เรื่องมีอยู่ว่า เรามีพี่สาวคนละแม่
พี่สาวเราเลิกกับพี่เขยไม่ดี ทำให้พี่เขยทำใจไม่ได้ได้ทำการจบชีวิตตัวเอง ตอนที่ลูกเขาอยู่ ป.2
พ่อเราเป็นคนที่เอาพี่เขยลงมา เช็คอะไรทุกอย่างทั้งน้ำตา พ่อเสียใจมากเพราะช่วยพี่เขยทุกทางแล้ว แต่พี่สาวก็ไม่กลับมา จนทำให้เป็นแบบนี้
บ้านพี่เขยสาปส่งพี่สาวมาก ด่าบ้านเรา ด่าพ่อแม่เรา " พ่อแม่ไม่สั่งสอน" แต่พวกเราก็ยังไปช่วยงานจนถึงวันสุดท้าย
ฝั่งพี่เขยฐานะไม่ค่อยดี แต่เขายืนยันจะเลี้ยงหลานต่อ เพราะเขาเลี้ยงมาช่วงนึงแล้ว
(บ้านเราเลี้ยง ตอนเด็กๆ จนถึงเตรียมอนุบาล ขึ้น อนุบาล 1 บ้านพี่เขยเลี้ยงต่อ)
บ้านเราก็พยายามเลี้ยงช่วย หลานมาขอเงินบ้านเราก็ให้ รับมากินหมูทะที่บ้านตลอด พาไปเที่ยวเรื่อยๆ (อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน)
จนมีเหตุการณ์ ตอนหลานอยู่ ป.5 เราได้พาหลานไปดูฟุตบอลที่จังหวัดนึง หลานดีใจมาก เพราะเขาชอป
มีคนมาเล่าให้ฟังว่า พี่ชายของพี่เขยไปด่าหลาน ว่า ไปกับพวกมันทำไม เมิงคิดว่ากูไม่มีปัญหาเลี้ยงเมิงหรอ คิดว่ากูเลี้ยงเมิงไม่ดีหรอ
หลังจากนั้นเราก็ได้ห่างจากหลานไป
จนช่วง ม.1 (ปัจจุบัน) หลานบอกอยากไปคัดฟุตบอล
เราก็จะพาไปคัดที่บุรีรัมย์ แต่หลานบอกไม่ไปไม่มีเพื่อน (อันนี้เราคิดว่าถ้าครูพาไปคัดได้คงจะดีเด็กคงจะมีความกล้า มากกว่าเราพาไป)
ไม่นาน ครูจะพาไปคัดฟุตบอลที่จังหวัดร้อยเอ็ด ทั้งชั้นไปหมด หลานก็อยากไป โทรให้พ่อเราไปส่งที่จุดขึ้นรถ พอใกล้ถึงเวลา โทรมาบอกว่า ไม่ไปแล้ว ย่าไม่ให้ไป
ทั้งครู ทั้งผู้ใหญ่ ในหมู่บ้านก็ถามไถ่เราตลอดว่า ทำไมถึงไม่สนับสนุนหลาน เหมือนที่สนับสนุนน้องสามีเรย ทั้งที่หลานก็เล่นฟุตบอลดีเหมือนกัน
เราได้เล่าเหตุผลให้ฟัง ทุกคนก็เข้าใจ
(เพราะสามีเรามีน้อง 2 คน ส่งเรียนฟุตบอลหมด สนับสนุนความฝันของลูกๆหลาน )
ไม่นานมานี่ ปู่ได้ป่วยติดเตียง ย่าต้องดูแลปู่ หลานเราก็ต้องดูแลตัวเอง
5 ทุ่ม ยังเล่นเกมส์อยู่บ้านเพื่อน ไม่มีใครตามให้กลับบ้าน ไม่มีใครดูแล อะไรเรย
ยาเสพติดให้หมู่บ้านก็เยอะมาก แล้วบ้านพี่เขยลูกหลานก็เสพยาตั้งแต่ ม.ต้น กันหมด
ตอนนี้หลานคนนี้เหมือนแค่รอเวลาที่จะเสียคนเท่านั้น
นิสัยน้องค่อนข้างดีนะคะ สอนได้ ไม่ได้เกเร แต่ก็สู้คน ไม่กลัวใคร ซึ่งในการเล่นฟุตบอลนิสัยแบบนี้ไปได้ไกล
เราเคยถามว่า จบ ม.3 แล้วจะให้หลานไปยังไงต่อ
ย่าเขาบอกว่า จะให้ไปทำงาน
