สวัสดีค่ะ มีเรื่องที่เป็นปัญหาใหญ่มากๆ ทุกวันนี้แม่เราแทบไม่กล้าออกจากบ้านเพราะว่าอายผู้คนในหมู่บ้านและคนข้างนอก เราอยากจะสอบถามและขอความเห็นจากเหตุการณ์ที่เรากำลังจะเล่า ว่าบ้านเราควรจะทำอย่างไรดีกับคนแก่ ที่เรียกว่า "ย่า"
ครอบครัวเราเพิ่งจะซื้อบ้านใหม่ อาศัยอยู่กัน 3 คน (พ่อเลี้ยง แม่เรา ย่า(แม่ของพ่อเลี้ยง)) แต่เราอยู่ข้างนอกคนเดียวเนื่องจากต้องหาที่พักใกล้ที่ทำงาน ซึ่งเรากับพ่อเลี้ยงสนิทกันมาก กับย่าเราก็คุยกันตามปกติตามประสาย่ากับหลาน เราก็ไปบ้านใหม่บ่อยตามวันหยุดของที่ทำงาน โดยครอบครัวเราได้มีการไปเที่ยวต่างจังหวัดทั้งครอบครัวบ้าง พาไปกินข้าวนอกบ้านก็ตามปกติ
พ่อ แม่ และเราต้องทำงาน ซึ่งย่าจะต้องอยู่บ้านคนเดียว โดยเรื่องกับข้าวและทุกอย่างที่สามารถสร้างความสะดวกสบายให้กับย่ามีพร้อมให้หมด แม่เราก็ดูแลย่าเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องอะไร พ่อเราก็ดูแลย่าตามปกติ (ก็แม่กับลูกกันเนาะ) ตอนแรกที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่กันทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่...
เวลาผ่านไป 2 ปี แม่เรารู้สึกแปลก (ซึ่งแม่บอกไม่ได้คิดไปเอง) เราจะลิสต์เป็นข้อๆ เพื่อให้อ่านง่ายขึ้นนะคะ
1. ย่าเราจะบึ้งตึงกับทุกอย่าง เวลาเรียกให้มากินข้าวพร้อมกันตอนเย็นก็จะไม่ยอมกิน ทำให้ยาโรคประจำตัวที่ต้องกินหลังอาหารก็เคลื่อนออกไป ตอนเช้าเตรียมยาไว้ให้ กลับมาตอนเย็นหลังเลิกงานยาก็ยังอยู่ที่เดิม พ่อเราถามว่าเป็นอะไร ป่วยหรือเปล่าเป็นอะไรไหม ก็จะเอาแต่นั่งเฉยทำเหมือนไม่สนใจ แต่พอพ่อไปทำอย่างอื่นไม่สนใจจริงๆ ก็พยายามหาวิถีทางที่จะเรียกร้องความสนใจ เดินออกไปนั่งหน้าบ้านบ้าง เดินไปข้างบ้านบ้าง เพื่อให้ตาม ให้ถามหา
2. หลังๆ เข้าห้องน้ำนานขึ้น (นั่งเล่นน้ำในห้องน้ำ) แม่เราบอกว่ารีบอาบ รีบใช้ห้องน้ำ แล้วอย่าล็อกประตู เผื่อเป็นอะไรไป ก็ไม่ยอมฟัง ก็ยังเข้าห้องน้ำนานและล็อกประตูทุกครั้ง ใช้เวลา 30-45 นาที ต่อการอาบน้ำหนึ่งครั้ง
3. ชอบเถียง ชอบพูดตะคอกมากขึ้น แล้วก็จะมีสายตาค้อนหนักๆ มาตลอด
4. หนักสุดสุดคือ เคยเดินออกไปหน้าบ้าน แล้วไปเป็นลมหมดสติที่หน้าบ้าน (พ่อกับแม่เราไปทำงาน) ยังดีที่พี่ข้างบ้านมาเจอแล้วโทรบอกแม่เรา และก็พาส่งโรงพยาบาล ซึ่งหมอบอกว่าอาจจะเกิดจากการอ่อนเพลีย ไม่ได้กินข้าว ท้องว่าง (ประมาณนี้ จำไม่ค่อยได้) ซึ่งกับข้าว ของกิน ขนมมีเต็มบ้านไปหมด
