ผมฝึกเจริญสติ โดยใช้อานาปานสติ โดยผมนั่งสมาธิเเปปเดียว(น่าจะเป็นระดับขณิกสมาธิ)เเล้วดูลมหายใจต่อ หายใจเข้าก็รู้ หายใจออกก็รุ้ ลมหายใจหายไปก็รู้ กายเหยียดตรงอยุ่ก็รู้ เพ่งเข้าไปในลมก็รู้ชัด จนมันเกิดความรุ้ว่า กายมันว่าง เเล้วมีใจอยู่ข้างใน ดูร่างกายหายใจของมันเอง ปวดเมื่อยของมันเอง
ที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะมีเหตุปัจจัย ให้มันหายใจเข้า หายใจออก หลังจากออกสมาธิ ก็ตกใจเหมือนกันครับว่า ร่างกายมันทําของมันเองได้อย่างไร5555
พอถึงจุดนี้ผมต้องฝึกเช่นเดิมต่อไปหรือป่าวครับ ถ้ามีอะไรผิดไปได้โปรดชี้เเนะด้วย ขอบคุณครับ
(เมื่อก่อนผมทําสมถภาวนาได้ คือเพ่งลมหายใจจนเกิดสมาธิได้ พอรู้จักการเจริญสติ ก็ไม่ค่อยชอบทําสมถภาวนาเท่าไหร่เลย มันติดดูลมหายใจมากกว่า)
เมื่อเเยกรูป-นาม ได้เเล้วต้องฝึกอย่างไรต่อไปครับ?
ที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะมีเหตุปัจจัย ให้มันหายใจเข้า หายใจออก หลังจากออกสมาธิ ก็ตกใจเหมือนกันครับว่า ร่างกายมันทําของมันเองได้อย่างไร5555
พอถึงจุดนี้ผมต้องฝึกเช่นเดิมต่อไปหรือป่าวครับ ถ้ามีอะไรผิดไปได้โปรดชี้เเนะด้วย ขอบคุณครับ
(เมื่อก่อนผมทําสมถภาวนาได้ คือเพ่งลมหายใจจนเกิดสมาธิได้ พอรู้จักการเจริญสติ ก็ไม่ค่อยชอบทําสมถภาวนาเท่าไหร่เลย มันติดดูลมหายใจมากกว่า)