อยากสอบถามเพื่อนๆ ว่าเราผิดมากไหมกับการที่มี สามีแล้วย้ายออกไปอยู่ข้างนอก
เรื่องเกิดเมื่อปลายปี 65 เราอายุ 33 ปกติอาศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่เกิด ตลอดจนอายุ 33 ไม่เคยออกไปใช้ชีวิตหรือไปนอนค้างที่บ้าน ผช ปกติมีแฟน ก็ออกเดททั่วไป จนปลายปี 65 มีแฟน แล้วหมั่นกัน (หมั่นกัน ต ค 65 )คาดว่าจะแต่งกันอีก 2 ปีข้างหน้า เรามีบ้านเป็นของตัวเองยังผ่อนอยู่แม่เราก็ช่วยผ่อน ส่วนแฟนเราก็มีบ้านเป็นของตัวเองผ่อนอยู่เช่นกัน ตอนแรกแฟนเรามาอยู่บ้านเรา อยู่ได้ประมาณ 1 เดือนเค้าบอกอึดอัดทำไรไม่สะดวก เราเลยย้ายออกไปอยู่บ้านแฟน (แต่เรายังผ่อนบ้านปกติ) แม่เราไม่เห็นด้วยที่จะออกไปอยู่ข้างนอกทำให้มีปากเสียงกันทุกครั้งที่คุยด้วย แฟนเราเลยเลือกที่จะไม่ข้องเกี่ยว ต่างคนต่างอยู่ ตอนแรกที่อยู่กับแฟนเรามีความสุขดี เรื่องค่าใช้จ่าย แฟนเราเป็นคนจ่ายหมด เราไม่ได้ช่วยแฟนจ่ายค่าบ้านของเค้านะคะ เพราะเราก็มีบ้านที่ต้องผ่อนทุกเดือน วันสำคัญต่างๆ เช่นวันเกิด วันสงกรานต์ วันขึ้นปีใหม่ เราไปหาแม่เราตลอดพาไปกินข้าว ต้องบอกก่อนว่าแม่เราอยู่บ้านกับหลาน และพี่สาวของเรา เราไม่เคยลืมแม่เราเลย เสาร์อาทิตย์บางทีเราก็ไปหาหลาน พาหลานไปเที่ยว โดยที่แฟนเราไม่ได้ไป ก็มีบ้างบางทีที่เราทะเลาะกับแฟนเรา แต่หลักๆจะทะเลาะเรื่องแม่ เรื่องที่แม่ไม่ชอบแฟนเรา จน ส ค ปี 66 เราท้องแม่เราไม่เห็นด้วยให้เรามีลูกเพราะ เราทะเลาะกับแฟนเราบ่อย แม่บอกกลัวจะไปกันไม่รอดสงสารเด็กที่เกิดมา จนตอนนี้ณปัจจุบัน เราเลิกกับแฟนเรา เราเลยกลับมาอยู่บ้าน ส่วนลูกของเราย่าเป็นคนเลี้ยงดูให้ เราส่งเงินให้ลูก ค่ะและบินไปหาเขาที่ต่างจังหวัด พอเรากลับมาอยู่บ้านเราก็มีอาการเครียดเพราะเราคิดถึงลูก เราอาจจะไม่สดใสร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน บางทีคุยกับแม่คำสองคำ ก็ทะเลาะกันกับแม่ แม่ชอบว่าเราเรื่องแฟนเก่า ชอบบอกว่าเรารักผู้ชายคนนี้มากกว่าแม่ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าก็จะหยิบยกเรื่องนี้มาตลอด เรารู้สึกว่าเราไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ถามว่าเราเสียใจไหมที่เลิกกันกับแฟน เราก็เสียใจ แต่เราเสียใจที่สุดคือ ไม่ได้อยู่ดูแลลูก เรากลายเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่แม่กลับมองว่าเราเป็นคนไม่ดีตั้งแต่เราออกไปอยู่กับแฟน เราควรทำตัวยังไงดีคะ เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มากๆ
