เราเป็นลูกที่อกตัญญูหรือป่าว?

เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเองหรือไม่แต่บางทีเราก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อกับแม่รักเราจริงๆหรือป่าวครอบครัวเรามี6คน แต่คงเรียกว่าครอบครัวอีกต่อไปไม่ได้แล้วเราเป็นพี่คนโตที่สุดในบ้านพ่อเรามีเมียน้อยแม่เราก็ชอบตามสืบนู่นสืบนี่แล้วบอกว่าจะไม่สนใจแล้วแต่พอพ่อเรากลับมาจากไร่พ่อเราเขาก็ไปหาเมียน้อยก่อนแล้วไม่ยอมกลับบ้านแม่ก็ชอบเครียดโมโหด่าพ่อบ้างด่าเมียน้อยพ่อบ้าง เราจะไปตัดผมแต่แม่ก็ไปตามพ่อที่ไร่ปล่อยให้เราอยู่กับน้องแค่สองคนแล้วแม่ก็พาน้องเล็กไปด้วยแต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเรามีเรียน คนภายนอกอาจจะคิดว่าเราเข้มแข็งแต่ภายในหัวใจเรามันอ่อนแอมากเหมือนจะแตกออกมา จากที่เราเคยรักพ่อกับแม่เรารู้สึกถึงระยะห่างที่มันต่างออกมา เราแค่ต้องการใครสักคนที่ใส่ใจเราบ้างเป็นห่วงเราบ้างเวลาเราเล่นกับน้องเราผิดเสมอแต่พอน้องตีเราบ้างถีบเราบ้างเรากลับโดนแม่ด่าว่าน้องแค่นี้ทำไม่แรงหรอกแต่มันเจ็บนะเจ็บตรงที่หัวใจ ถ้าให้พูดตรงๆคือเราไม่อยากเกิดเป็นลูกท่านอีกแล้ว เราเหนื่อยถ้าเขาไมพร้อมที่จะมีลูกจะรับผิดชอบลูกเขาจะมีทำไม เราไม่ต้องการอะไรจากท่านเลยเราแค่ต้องการความรักความใส่ใจแต่ยิ่งโตเรายิ่งห่างเหินจากท่านเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่บางทีเราก็รู้สึกเกลียดท่านเราอยากหนีไปเรียนไกลๆบ้าน ไม่อยากมีเรื่องคิดให้หมกมุ่น หรือบางทีเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าพี่ๆช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ จะด่าหนูก็ได้ถ้าหนูทำผิดแต่ช่วยให้คำแนะนำหนอยเถอะค่ะขอบคุณมากๆเลยค่ะ