...พิมพ์ข้อความผิกตกต้องขออภยนะครับมันมาจากความรู้สึกพิมพ์ไปน้ำตาก็คลอไป...
......ก่อนอื่นก็สวัสดีชาวพันทิปทุกท่านนะค้าบ..เรื่องที่ผมจะพูดต่อไปนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตของผมเอง ตอนนี้ผมอายุ 26 ครับขอบอกก่อนครับว่าผมเป็นเกย์ คือเรื่องมีอยู่ว่าผมมาทำงานอยู่บริษัทแห่งนึงในกีกรุงเทพเนี่ยแหละครับทำงานที่นี่มาสองปีกว่าๆละ ผมมีโอกาสได้รู้จักกับพี่คนนึงเค้าอายุ38ปี ซึ่งปัจจุบันพี่เค้ามีลูกสาวที่น่าตาน่าร๊ากๆมากๆคนนึงก็ขวบกว่าๆละครับ แรกๆที่เรารู้จักกันก็เป็นเพื่อนร่วมงานปกติทำงานอยู่ตึกเดียวกันได้เจอกันทุกวันวันเวลาผ่านไปเริ่มนานขึ้นทุกวันดูเหมือนความสัมพันธ์ของเราสองคนมันแน่นแฟ้นมากขึ้นจากแต่ก่อนผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้าพอมาพบกับพี่เค้าก็ต้องมาดื่มเหมือนพี่เค้าชวนทำอะไรผมทำทุกอย่างทั้งที่แต่ก่อนตัวเองไม่เคยทำเราเริ่มดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยครั้งขึ้นแล้วเราก็มีไลน์มีเบอร์มีเฟสกันจนล่วงเลยมาที่ได้รู้จักกันก็สองปีแต่ที่เริ่มมีการโทรไลน์หากันทุกวันก็เป็นเวบาปีกว่าๆแล้วครับพี่เค้าโทรหาผมทุกวันส่งไลน์มาหาทุกวันโทรหาผมเกินวันละ10ครั้งหรือจะโทรหาทุกวันที่เค้าเลิกงานคุยเป็นเพื่อนพี่เค้าก่อนที่เค้าจะเข้าบ้านค่อยวางซึ่ง..ความสำพันธ์ของเรามันไม่ชัดเจน แต่การกระทำของพี่เค้ามันชัดเจนมากๆๆๆจนทำให้ผมเกิดความรู้สึกว่ารักพี่เค้ามากขาดพี่เค้าไม่ได้วันไหนที่ไม่ได้คุยมันอึดอัดมันอยากทำอะไรทั้งนั้น(ความรู้สึกแบบนี้มันคือความรักใช่มั๊ยครับ)...ส่วนการกระทำของพี่เค้าที่ว่านะครับที่เค้าทำบ่อยๆคือเวลาผมทำงานกลับดึกหรือมีปาตี้กับเพื่อนที่ออฟฟิศเค้าจะโทรหาแล้วไม่ให้กลับบ้านเองพี่เค้าต้องกลับมารับไปส่งที่บ้านทุกครั้งบางครั้งเค้าขับรถจะถึงบ้านอยู่แล้ว แต่โทรหาผม ผมยังไม่กลับเค้าต้องวนรถกลับมารับผมไปส่งบ้านก่อนทั้งที่ผมบอกพี่เค้าว่าผมกลับเองได้..(เราสองคนซื้อบ้านที่ไม่ไกลกันมากห่างกัน4-5กิโล)ทางกลับบ้านทางเดียวกันผมรู้จักกับภรรยาเค้าเพราะพี่เค้าพาไปที่บ้านสองครั้งรู้จักกันในนามเพื่อนร่วมงาน หรือบางครั้งพี่เค้าก็จะมาค้างที่บ้านผมที่ภรรยาเค้าไม่สนใจก็เพราเราแมนๆกันทั้งคู่ ส่วนเรื่องภรรยาพี่เค้านะครับภรรยาพี่เค้าจะเข้าทำงานในช่วงบ่ายของทุกวันโดยไม่มีวันหยุดซึ่งมันทำให้เราสองคนได้คุยกันมากขึ้น(ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าพี่เค้าจะคุยแค่กับผมคนเดียวรึป่าว) บอกตามตรงว่า ณ ตอนนี้ผมรักพี่เค้ามากๆๆๆขาดเค้าไม่ได้จริงๆ วันหยุดทำงานของเราสองคนคือเสาร์และอาทิตย์ช่วงบ่ายของวันหยุดเวลาภรรยาเค้าออกไปทำงานพี่เค้าก็จะวิดีโอคอลมาหาตลอดพี่เค้าเลี้ยงลูกเองที่บ้านบางวันก็พาลูกสาวมาหาผมที่บ้านมาให้ช่วยเลี้ยงเด็กเลยติดผมเพราะผมรักเด็กๆชอบเลี้ยงเด็กตลอดพอมาบ้านผมเค้าก็จะต้องรีบกลับบ้านก่อนภรรยาเค้าจะเข้าบ้านพอภรรยาถามก้ตอบว่าอยู่บ้านทั้งวัน(ผมลืมบอกไปว่าพี่เค้าเป็นผู้ชายแมนๆนะครับไม่ใช่เกย์ไม่ใช่เสือไบ) แต่ความรู้สึกของเราสองคนมันเกิดขึ้นตอนไหนผมไม่รู้แต่รู้แค่ว่าตอนนี้ขาดเค้าไม่ได้ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องแต่ผมก็ยอม