มีสามีแต่แม่ไม่ปลื้ม สุดท้ายเลิกกัน
เรื่องเกิดเมื่อปลายปี 65 เราอายุ 33 ปกติอาศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่เกิด ตลอดจนอายุ 33 ไม่เคยออกไปใช้ชีวิตหรือไปนอนค้างที่บ้าน ผช ปกติมีแฟน ก็ออกเดททั่วไป จนปลายปี 65 มีแฟน แล้วหมั่นกัน (หมั่นกัน ต ค 65 )คาดว่าจะแต่งกันอีก 2 ปีข้างหน้า เรามีบ้านเป็นของตัวเองยังผ่อนอยู่แม่เราก็ช่วยผ่อน ส่วนแฟนเราก็มีบ้านเป็นของตัวเองผ่อนอยู่เช่นกัน ตอนแรกแฟนเรามาอยู่บ้านเรา อยู่ได้ประมาณ 1 เดือนเค้าบอกอึดอัดทำไรไม่สะดวก เราเลยย้ายออกไปอยู่บ้านแฟน (แต่เรายังผ่อนบ้านปกติ) แม่เราไม่เห็นด้วยที่จะออกไปอยู่ข้างนอกทำให้มีปากเสียงกันทุกครั้งที่คุยด้วย แฟนเราเลยเลือกที่จะไม่ข้องเกี่ยว ต่างคนต่างอยู่ ตอนแรกที่อยู่กับแฟนเรามีความสุขดี เรื่องค่าใช้จ่าย แฟนเราเป็นคนจ่ายหมด เราไม่ได้ช่วยแฟนจ่ายค่าบ้านของเค้านะคะ เพราะเราก็มีบ้านที่ต้องผ่อนทุกเดือน วันสำคัญต่างๆ เช่นวันเกิด วันสงกรานต์ วันขึ้นปีใหม่ เราไปหาแม่เราตลอดพาไปกินข้าว ต้องบอกก่อนว่าแม่เราอยู่บ้านกับหลาน และพี่สาวของเรา เราไม่เคยลืมแม่เราเลย เสาร์อาทิตย์บางทีเราก็ไปหาหลาน พาหลานไปเที่ยว โดยที่แฟนเราไม่ได้ไป ก็มีบ้างบางทีที่เราทะเลาะกับแฟนเรา แต่หลักๆจะทะเลาะเรื่องแม่ เรื่องที่แม่ไม่ชอบแฟนเรา จน ส ค ปี 66 เราท้องแม่เราไม่เห็นด้วยให้เรามีลูกเพราะ เราทะเลาะกับแฟนเราบ่อย แม่บอกกลัวจะไปกันไม่รอดสงสารเด็กที่เกิดมา จนตอนนี้ณปัจจุบัน เราเลิกกับแฟนเรา เราเลยกลับมาอยู่บ้าน ส่วนลูกของเราย่าเป็นคนเลี้ยงดูให้ เราส่งเงินให้ลูก ค่ะและบินไปหาเขาที่ต่างจังหวัด พอเรากลับมาอยู่บ้านเราก็มีอาการเครียดเพราะเราคิดถึงลูก เราอาจจะไม่สดใสร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน บางทีคุยกับแม่คำสองคำ ก็ทะเลาะกันกับแม่ แม่ชอบว่าเราเรื่องแฟนเก่า ชอบบอกว่าเรารักผู้ชายคนนี้มากกว่าแม่ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าก็จะหยิบยกเรื่องนี้มาตลอด เรารู้สึกว่าเราไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ถามว่าเราเสียใจไหมที่เลิกกันกับแฟน เราก็เสียใจ แต่เราเสียใจที่สุดคือ ไม่ได้อยู่ดูแลลูก เรากลายเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่แม่กลับมองว่าเราเป็นคนไม่ดีตั้งแต่เราออกไปอยู่กับแฟน เราควรทำตัวยังไงดีคะ เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มากๆ