! หลับตา(ใส่แว่นนะแต่ร่างกายทำอัตโนมัติ)แล้วก็ย่อขาลงน้ำไปเลยค่ะ ในใจตอนนั้นตื่นเต้นมากยอมรับ แต่ในหัวก็คิดเพียงหายใจออกทางจมูกเราก็พ่นอากาศทางจมูก แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นก้อนอากาศ บุ๋มๆ ลอยขึ้นผ่านแว่นตาเราร่างกายของเราก็อยู๋ไม่ติดพื้นสระเหมือนค่อยๆยกขึ้น พอรู้สึกอย่างนั้นเราก็เลยยืนขึ้นเองเลยค่ะ ใจนี้เต้นหนักกว่าเดิมอีกแบบทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เมือนได้ข้ามความกลัวของตัวเอง จากนั้นครูก็ให้เราฝึกเรื่อยๆ
มาถึงเรียนเตะขาในน้ำ ให้ทำปลายเท้าเมือนกำลังเขย่าอยู่ และขยับขึ้นลงโดยใช้ต้นขาบังคับและส่วนของน่องก็จะขยับตามไปเองเป็นจังหวะๆไป ฟังไปก็เหมือนกำลังเต้นเลยเนาะ ครูก็ในเกาะของสระแล้วลองทำดูครูก็จับขาเราก็แบบนี้นะ ในส่วนนี้เราก็ทำได้ดีแค่คิดว่าคล้ายๆเดินแบบเขย่งๆก็ได้มั่ง
จากนั้นก็เกาะโฟม และก็เตะๆน้ำไปแตะขอบสระไปกลับจนเริ่มเตะน้ำได้คล่องขึ้น เริ่มรู้สึกปวดที่ต้นขามาบ้างแล้ว ครูก็ให้เราจับโฟนอีกแบบนึงทำแขนคลายตัว'วี'คว่ำยืดสุดแขน แล้วก็ให้เตะขาไปด้วย และฮุบเอาน้ำเข้าทางปากแล้วก้มให้ให้หน้าจุ่มในน้ำและหายใจออกทางจมูก เพื่อนเราก็ทำแบบบอกปุ๊บทำปั๊บไม่เหมือนคนที่เคยจมน้ำเลย ไอ่เราก็เริ่มมึคำถามต่างๆเข้ามาในหัวก็เต็มไปหมด จะทำได้ไหม จับโฟมปลายนิ้วแค่นี้เดี๋ยวก็จมหรอก แต่ถึงยังไงเราก็เตรียมใจมาบ้างแล้ว เลยมุ่งมั่นที่จะลองทำ เราก็เริ่มแบบนั้นเตะขอสักพักก็ต้องเงยขึ้นมาเอาอากาศข้างบนและก้มหน้าลง จับหวะนั้นเราก็รู้สึกสติหลุดใจเต้น สมาธิหายเราเผลอหายใจเข้าทางจมูกน้ำก็เข้าปากด้วยเราปลอยโฟมตะเกียดตะกายเท้าก็เลิกเตะน้ำเปลี่ยนมายืน มือควานหาขอบสระขาก็ยืนขึ้น พอจับขอบสระได้เราก็เกาะแล้วก็สำลักน้ำได้แต่ไอมีอาการแสบจมูกตามมาติดๆ
สรุปแล้ววันแรก ครูให้เราฝึกหายใจให้ได้ ให้เราแตะขอบสระน้ำตื้นคล้ายแตะโฟมย่อขาลงให้น้ำปริ่มไหล่และฝึกก้มหน้าหายใจออกเงยหน้าฮุบ!อากาศเข้า
เพียงแค่วันแรกเราก็มีอุปสรรค์แล้วหละค่ะ ไม่ได้มาจากภายนอกเลยมันขึ้นอยู่กับเรา ในใจของเราไม่ได้คิดท้อหรอกการทำสิ่งๆหนึ่ง มันอยู่ที่ความพยายามแล้วการฝึกฝนของเราแม้วันนี้จะไม่ได้ถ้าเราฝึกไปเรื่อยๆอาจจะทำได้วันนี้วันพรุ่งนี้หรือสักวันหนึ่งแน่ๆ อย่างน้อยๆวันแรกเราก็มุดแล้วบุ๋มๆในน้ำเตะน้ำได้แล้วแหละ อิอิ จะมาเขียนเรื่อยๆนะคะ(เดี๋ยวมาเขียนวันที่2ต่อ)เราเรียนว่ายน้ำวันเสาร์และก็วันอาทิตย์ค่ะ
หมายเหตุ แนะนำเราได้นะคะเผื่อจะได้ปรับให้เรามีสติดีขึ้น
ไดอารี่ ก้าวผ่านความกลัวมาเรียนว่ายน้ำ