จนมาถึงจุดที่เราได้ลึกซึ้งเหตุเกิดเพราะเมาผมเลยปล่อยเลยตามเลยซึ่งมันทำให้เพิ่มความทวีของคำว่ารักมากเข้ามาในหัวผมยิ่งขึ้นมันเรื่องราวความสัมพันธ์ของผมและพี่เค้าเกิดขึ้นอีกมายมันไม่สามารถเล่าบรรยายมาได้หมด ถามว่าผมรักเค้าแล้วมีความสุขมากมั๊ยผมตอบได้เลยว่ามีความสุขมากๆๆๆแต่มันก็มีความทุกข์มากๆๆๆๆๆเช่นกัน เจ็บปวดทุกครั้งเวลาเจอหน้ากันเจอผู้คนเราต้องทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเรารู้จักและสนิทในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น) เวลาคุยกับคนอื่นพูดถึงลูกเมียตลอดเวลาได้ยินมันก็เจ็บปวดแป๊ปๆทุกที...ผมจึงอยากจะขอคำปรึกษาจากทุกท่านครับว่าหนทางข้างหน้าผมควรทำยังไงดีผมจะเลิกรักพี่เค้าได้ยังไงครับมันทรมานชีวิตที่เหมือนในละครน้ำเน่า ละครเป็นการเขียนบทให้นักแสดงเล่นตามบทแต่นี่เป็นชีวิตจริงที่ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะจบยังไง บางครั้งผมมาคิดดูว่าอยากมีใครสักคนที่มาช่วยให้ผ่านพ้นไปจากสถานะบ้าๆแบบนี้ก่อนนอนทุกคืนในหัวผมคิดแต่เรื่องพี่เค้าตลอดคิดถึงตลอดจนตอนนี้รู้ตัวว่าสุขภาพจิตตัวเองแย่ลงทุกวันผมอยากออกไปจากจุดๆนี้ครับผมจะทำยังไงดี??
รู้ว่าผิดแต่เพราะคำว่ารักคำเดียว “รัก” จึงต้องยอมและทนทุกอย่างเมื่ออยากหยุดควรทำยังไงดี
......ก่อนอื่นก็สวัสดีชาวพันทิปทุกท่านนะค้าบ..เรื่องที่ผมจะพูดต่อไปนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตของผมเอง ตอนนี้ผมอายุ 26 ครับขอบอกก่อนครับว่าผมเป็นเกย์ คือเรื่องมีอยู่ว่าผมมาทำงานอยู่บริษัทแห่งนึงในกีกรุงเทพเนี่ยแหละครับทำงานที่นี่มาสองปีกว่าๆละ ผมมีโอกาสได้รู้จักกับพี่คนนึงเค้าอายุ38ปี ซึ่งปัจจุบันพี่เค้ามีลูกสาวที่น่าตาน่าร๊ากๆมากๆคนนึงก็ขวบกว่าๆละครับ แรกๆที่เรารู้จักกันก็เป็นเพื่อนร่วมงานปกติทำงานอยู่ตึกเดียวกันได้เจอกันทุกวันวันเวลาผ่านไปเริ่มนานขึ้นทุกวันดูเหมือนความสัมพันธ์ของเราสองคนมันแน่นแฟ้นมากขึ้นจากแต่ก่อนผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้าพอมาพบกับพี่เค้าก็ต้องมาดื่มเหมือนพี่เค้าชวนทำอะไรผมทำทุกอย่างทั้งที่แต่ก่อนตัวเองไม่เคยทำเราเริ่มดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยครั้งขึ้นแล้วเราก็มีไลน์มีเบอร์มีเฟสกันจนล่วงเลยมาที่ได้รู้จักกันก็สองปีแต่ที่เริ่มมีการโทรไลน์หากันทุกวันก็เป็นเวบาปีกว่าๆแล้วครับพี่เค้าโทรหาผมทุกวันส่งไลน์มาหาทุกวันโทรหาผมเกินวันละ10ครั้งหรือจะโทรหาทุกวันที่เค้าเลิกงานคุยเป็นเพื่อนพี่เค้าก่อนที่เค้าจะเข้าบ้านค่อยวางซึ่ง..