5. ล่าสุด แม่เพิ่งจะโทรมาเล่าให้เราฟัง เป็นสิ่งที่ทำให้แม่เราคิดว่าคงไม่ไหว ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง แม่เราอึดอัดมากถึงขั้นร้องไห้ ... คือย่าเดินออกไปข้างนอก ออกไปถึงป้อมยามหน้าหมู่บ้าน แล้วก็พูดกับทุกคนที่เจอว่า พ่อกับแม่เราไล่ออกจากบ้าน ไม่ให้เขาอยู่ด้วย ซึ่งหลายๆ คนขับรถผ่านก็จะมองมาที่บ้านเราด้วยสายตาที่ว่าทำแบบนี้ได้ยังไง มองแบบขยะแขยงเลยก็มี
นี่คือข้อใหญ่ๆ นะคะ ยังมีข้อยิบย่อยอีกเพียบที่ไม่ได้เล่า บ้านเราพยายามทุกอย่าง ทั้งพูดคุยดีๆ ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง ด่าก็มี โมโหขึ้นเสียงก็มี แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม และเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เราก็มีย่ามียายหลายคน แต่เราไม่เคยเจอคนแก่ที่เป็นแบบนี้มาก่อน เราสงสารแม่ แม่เราก็รักพ่อ พ่อก็ทิ้งแม่ตัวเองไม่ได้
เราเจอมากับตัวหลายข้อ แต่พ่อกับแม่เราเจอทุกข้อเลยค่ะ หลายคนคงไม่เชื่อ ซึ่งคนภายนอกมองพ่อกับแม่เราเลว ทิ้งแม่ตัวเองได้ลงคอ แต่เราคิดว่าบางทีของแบบนี้ต้องเจอกับตัว ถึงจะรู้ค่ะว่าเป็นยังไง
เราขอความคิดเห็นหน่อยนะคะว่าควรจะจัดการหรือดูแลยังไง (เข้าใจว่าเป็นปัญหาภายในบ้าน แต่อยากจะได้ความคิดดีๆ เผื่อบ้านใครเจอปัญหาคล้ายๆ กัน จะได้ยืมไปใช้ค่ะ) เรากลัวว่าหนักๆ เข้าจะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็ยังอยากจะทำหน้าที่ ลูก หลาน ให้ดีก่อน
ปล. ย่าเราอายุ 80+
ปล. 2 ขอแท็กสุขภาพจิตเพิ่มนะคะ เพราะทุกวันนี้ประสาทจะกินกับการเล่นสงครามจิตวิทยาของย่าค่ะ
ขอบคุณค่ะ
มนุษย์ย่า
ครอบครัวเราเพิ่งจะซื้อบ้านใหม่ อาศัยอยู่กัน 3 คน (พ่อเลี้ยง แม่เรา ย่า(แม่ของพ่อเลี้ยง)) แต่เราอยู่ข้างนอกคนเดียวเนื่องจากต้องหาที่พักใกล้ที่ทำงาน ซึ่งเรากับพ่อเลี้ยงสนิทกันมาก กับย่าเราก็คุยกันตามปกติตามประสาย่ากับหลาน เราก็ไปบ้านใหม่บ่อยตามวันหยุดของที่ทำงาน โดยครอบครัวเราได้มีการไปเที่ยวต่างจังหวัดทั้งครอบครัวบ้าง พาไปกินข้าวนอกบ้านก็ตามปกติ
พ่อ แม่ และเราต้องทำงาน ซึ่งย่าจะต้องอยู่บ้านคนเดียว โดยเรื่องกับข้าวและทุกอย่างที่สามารถสร้างความสะดวกสบายให้กับย่ามีพร้อมให้หมด แม่เราก็ดูแลย่าเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องอะไร พ่อเราก็ดูแลย่าตามปกติ (ก็แม่กับลูกกันเนาะ) ตอนแรกที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่กันทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่...