วันนี้เราและก็เพื่อน(บอกว่าเคยจมน้ำ) ได้เรียนว่ายน้ำค่ะ ครูให้เราฝึกให้ชินกับน้ำโดยให้เอาอากาศเขาทางปากแล้วหายใจออกทางจมูกใต้น้ำ ห๊ะ! มาถึงก็จะให้เรามุดลงน้ำเลยหรอ น้ำจะเขาจมูก เข้าหูไหมหละ นั้นเป็นความคิดของเราในตอนนั้นค่ะมีคำถามมากมาแล่นเข้ามา แต่พอหันหน้าไปทางเพื่อนแล้วเขาก็มุดลงไปแทบจะทันทีที่ครูพูดจบ เห็นดังนั้นเราก็ทำก็ทำวะ ไม่ต้อไปคิดให้มากความแล้วเพื่อนยังทำได้ เราก็เลยฮึบ! หลับตา(ใส่แว่นนะแต่ร่างกายทำอัตโนมัติ)แล้วก็ย่อขาลงน้ำไปเลยค่ะ ในใจตอนนั้นตื่นเต้นมากยอมรับ แต่ในหัวก็คิดเพียงหายใจออกทางจมูกเราก็พ่นอากาศทางจมูก แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นก้อนอากาศ บุ๋มๆ ลอยขึ้นผ่านแว่นตาเราร่างกายของเราก็อยู๋ไม่ติดพื้นสระเหมือนค่อยๆยกขึ้น พอรู้สึกอย่างนั้นเราก็เลยยืนขึ้นเองเลยค่ะ ใจนี้เต้นหนักกว่าเดิมอีกแบบทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เมือนได้ข้ามความกลัวของตัวเอง จากนั้นครูก็ให้เราฝึกเรื่อยๆ
มาถึงเรียนเตะขาในน้ำ ให้ทำปลายเท้าเมือนกำลังเขย่าอยู่ และขยับขึ้นลงโดยใช้ต้นขาบังคับและส่วนของน่องก็จะขยับตามไปเองเป็นจังหวะๆไป ฟังไปก็เหมือนกำลังเต้นเลยเนาะ ครูก็ในเกาะของสระแล้วลองทำดูครูก็จับขาเราก็แบบนี้นะ ในส่วนนี้เราก็ทำได้ดีแค่คิดว่าคล้ายๆเดินแบบเขย่งๆก็ได้มั่ง
จากนั้นก็เกาะโฟม และก็เตะๆน้ำไปแตะขอบสระไปกลับจนเริ่มเตะน้ำได้คล่องขึ้น เริ่มรู้สึกปวดที่ต้นขามาบ้างแล้ว ครูก็ให้เราจับโฟนอีกแบบนึงทำแขนคลายตัว'วี'คว่ำยืดสุดแขน แล้วก็ให้เตะขาไปด้วย และฮุบเอาน้ำเข้าทางปากแล้วก้มให้ให้หน้าจุ่มในน้ำและหายใจออกทางจมูก เพื่อนเราก็ทำแบบบอกปุ๊บทำปั๊บไม่เหมือนคนที่เคยจมน้ำเลย ไอ่เราก็เริ่มมึคำถามต่างๆเข้ามาในหัวก็เต็มไปหมด จะทำได้ไหม จับโฟมปลายนิ้วแค่นี้เดี๋ยวก็จมหรอก แต่ถึงยังไงเราก็เตรียมใจมาบ้างแล้ว เลยมุ่งมั่นที่จะลองทำ เราก็เริ่มแบบนั้นเตะขอสักพักก็ต้องเงยขึ้นมาเอาอากาศข้างบนและก้มหน้าลง จับหวะนั้นเราก็รู้สึกสติหลุดใจเต้น สมาธิหายเราเผลอหายใจเข้าทางจมูกน้ำก็เข้าปากด้วยเราปลอยโฟมตะเกียดตะกายเท้าก็เลิกเตะน้ำเปลี่ยนมายืน มือควานหาขอบสระขาก็ยืนขึ้น พอจับขอบสระได้เราก็เกาะแล้วก็สำลักน้ำได้แต่ไอมีอาการแสบจมูกตามมาติดๆ
สรุปแล้ววันแรก ครูให้เราฝึกหายใจให้ได้ ให้เราแตะขอบสระน้ำตื้นคล้ายแตะโฟมย่อขาลงให้น้ำปริ่มไหล่และฝึกก้มหน้าหายใจออกเงยหน้าฮุบ!อากาศเข้า
เพียงแค่วันแรกเราก็มีอุปสรรค์แล้วหละค่ะ ไม่ได้มาจากภายนอกเลยมันขึ้นอยู่กับเรา ในใจของเราไม่ได้คิดท้อหรอกการทำสิ่งๆหนึ่ง มันอยู่ที่ความพยายามแล้วการฝึกฝนของเราแม้วันนี้จะไม่ได้ถ้าเราฝึกไปเรื่อยๆอาจจะทำได้วันนี้วันพรุ่งนี้หรือสักวันหนึ่งแน่ๆ อย่างน้อยๆวันแรกเราก็มุดแล้วบุ๋มๆในน้ำเตะน้ำได้แล้วแหละ อิอิ จะมาเขียนเรื่อยๆนะคะ(เดี๋ยวมาเขียนวันที่2ต่อ)เราเรียนว่ายน้ำวันเสาร์และก็วันอาทิตย์ค่ะ
หมายเหตุ แนะนำเราได้นะคะเผื่อจะได้ปรับให้เรามีสติดีขึ้น