แต่เราอยากจะส่งหลานเรียนต่อ ทั้งที่บอกจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอง จนจบ ม.6 ย่าเขาก็ไม่เอา
ส่วนแม่มัน (พี่สาวเรา) : ก็คิดไม่ได้ คิดแต่เรื่องหาผู้ชายใหม่ ไม่โทรหาทางบ้านเรย กลัวพ่อบอกให้ผู้ชายมาขอ มันก็โทรหาแต่ลูกมัน
ไม่คิดวางแผนอนาคตให้ลูก ไม่ส่งเสริมสนับสนุนอะไร เงินก็ส่งให้เดือนละ 2,000 โอนให้ย่า
ส่วนพี่ชายของพี่เขย : หลังจากที่ว่าให้บ้านเรา มันก็แค่อยากว่า
วันนั้นชวนหลานไปกินหมูทะ แต่หลานบอกจะไปหาหมอเหยียบตะปู เราบอกจะพาไปแล้วไปกินหมูทะเรย
หลานบอก ย่า ไม่ให้ไป
เราเรยแวะไปที่ รพ. หวังจะไปดูหลานสักหน่อย พอเห็นหลานนั่งกะบะหลัง ทั้งอากาศหนาวมาก ทั้งโมโห ทั้งสงสารหลาน
แค่พาหลานไปทำแผลขนลูกขนเมียไปทำไมเต็มรถ (ลูกติดเมีย 4 คน มันไม่มีลูกกับเมีย)
ตอนนี้เราอยากให้หลานมีชิวิตที่ดี ไม่อยากให้ยุ่งกับยาเสพติด
ใจเราอยากเอามาเลี้ยงเองที่บ้าน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ่บ้านนั้นเขาก็เลี้ยงของเขามาจนโต
แต่เราก็อยากจะดูแล เรื่องจากศึกษา อยากสนับสนุนต่างๆ
เราจะทำยังไงได้บ้างค่ะ ที่ควรจะเป็นไปได้
อยากให้หลานเรียนต่อ ย่าเขาไม่ยอม ให้จบ ม.3 แล้วไปทำงานเรย
พี่สาวเราเลิกกับพี่เขยไม่ดี ทำให้พี่เขยทำใจไม่ได้ได้ทำการจบชีวิตตัวเอง ตอนที่ลูกเขาอยู่ ป.2
พ่อเราเป็นคนที่เอาพี่เขยลงมา เช็คอะไรทุกอย่างทั้งน้ำตา พ่อเสียใจมากเพราะช่วยพี่เขยทุกทางแล้ว แต่พี่สาวก็ไม่กลับมา จนทำให้เป็นแบบนี้
บ้านพี่เขยสาปส่งพี่สาวมาก ด่าบ้านเรา ด่าพ่อแม่เรา " พ่อแม่ไม่สั่งสอน" แต่พวกเราก็ยังไปช่วยงานจนถึงวันสุดท้าย
ฝั่งพี่เขยฐานะไม่ค่อยดี แต่เขายืนยันจะเลี้ยงหลานต่อ เพราะเขาเลี้ยงมาช่วงนึงแล้ว
(บ้านเราเลี้ยง ตอนเด็กๆ จนถึงเตรียมอนุบาล ขึ้น อนุบาล 1 บ้านพี่เขยเลี้ยงต่อ)
บ้านเราก็พยายามเลี้ยงช่วย หลานมาขอเงินบ้านเราก็ให้ รับมากินหมูทะที่บ้านตลอด พาไปเที่ยวเรื่อยๆ (อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน)
จนมีเหตุการณ์ ตอนหลานอยู่ ป.5 เราได้พาหลานไปดูฟุตบอลที่จังหวัดนึง หลานดีใจมาก เพราะเขาชอป
มีคนมาเล่าให้ฟังว่า พี่ชายของพี่เขยไปด่าหลาน ว่า ไปกับพวกมันทำไม เมิงคิดว่ากูไม่มีปัญหาเลี้ยงเมิงหรอ คิดว่ากูเลี้ยงเมิงไม่ดีหรอ
หลังจากนั้นเราก็ได้ห่างจากหลานไป
จนช่วง ม.1 (ปัจจุบัน) หลานบอกอยากไปคัดฟุตบอล
