รักมากแค่ไหนยังไงก็แพ้คนที่ใช่

สวัสดีเราอยากแชร์ประสบการณ์ความรักของเรา เราไม่เคยประสบความสำเร็จเรื่องความรักเลยก็ว่าได้ ส่วนใหญ่เราก็โดนเททุกๆครั้ง ต่อให้เรารักมากแค่ไหนสุดท้ายคนที่ไม่ใช่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ความรัก เราต้องบอกก่อนว่าเราเป็นผู้หญิงอ้วนเราเลยไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยเวลามีความรักส่วนใหญ่จะเจอกันในแอฟแชทต่างๆมากกว่า ด้วยเราเรียนโทด้วยเราเลยไม่ค่อยมีเวลาได้เจอไครมากก็จะเป็นพวกแอฟแชทเนี้ยแหละที่เราเข้าไปเจอคนต่างๆที่เข้ามาในชีวิตเรา แฟนคนแรกที่เราคบเจอกันทางแชทแชทหนึ่ง ตอนนั้นยังไม่มีไลน์ ส่วนใหญ่คุยกันทางโทรสัพท์เป็นส่วนใหญ่คุยกันทุกวันแรกๆหัวใจก็พองโตดีดูท่าทางว่าความรักครั้งนี้คงจะไปได้ดีแต่เราก็มีความกังวลในใจทุกๆครั้งว่าเราอ้วนถ้าเราได้เจอกันเค้าคงไม่มีทางชอบแน่ๆเราก็ตัดสินใจว่าเราจะคุยกับเค้าแบบนี้ไปเรื่อยๆแต่ในช่วงที่เราเริ่มรักเค้ามากขึ้น เราเองก็เริ่มลดน้ำหนักตอนนั้นน่าจะประมาณแปดสิบกว่าได้เลยนะหนักมากๆเราคุยกับเค้าได้ประมาณ 2 ปี แต่ในระยะสองปีทางฝ่ายชายก็ชวนเรามาทานข้าวชวนมาเจอตลอดแต่เราก็ปฎิเสธตลอดเพราะเรายังไม่มีความมั่นใจในตัวเรา จนวันนึงมาถึงจุดที่เรารู้สึกศรัทธาและมีความเชื่อในความรักของเรามากพอ เมื่อเค้านัดเราออกมาเจอเราก็ตอบตกลง เรามายืนรอตรงจุดที่นัดหมายกับเค้า เราเห็นรถที่เค้าขับมาแล้วแหละเราคุยกันอยู่ในสายโทรสัพท์ พอเค้าเห็นเราที่ยืนรออยู่เป็นผญตัวอ้วนๆที่ยืนอยู่ตรงข้างถนนเท่านั้นแหละเค้าขับรถหักออกข้างทางละผ่านเราไปทันที พร้อมกับวางสายโทรสัพท์และโยนซิมทิ้งทันที เหลือแต่ผู้หญิงอ้วนๆที่แบกความรักและความเชื่อในรักยืนน้ำตาหยดอยู่ตรงนั้น (นี่คือจุดเริ่มต้นความรักของเรา) ต่อมาก็มีผู้ชายที่เข้ามาคุยเรื่อยๆก็เจอกันทางแชทอีกเหมือนเดิม จากเหตุการณที่เกิดขึ้นมันเป็นเหมือนปมในใจของเราไปแล้วเราเลยไม่กล้าที่จะนัดเจอไครอีกเลย  อยู่กับตัวเองสักพักประมาณสองปีช่วงนั้นก็ตั้งใจเรียนโทอย่างเดียว จนวันนึงก็รู้สึกเหงามากๆก็ได้เค้าไปเล่นแชทแชทนึง ก็ได้คุยกับผู้ชายคนนึงเป็นแฟนคนปัจจุบันของเราเนี้ยแหละ ช่วงนี้มีแอฟไลน์แล้ว เรากับแฟนก็ใช้ไลน์คุยกัน โทรไลน์คุยกัน (เรากับแฟนเรียนคนละที่กัน) ไลน์กันทุกวันคุยกันทุกวันต่างคนต่างเป็นกำลังใจในการเรียนการใชีชีวิตด้วยกัน พอเริ่มเข้าหนึ่งปีทางผชก็มีการชวนไปทานข้าวดูหนังไปเจอกัน แต่เราก็ปฎิเสธอีกเหมือนเดิมแต่เรามีการวิดีโอคอลกันเลยทำให้รักเราใช้ชีวิตต่อไปได้ จนเข้าประมาณ 1 ปี กับ 5 เดือน เริ่มมีการคุยกันน้อยลง แต่ก็ยังคุยแชทไลน์กันตลอดเวลา เราต้องบอกก่อนว่าช่วงแรกๆที่วิดีโอคอลกันทางผชก็จะไม่เห็น สัดส่วนของเราเต็มๆก็จะเห็นแค่ส่วนใบหน้า บอก goodnight กัน แล้วก็ต่างคนต่างแยกย้าย มันก็เป็นสื่งที่ทำให้ทางผชแฮปปี้ขึ้นมาจากเดิม จนมาวันนึงเราตัดสินใจบอกและให้เข้าเห็นสัดส่วนที่แท้จริงของเรา ทางผชดีมากๆเค้าบอกกับเราว่าไม่เป็นไรอ้วนก็ลดได้ นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรามีแรงฮึดลดน้ำหนักอีกครั้งในชีวิต เราวิ่งและออกกำลังกายที่ฟิตเนตทุกวันเพื่อพิสูจน์ใจตัวเองว่าเราต้องทำได้ น้ำหนักเราลดลง สามสิบโล แต่สัดส่วนของเราก็ไม่ใช่คนผอมซะทีเดียวเราก็ยังคิดว่ามันยังไม่ดีพอ จนเริ่มเข้าสองปีที่เราคบกันทางผชมีการชักชวนให้มาเจอกันแต่เราก็ยังปฏิเสธ เพราะคิดว่าเราต้องดีไดเมากว่านี้ จนทุกอย่างเริ่มลดน้องลงจากเคยโทรไลน์คุยกันทุกวันก็ไม่มีได้แค่พิมแชท พิมพ์แชทก็น้อยลง จนทางผชบอกเราว่าเรายังไม่ใช่สำหรับเค้ามีหลายอย่างๆที่มันยังไม่ใช่ ให้ลองห่างและลองลดสถานะเป็นเพื่อนกันก่อน แต่เราก็ยังยืนยันที่จะรับได้และทักไลน์หาแฟนเราทุกวันด้วยความเชื่อในความรัก จนวันนี้ทุกอย่างอาจต้องหยุดเพราะเค้าได้ บอกกับเราว่าเลิกกันเหอะ เค้ามีคนอื่น ที่สำคัญเค้าบอกกับเราว่าต่อให้เราสวยเหมือนดารา แต่เราไม่ได้สัมผัสกันมันก็ไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์ จากความรักครั้งนี้มันเจ็บมากแต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้เรารู้ว่า อย่ากลัว อย่าพยายามทำให้ตัวเองดีที่สุด มันเหนื่อยมากๆกับการพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อไครจงรักเค้าอย่างสุดหัวใจด้วยหัวใจและด้วยตัวเราเองที่เป็นตัวเองแบบนี้ แต่เรายังเชื่อในความรักและศรัมธาในความรัก  >>>> กระทู้หน้าจะมารีวิวเรื่องลดน้ำหนักนะค่ะตอนนี้เลขหกละคะใกล้จะเลขห้าแล้วจากสาวอ้วนเก้าสิบโล>>> ยังเชื่อในความรักว่าจะมีไครสักคนที่รักกันที่หัวใจจุ๊บๆ