ผมรู้สึกว่าสมองสั่งการหรือทำงานช้ากว่าปกติ แล้วเป็นคนหลงๆลืมๆจำอะไรไม่ค่อยได้เลยด้วย อยากทราบว่าพอมีวิธีแก้บ้างไหมนะครับ

ผมขอเริ่มเกริ่นเรื่องก่อนนะครับ ผมเพิ่งอายุ 27 ปีครับ แต่รู้สึกเหมือนว่าสมองของตัวเองไม่ค่อยสั่งการหรือรับรู้ได้ช้ากว่าปกตินะครับ อย่างเช่นบางคนเดินผ่านแล้วทักมา เรากว่าจะรู้สึกตัวได้ก้อตอบเขาไปไม่ทันแล้วครับ เลยทำให้ตัวเองดูเหมือนเป็นคนหยิ่งๆนะครับ แล้วก้อรู้สึกว่าเข้ากับสังคมไม่ค่อยได้นะครับ ตอนเรียนก้อไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทกันจริงๆสักคนเลยนะครับ และผมก้อเรียนไม่จบด้วย ตอนที่เรียนนะครับ รู้สึกว่าตัวเองเรียนไม่ค่อยไหวนะครับ เลยต้องออกมาเรียน กศน.จนจบ ม.6 เอาครับ จนตอนนี้ผมเพิ่งมีวุฒิจบแค่ม.6 เองครับ อยากเรียนต่อเหมือนกัน แต่ก้อรู้ตัวเองว่าเรียนไม่ไหวนะครับ และช่วงนี้รู้สึกว่าเป็นคนหลงๆลืมๆด้วยครับ จำอะไรไม่ค่อยได้เลย วางของหรือวางอะไรไว้นิดหน่อยก้อลืมแล้วครับ แบบจำที่อยู่หรือจำอะไรไม่ได้นะครับ บางทีก้อต้องเสียเวลาหาของหรือต้องหาอะไรอยู่ตั้งนานนะครับ เบื่อกับสมองตัวเองมากครับตอนนี้ ทำไมรู้สึกว่าช่วงนี้จะจำอะไรไม่ค่อยได้เลยก้อไม่รู้นะครับ โดยเฉพาะตอนหลังๆมานี้มักจะเริ่มเป็นหนักขึ้นด้วยครับ ทำให้ไม่สามารถทำงานอะไรได้เต็มประสิทธิภาพนะครับ ตอนนี้ผมก้อเลยยังว่างงานอยู่ด้วยครับ เพราะทำงานอะไรไม่ค่อยได้นะครับ และอีกอย่างก้อเข้ากับสังคมไม่ค่อยได้ด้วยครับ เวลาเข้าสังคมแล้วส่วนใหญ่เรามักจะถูกมองว่าปัญญาอ่อนหรือไม่ค่อยเต็มอะไรอย่างนี้นะครับ เขาไม่ได้พูดตรงๆกับเรานะครับ แต่เราดูจากสายตาและพฤติกรรมที่พวกเขาแสดงกับเราแล้ว ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆนะครับ ตอนนี้ผมอยากทำงานหาเงินมากครับ เพราะอาศัยอยู่กับแม่อยู่ตลอด แม่ก้ออายุ 60 กว่าแล้ว จะให้คอยเลี้ยงดูเราตลอดก้อไม่ไหวนะครับ สักวันแม่ก้อต้องจากเราไป แต่ตอนนี้ผมยังเริ่มทำอะไรไม่ได้เลยครับ ไม่กล้าไปทำงานหรือสมัครงานที่ไหนด้วยครับ เพราะรู้ปัญหาด้านสมองของตัวเองดี กลัวทำงานให้เขาผิดพลาดแล้วจะโดนไล่ออกนะครับ ทำให้ตอนนี้ผมเลยต้องอาศัยเกาะแม่กิน อยู่กับแม่อยู่ตลอดเวลาเลยครับ ช่วงชีวิตที่ผ่านมาผมไม่เคยมีแฟนเลยด้วยครับ บางทีเห็นคนอื่นเขามีกัน แล้วเราก้อรู้สึกอยากมีบ้าง แต่ก้อรู้ปัญหาของตัวเองดีว่ามีปัญหาด้านทางจิตอยู่และไม่สามารถดูแลใครที่ไหนได้ด้วยครับ ผู้หญิงที่ไหนเขาจะมาคบคนอย่างเรา