พอดีว่าช่วงสงกรานต์ลาพักร้อน 3 วัน(10-12 เม.ย.) ไปขับเที่ยวต่างจังหวัดใกล้ๆ(ชลบุรี-ระยอง-จันทบุรี-ตราด) พอกลับมาบ้าน โดนแม่ด่ากระจุยกระจาย
"เอารถไปมันอันตราย"
"รถมันเยอะ ไม่กลัวบ้างหรอ"
"จะลางานไปเที่ยวอะไรบ่อยๆ" (ปีนี้เพิ่งจะลาครั้งนี้ครั้งแรกสุด)
จนประโยคสุดท้าย "ถ้ายังเหลวไหลแบบนี้ จะขายทิ้งไปซะ รถน่ะ ไม่ต้องใช้มันหรอก" (รถชื่อแม่ครับ)
แล้วตอนที่โดนว่าแฟนผมก็อยู่ด้วย พอจบแม่เสร็จแฟนก็คุยด้วยต่อครับ
แฟน : "ทำไมแค่เอารถไปเที่ยวแค่นี้ ทำไมแม่ตัวเองต้องว่าด้วย"
แฟน : "แม่ไม่คิดจะปล่อยลูกบ้างหรอ ลูกก็โตแล้วนะ จะ 30 แล้ว ไม่ใช่ 8-9 ขวบ ที่จะได้มาควบคุมตลอด เค้าโตมา พ่อแม่เค้าไม่เคยห้ามไม่เคยด่าอะไรเลย เลี้ยงลูกแบบปล่อย ก็โตมาเป็นคนดีได้"
แฟน : "ตัวเองเชื่อไหมว่าตัวเองอายุ 40 50 แม่ก็ยังไม่ปล่อยตัวเองหรอก ตัวเองนี่มันลูกแหง่ชัดๆ"
ผม : "ก็แม่เค้าชอบเป็นแบบนี้ละ จะทำอะไร ไปไหนไม่ค่อยได้หรอก"
แฟน : "ก็ตัวเองเคยตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองไหมละ ตัวเองก็เป็นลูกแหง่แบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอก"
ผม : "ก็ตัดสินใจแล้ว จะทำอะไรเองแม่ก็ขัดไปหมด คิดว่าเค้าอยากจะมีชีวิตแบบนี้หรอ พอขัดแม่ แม่ก็ชอบตอบกลับมาว่า ถ้าไม่เชื่อฟังกันก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก จะให้เค้าทำยังไง"
แฟน : "แม่ตัวเองก็ไม่เคยคิดให้ลูกยืนด้วยตัวเองบ้างเลยหรอ รักเกินรักมักทำลายนะรู้ไหม ลูกก็โตแล้ว ทำงานมีรายได้เองแล้ว ชีวิตเป็นของเรานะ"
แฟน : "แล้วแค่ขับรถไปเที่ยวต้องว่ากันขนาดนี้เลยหรอ คนมันจะถึงที่ตายอ่ะ นอนอยู่บ้านเฉยๆมันก็ไหลตายได้ คนมันไม่ถึงที่ตาย ขับมอเตอร์ไซต์ยกล้อหน้า ขับเร็วแค่ไหนมันก็ไม่ตาย อยู่แบบนี้ อยู่แต่ที่บ้านทุกวัน 365 วัน ไม่ไปไหนเลย ชีวิตมันเหมือนไร้ค่าหายใจทิ้งไปวันๆ เค้าเริ่มไม่อยากอยู่กับตัวเองแล้วนะ ชีวิตเหมือนอยู่ในสถานดัดสันดานเลย ไปไหนก็ไม่ได้ นี่มันคุกชัดๆ"
พอจะมีวิธีไหนที่ทำให้แม่พอปล่อยได้บ้างในบางเรื่องครับ หรือว่าจะต้องขัดใจแม่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ให้แกชินไปปเองครับ
โดนแม่ด่า แถมทะเลาะกับแฟน เพราะขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัด
"เอารถไปมันอันตราย"
"รถมันเยอะ ไม่กลัวบ้างหรอ"
"จะลางานไปเที่ยวอะไรบ่อยๆ" (ปีนี้เพิ่งจะลาครั้งนี้ครั้งแรกสุด)
จนประโยคสุดท้าย "ถ้ายังเหลวไหลแบบนี้ จะขายทิ้งไปซะ รถน่ะ ไม่ต้องใช้มันหรอก" (รถชื่อแม่ครับ)
แล้วตอนที่โดนว่าแฟนผมก็อยู่ด้วย พอจบแม่เสร็จแฟนก็คุยด้วยต่อครับ
แฟน : "ทำไมแค่เอารถไปเที่ยวแค่นี้ ทำไมแม่ตัวเองต้องว่าด้วย"
แฟน : "แม่ไม่คิดจะปล่อยลูกบ้างหรอ ลูกก็โตแล้วนะ จะ 30 แล้ว ไม่ใช่ 8-9 ขวบ ที่จะได้มาควบคุมตลอด เค้าโตมา พ่อแม่เค้าไม่เคยห้ามไม่เคยด่าอะไรเลย เลี้ยงลูกแบบปล่อย ก็โตมาเป็นคนดีได้"
แฟน : "ตัวเองเชื่อไหมว่าตัวเองอายุ 40 50 แม่ก็ยังไม่ปล่อยตัวเองหรอก ตัวเองนี่มันลูกแหง่ชัดๆ"
ผม : "ก็แม่เค้าชอบเป็นแบบนี้ละ จะทำอะไร ไปไหนไม่ค่อยได้หรอก"
แฟน : "ก็ตัวเองเคยตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองไหมละ ตัวเองก็เป็นลูกแหง่แบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอก"
ผม : "ก็ตัดสินใจแล้ว จะทำอะไรเองแม่ก็ขัดไปหมด คิดว่าเค้าอยากจะมีชีวิตแบบนี้หรอ พอขัดแม่ แม่ก็ชอบตอบกลับมาว่า ถ้าไม่เชื่อฟังกันก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก จะให้เค้าทำยังไง"
แฟน : "แม่ตัวเองก็ไม่เคยคิดให้ลูกยืนด้วยตัวเองบ้างเลยหรอ รักเกินรักมักทำลายนะรู้ไหม ลูกก็โตแล้ว ทำงานมีรายได้เองแล้ว ชีวิตเป็นของเรานะ"
แฟน : "แล้วแค่ขับรถไปเที่ยวต้องว่ากันขนาดนี้เลยหรอ คนมันจะถึงที่ตายอ่ะ นอนอยู่บ้านเฉยๆมันก็ไหลตายได้ คนมันไม่ถึงที่ตาย ขับมอเตอร์ไซต์ยกล้อหน้า ขับเร็วแค่ไหนมันก็ไม่ตาย อยู่แบบนี้ อยู่แต่ที่บ้านทุกวัน 365 วัน ไม่ไปไหนเลย ชีวิตมันเหมือนไร้ค่าหายใจทิ้งไปวันๆ เค้าเริ่มไม่อยากอยู่กับตัวเองแล้วนะ ชีวิตเหมือนอยู่ในสถานดัดสันดานเลย ไปไหนก็ไม่ได้ นี่มันคุกชัดๆ"
พอจะมีวิธีไหนที่ทำให้แม่พอปล่อยได้บ้างในบางเรื่องครับ หรือว่าจะต้องขัดใจแม่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ให้แกชินไปปเองครับ