เวลาผ่านไป 2 ปี แม่เรารู้สึกแปลก (ซึ่งแม่บอกไม่ได้คิดไปเอง) เราจะลิสต์เป็นข้อๆ เพื่อให้อ่านง่ายขึ้นนะคะ
1. ย่าเราจะบึ้งตึงกับทุกอย่าง เวลาเรียกให้มากินข้าวพร้อมกันตอนเย็นก็จะไม่ยอมกิน ทำให้ยาโรคประจำตัวที่ต้องกินหลังอาหารก็เคลื่อนออกไป ตอนเช้าเตรียมยาไว้ให้ กลับมาตอนเย็นหลังเลิกงานยาก็ยังอยู่ที่เดิม พ่อเราถามว่าเป็นอะไร ป่วยหรือเปล่าเป็นอะไรไหม ก็จะเอาแต่นั่งเฉยทำเหมือนไม่สนใจ แต่พอพ่อไปทำอย่างอื่นไม่สนใจจริงๆ ก็พยายามหาวิถีทางที่จะเรียกร้องความสนใจ เดินออกไปนั่งหน้าบ้านบ้าง เดินไปข้างบ้านบ้าง เพื่อให้ตาม ให้ถามหา
2. หลังๆ เข้าห้องน้ำนานขึ้น (นั่งเล่นน้ำในห้องน้ำ) แม่เราบอกว่ารีบอาบ รีบใช้ห้องน้ำ แล้วอย่าล็อกประตู เผื่อเป็นอะไรไป ก็ไม่ยอมฟัง ก็ยังเข้าห้องน้ำนานและล็อกประตูทุกครั้ง ใช้เวลา 30-45 นาที ต่อการอาบน้ำหนึ่งครั้ง
3. ชอบเถียง ชอบพูดตะคอกมากขึ้น แล้วก็จะมีสายตาค้อนหนักๆ มาตลอด
4. หนักสุดสุดคือ เคยเดินออกไปหน้าบ้าน แล้วไปเป็นลมหมดสติที่หน้าบ้าน (พ่อกับแม่เราไปทำงาน) ยังดีที่พี่ข้างบ้านมาเจอแล้วโทรบอกแม่เรา และก็พาส่งโรงพยาบาล ซึ่งหมอบอกว่าอาจจะเกิดจากการอ่อนเพลีย ไม่ได้กินข้าว ท้องว่าง (ประมาณนี้ จำไม่ค่อยได้) ซึ่งกับข้าว ของกิน ขนมมีเต็มบ้านไปหมด
5. ล่าสุด แม่เพิ่งจะโทรมาเล่าให้เราฟัง เป็นสิ่งที่ทำให้แม่เราคิดว่าคงไม่ไหว ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง แม่เราอึดอัดมากถึงขั้นร้องไห้ ... คือย่าเดินออกไปข้างนอก ออกไปถึงป้อมยามหน้าหมู่บ้าน แล้วก็พูดกับทุกคนที่เจอว่า พ่อกับแม่เราไล่ออกจากบ้าน ไม่ให้เขาอยู่ด้วย ซึ่งหลายๆ คนขับรถผ่านก็จะมองมาที่บ้านเราด้วยสายตาที่ว่าทำแบบนี้ได้ยังไง มองแบบขยะแขยงเลยก็มี
นี่คือข้อใหญ่ๆ นะคะ ยังมีข้อยิบย่อยอีกเพียบที่ไม่ได้เล่า บ้านเราพยายามทุกอย่าง ทั้งพูดคุยดีๆ ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง ด่าก็มี โมโหขึ้นเสียงก็มี แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม และเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เราก็มีย่ามียายหลายคน แต่เราไม่เคยเจอคนแก่ที่เป็นแบบนี้มาก่อน เราสงสารแม่ แม่เราก็รักพ่อ พ่อก็ทิ้งแม่ตัวเองไม่ได้
เราเจอมากับตัวหลายข้อ แต่พ่อกับแม่เราเจอทุกข้อเลยค่ะ หลายคนคงไม่เชื่อ ซึ่งคนภายนอกมองพ่อกับแม่เราเลว ทิ้งแม่ตัวเองได้ลงคอ แต่เราคิดว่าบางทีของแบบนี้ต้องเจอกับตัว ถึงจะรู้ค่ะว่าเป็นยังไง
เราขอความคิดเห็นหน่อยนะคะว่าควรจะจัดการหรือดูแลยังไง (เข้าใจว่าเป็นปัญหาภายในบ้าน แต่อยากจะได้ความคิดดีๆ เผื่อบ้านใครเจอปัญหาคล้ายๆ กัน จะได้ยืมไปใช้ค่ะ) เรากลัวว่าหนักๆ เข้าจะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็ยังอยากจะทำหน้าที่ ลูก หลาน ให้ดีก่อน
ปล. ย่าเราอายุ 80+
ปล. 2 ขอแท็กสุขภาพจิตเพิ่มนะคะ เพราะทุกวันนี้ประสาทจะกินกับการเล่นสงครามจิตวิทยาของย่าค่ะ
ขอบคุณค่ะ