ขนาดเราเองเรายังพึ่งพาตัวเองไม่ได้เลยครับ ต้องคอยให้แม่ดูแลเราอยู่ตลอดนะครับ ผมก้อรู้สึกกลัวเหมือนกันครับ กลัวว่าสักวันนึงถ้าแม่จากเราไปแล้ว เราจะอยู่ไม่ไหวนะครับ เพราะพ่อก้อจากผมไปตั้งแต่ตอนที่ผมเรียนอยู่ประมาณ ม.1 แล้วครับ ตอนนั้นผมอายุประมาณ 13 ปีครับ ทำให้แม่ต้องคอยเลี้ยงดูผมกับน้องมาคนเดียวอยู่ตลอดเวลาสิบกว่าปีนะครับ น้องผมเป็นปกติดีครับ สามารถเรียนได้ เรียนจนจบป.ตรี วิศวะแล้วครับ จนตอนนี้ก้อทำงานไปแล้ว ตอนนี้ก้อเหลือแต่ผมนี่แหละครับ ที่ยังทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลยครับ ต้องคอยพึ่งพาแม่อยู่ตลอดเวลานะครับ ผมเลยกุ้มใจลองมาปรึกษาคนในพันทิปดูครับ ว่าปัญหาของโรคแบบนี้พอจะมีวิธีแก้อย่างไรบ้างไหมครับ แล้วผมพอที่จะสามารถทำงานอะไรได้บ้างครับ หรือว่าเพราะผมเป็นโรคกลัวจนเกินไปอีกโรคนึงด้วยนะครับ ทำให้เป็นสาเหตุที่ไม่กล้าทำงาน เพราะตอนนี้ผมก้อกลัวแม่จะจากผมไปมาก เพราะแม่ก้อไม่ค่อยสบายป่วยเป็นหลายโรคอยู่ครับ เหมือนว่าจะเป็นโรคไทรอยด์และโรคไขมันในเลือดสูงด้วย ทำให้ช่วงนี้แม่มักบ่นบ่อยๆว่าแม่ไม่ค่อยมีแรงเลยนะครับ บางทีแม่ก้อหลงๆลืมๆจำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนกับผมนะครับ เพราะฉะนั้นผมจึงอยากพึ่งพาตัวเองให้ได้ก่อนจะถึงวันนั้นจริงๆนะครับ แต่ผมก้อยังไม่รู้จะเริ่มต้นจากอะไรดีเลยครับ ทุกวันนี้ก้ออยู่ว่างๆไปวันๆ แต่ก้อไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนหรอกครับ เพราะผมไม่มีเพื่อนไม่รู้จะออกไปเที่ยวไหนอะไรอย่างไง และอีกอย่างก้อไม่ค่อยมีเงินด้วยครับ ทุกวันนี้เลยนั่งอยู่แต่หน้าคอมไปวันๆ เล่นเฟสบุ๊ค เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ไปเรื่อยเปื่อยวันๆนะครับ ชีวิตไม่มีสาระอะไรเลย ก้ออยากทำตัวให้มีสาระกว่านี้อยู่หรอกนะครับ แต่ก้อไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงดีเหมือนกัน ไม่รู้ต้องเริ่มจากอะไรก่อนดี เพราะเหมือนผมเป็นโรคทางจิตด้วยครับ ลืมบอกไปเลย ทุกวันนี้ผมก้อกินยาทางจิตเวชรักษาตัวอยู่ทุกวันครับ พิมพ์มาซะยาวเลย ไม่รู้พิมพ์ซ้ำไปวนมาหรือป่าว ยังไงถ้ายังงั้นขอจบแค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ ยังไงฝากเพื่อนๆในพันทิปช่วยแนะนำแนวทางการแก้ไขปัญหาชีวิตให้ผมทีครับ หรือถ้าใครอยากจะด่าจะว่าอย่างไรก้อเชิญตามสบายเลยนะครับ เพราะทุกวันนี้ผมก้อรู้ตัวเองดีว่าทำตัวเหลวไหลแค่ไหนนะครับ