ความสำพันธ์ของเรามันไม่ชัดเจน แต่การกระทำของพี่เค้ามันชัดเจนมากๆๆๆจนทำให้ผมเกิดความรู้สึกว่ารักพี่เค้ามากขาดพี่เค้าไม่ได้วันไหนที่ไม่ได้คุยมันอึดอัดมันอยากทำอะไรทั้งนั้น(ความรู้สึกแบบนี้มันคือความรักใช่มั๊ยครับ)...ส่วนการกระทำของพี่เค้าที่ว่านะครับที่เค้าทำบ่อยๆคือเวลาผมทำงานกลับดึกหรือมีปาตี้กับเพื่อนที่ออฟฟิศเค้าจะโทรหาแล้วไม่ให้กลับบ้านเองพี่เค้าต้องกลับมารับไปส่งที่บ้านทุกครั้งบางครั้งเค้าขับรถจะถึงบ้านอยู่แล้ว แต่โทรหาผม ผมยังไม่กลับเค้าต้องวนรถกลับมารับผมไปส่งบ้านก่อนทั้งที่ผมบอกพี่เค้าว่าผมกลับเองได้..(เราสองคนซื้อบ้านที่ไม่ไกลกันมากห่างกัน4-5กิโล)ทางกลับบ้านทางเดียวกันผมรู้จักกับภรรยาเค้าเพราะพี่เค้าพาไปที่บ้านสองครั้งรู้จักกันในนามเพื่อนร่วมงาน หรือบางครั้งพี่เค้าก็จะมาค้างที่บ้านผมที่ภรรยาเค้าไม่สนใจก็เพราเราแมนๆกันทั้งคู่ ส่วนเรื่องภรรยาพี่เค้านะครับภรรยาพี่เค้าจะเข้าทำงานในช่วงบ่ายของทุกวันโดยไม่มีวันหยุดซึ่งมันทำให้เราสองคนได้คุยกันมากขึ้น(ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าพี่เค้าจะคุยแค่กับผมคนเดียวรึป่าว) บอกตามตรงว่า ณ ตอนนี้ผมรักพี่เค้ามากๆๆๆขาดเค้าไม่ได้จริงๆ วันหยุดทำงานของเราสองคนคือเสาร์และอาทิตย์ช่วงบ่ายของวันหยุดเวลาภรรยาเค้าออกไปทำงานพี่เค้าก็จะวิดีโอคอลมาหาตลอดพี่เค้าเลี้ยงลูกเองที่บ้านบางวันก็พาลูกสาวมาหาผมที่บ้านมาให้ช่วยเลี้ยงเด็กเลยติดผมเพราะผมรักเด็กๆชอบเลี้ยงเด็กตลอดพอมาบ้านผมเค้าก็จะต้องรีบกลับบ้านก่อนภรรยาเค้าจะเข้าบ้านพอภรรยาถามก้ตอบว่าอยู่บ้านทั้งวัน(ผมลืมบอกไปว่าพี่เค้าเป็นผู้ชายแมนๆนะครับไม่ใช่เกย์ไม่ใช่เสือไบ) แต่ความรู้สึกของเราสองคนมันเกิดขึ้นตอนไหนผมไม่รู้แต่รู้แค่ว่าตอนนี้ขาดเค้าไม่ได้ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องแต่ผมก็ยอม จนมาถึงจุดที่เราได้ลึกซึ้งเหตุเกิดเพราะเมาผมเลยปล่อยเลยตามเลยซึ่งมันทำให้เพิ่มความทวีของคำว่ารักมากเข้ามาในหัวผมยิ่งขึ้นมันเรื่องราวความสัมพันธ์ของผมและพี่เค้าเกิดขึ้นอีกมายมันไม่สามารถเล่าบรรยายมาได้หมด ถามว่าผมรักเค้าแล้วมีความสุขมากมั๊ยผมตอบได้เลยว่ามีความสุขมากๆๆๆแต่มันก็มีความทุกข์มากๆๆๆๆๆเช่นกัน เจ็บปวดทุกครั้งเวลาเจอหน้ากันเจอผู้คนเราต้องทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเรารู้จักและสนิทในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น) เวลาคุยกับคนอื่นพูดถึงลูกเมียตลอดเวลาได้ยินมันก็เจ็บปวดแป๊ปๆทุกที...ผมจึงอยากจะขอคำปรึกษาจากทุกท่านครับว่าหนทางข้างหน้าผมควรทำยังไงดีผมจะเลิกรักพี่เค้าได้ยังไงครับมันทรมานชีวิตที่เหมือนในละครน้ำเน่า ละครเป็นการเขียนบทให้นักแสดงเล่นตามบทแต่นี่เป็นชีวิตจริงที่ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะจบยังไง บางครั้งผมมาคิดดูว่าอยากมีใครสักคนที่มาช่วยให้ผ่านพ้นไปจากสถานะบ้าๆแบบนี้ก่อนนอนทุกคืนในหัวผมคิดแต่เรื่องพี่เค้าตลอดคิดถึงตลอดจนตอนนี้รู้ตัวว่าสุขภาพจิตตัวเองแย่ลงทุกวันผมอยากออกไปจากจุดๆนี้ครับผมจะทำยังไงดี??