เราก็จะพาไปคัดที่บุรีรัมย์ แต่หลานบอกไม่ไปไม่มีเพื่อน (อันนี้เราคิดว่าถ้าครูพาไปคัดได้คงจะดีเด็กคงจะมีความกล้า มากกว่าเราพาไป)
ไม่นาน ครูจะพาไปคัดฟุตบอลที่จังหวัดร้อยเอ็ด ทั้งชั้นไปหมด หลานก็อยากไป โทรให้พ่อเราไปส่งที่จุดขึ้นรถ พอใกล้ถึงเวลา โทรมาบอกว่า ไม่ไปแล้ว ย่าไม่ให้ไป
ทั้งครู ทั้งผู้ใหญ่ ในหมู่บ้านก็ถามไถ่เราตลอดว่า ทำไมถึงไม่สนับสนุนหลาน เหมือนที่สนับสนุนน้องสามีเรย ทั้งที่หลานก็เล่นฟุตบอลดีเหมือนกัน
เราได้เล่าเหตุผลให้ฟัง ทุกคนก็เข้าใจ
(เพราะสามีเรามีน้อง 2 คน ส่งเรียนฟุตบอลหมด สนับสนุนความฝันของลูกๆหลาน )
ไม่นานมานี่ ปู่ได้ป่วยติดเตียง ย่าต้องดูแลปู่ หลานเราก็ต้องดูแลตัวเอง
5 ทุ่ม ยังเล่นเกมส์อยู่บ้านเพื่อน ไม่มีใครตามให้กลับบ้าน ไม่มีใครดูแล อะไรเรย
ยาเสพติดให้หมู่บ้านก็เยอะมาก แล้วบ้านพี่เขยลูกหลานก็เสพยาตั้งแต่ ม.ต้น กันหมด
ตอนนี้หลานคนนี้เหมือนแค่รอเวลาที่จะเสียคนเท่านั้น
นิสัยน้องค่อนข้างดีนะคะ สอนได้ ไม่ได้เกเร แต่ก็สู้คน ไม่กลัวใคร ซึ่งในการเล่นฟุตบอลนิสัยแบบนี้ไปได้ไกล
เราเคยถามว่า จบ ม.3 แล้วจะให้หลานไปยังไงต่อ
ย่าเขาบอกว่า จะให้ไปทำงาน
แต่เราอยากจะส่งหลานเรียนต่อ ทั้งที่บอกจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอง จนจบ ม.6 ย่าเขาก็ไม่เอา
ส่วนแม่มัน (พี่สาวเรา) : ก็คิดไม่ได้ คิดแต่เรื่องหาผู้ชายใหม่ ไม่โทรหาทางบ้านเรย กลัวพ่อบอกให้ผู้ชายมาขอ มันก็โทรหาแต่ลูกมัน
ไม่คิดวางแผนอนาคตให้ลูก ไม่ส่งเสริมสนับสนุนอะไร เงินก็ส่งให้เดือนละ 2,000 โอนให้ย่า
ส่วนพี่ชายของพี่เขย : หลังจากที่ว่าให้บ้านเรา มันก็แค่อยากว่า
วันนั้นชวนหลานไปกินหมูทะ แต่หลานบอกจะไปหาหมอเหยียบตะปู เราบอกจะพาไปแล้วไปกินหมูทะเรย
หลานบอก ย่า ไม่ให้ไป
เราเรยแวะไปที่ รพ. หวังจะไปดูหลานสักหน่อย พอเห็นหลานนั่งกะบะหลัง ทั้งอากาศหนาวมาก ทั้งโมโห ทั้งสงสารหลาน
แค่พาหลานไปทำแผลขนลูกขนเมียไปทำไมเต็มรถ (ลูกติดเมีย 4 คน มันไม่มีลูกกับเมีย)
ตอนนี้เราอยากให้หลานมีชิวิตที่ดี ไม่อยากให้ยุ่งกับยาเสพติด
ใจเราอยากเอามาเลี้ยงเองที่บ้าน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ่บ้านนั้นเขาก็เลี้ยงของเขามาจนโต
แต่เราก็อยากจะดูแล เรื่องจากศึกษา อยากสนับสนุนต่างๆ
เราจะทำยังไงได้บ้างค่ะ ที่ควรจะเป็นไปได้