บทสนทนานี้ คือ จุดเริ่มต้นของการเดินทางของเรา โดยมีแผนการเที่ยวในทริปนี้ คือ “ ไปเท่าที่ไหว ”
ต้นอาทิตย์ก่อนเดินทาง
แฟน  : อาทิตย์สุดท้ายแล้วเด็กก็จะเปิดเทอม ถ้าไม่ไปเที่ยวไหนก็งดยาวจนปีหน้าเลยนะ
แล้วภูกระดึงอ่ะ เราเคยไปตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยมาแล้ว  แต่เธอยังไม่เคยไปเลยนะ
เนี่ย ชวนตั้งแต่แต่งงานมาจะ 18 ปีแล้วนะ เมื่อไหร่จะยอมไปล่ะ
เรา : เห็นรีวิวรูปเด็กประถม คนสูงอายุยังขึ้นกันได้เลย อยากไปนะ
แต่เค้าเป็นพวกทำงาน วันๆนั่งอยู่หน้าคอม อายุก็เยอะละ แถมขี้เกียจออกกำลังกายด้วย คงไม่ไหวหรอก
วันก่อนเดินทาง
แฟน : หยุดยาวนี้ (ญาต)เค้าไม่ไปไหนกัน เราหาคนฝากดูลูกได้แล้วนะ ไปเถอะ
เรา : เดี๋ยววันนี้ไปทำงาน จะลองขอหัวหน้า ถ้าลาได้จะไปละกัน
ประมาณบ่ายสอง แฟนโทร : ขอลาได้ใช่เปล่า ไปคืนนี้เลยนะ เย็นนี้เราจะได้งีบสักพัก
รอเธอเลิกงานกลับมาจัดกระเป๋าเสร็จแล้วค่อยขับรถไปกัน
เรา :  อืม.. ลาได้ แต่เอาจริงเหรอ ยังไม่ได้หาข้อมูลเลย เคยแต่อ่านผ่านๆ เพราะไม่เคยคิดว่าจะได้ไปจริงอ่ะ
แฟน : หูย..เดี๋ยวนี้เขาว่าสบายมาก บนภูมีขายทุกสิ่ง เตรียมเงินไปอย่างเดียว
ไปปุบปับแบบนี้ดีละ คิดนาน เดี๋ยวเธอเปลี่ยนใจอีก