ผมทำงานเกี่ยวกับธุรกิตขายเมล็ดผัก อยู่ในตำแหน่งฝ่ายขาย เป็นเซลส์ดีๆนี่เองครับ
แน่นอนว่า หน้าที่หลักคือการออกไปพบลูกค้า จะออกต่างจังหวัดก็เดือนละ 1 อาทิตย์ โดยประมาณ
ขอยิงตรงเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันครับ..
การออกต่างจังหวัดครั้งนั้น เป็นครั้งเดียวตลอดชีวิตเซลส์มา 5 ปี ที่ต้องเจอกับอะไรหลอนๆแบบนั้น
ผมต้องไปหาลูกค้าที่จ.เพชรบูรณ์ และพอดีมีเพื่อนสมัยเรียน บ้านอยู่ที่นั่นพอดี เขาชวนผมไปนอน
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ไปนอนบ้านเพื่อนคนนี้ครับ และคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
บ้านเพื่อนอยู่ลึกจากถนนหลักเข้าไปในถนนเล็กๆ รถสวนได้แต่ก็เบียดกันมาก ตลอดสองข้างทางเป็นทุ่งนาทั้งสองฝั่ง เข้าไปประมาณ 5 กิโลเห็นจะได้
ช่วงนั้นเป็นเวลาเย็นย่ำค่ำ ยังใช้ไฟหรี่หน้ารถได้อยู่ เส้นทางค่อนข้างเป็นเนินหลุมบ่อตามทางเยอะทีเดียว
บรรยากาศทั้งสองฝั่งมองไปเห็นท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว ผมก็รีบขับไปให้ถึงเร็วที่สุด เพราะไม่ค่อยถูกชะตากับการขับในเส้นทางแคบๆแบบนี้
อากาศเริ่มเย็น ผมเลยปิดแอร์ และแง้มกระจกลงมาเล็กน้อย เปิดเพลงคลอเบาๆ ขับไปสักประมาณ 2 กิโล จู่ๆขนแขนขาลุกไปหมดเลยครับ
พอผมมองไปที่หน้ารถ ริมทางฝั่งขวาห่างจากรถไปประมาณ 100 เมตร เห็นเป็นรูปร่างคนยืนอยู่ครับ ใจเริ่มไม่ดีแล้ว และผมก็ค่อยๆขับเข้าไป แน่นอนว่าผมจะไม่หยุดคุยหรือทักเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น อย่างมากก็ชำเลืองมอง..
รถผมใกล้เข้าไปเรื่อยๆ แสงไฟหน้ารถเริ่มสาดส่องไปที่ร่างของคนๆนั้น เขาใส่เสื้อลายตาราง(ลายสก๊อต) กางเกงขายาวสีเทาๆ ผิวเข้ม แต่เห็นหน้าไม่ชัดนัก และที่หัวใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มที่สุดเลยก็คือ วินาทีที่รถของผมเคลื่อนผ่านมาแล้วกระจกฝั่งที่ผมนั่งอยู่เสมอกับร่างของเขา ผมเห็นใบหน้านั้นได้ชัดเจน หน้าของเขาเหมือนคนปกติ อายุประมาณ 50 กว่าๆ จ้องมองมาที่ผม ดวงตาดุและโตมาก ในมือข้างขวาถือจอบอยู่อันนึง เห็นเขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ผมก็ใจชื้นว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ผมเลยเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก เพราะเพลียเต็มทีแล้ว พร้อมกับหันกลับไปมอง ก็เห็นคนๆนั้นค่อยๆเดินตามหลังมา ผมก็ลังเลว่าจะเปิดถามแล้วให้เขาติดรถไปด้วยดีมั้ย บ้านเขาอาจอยู่ลึกเข้าไป แต่ประสบการณ์ที่เคยเห็นมาในที่เปลี่ยวๆแบบนี้ก็เห็นกันมานักต่อนัก ผมก็เลยไม่ได้สนใจ
ขับมาอีกสักประมาณ 2 นาที อีกประมาณ 200 เมตร ก็ถึงบ้านเพื่อนผมแล้ว เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ดันตั้งเสียงเอาไว้เกือบสุด ตกใจแทบตาย แม่ผมโทรมา ผมก็จอดแอบข้างทางแล้วคุยก่อน ไม่ลืมที่จะล็อคประตู แม่บอกให้ผมดูว่าผ้าคลุมของแม่อยู่ในรถมั้ย ผมก็หันไปดูเบาะหลัง ดูจนทั่ว ก็บอกว่าไม่มี แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวหาที่บ้านดูอีกที ผมก็หันกลับมาขับรถต่อ แต่ยังไม่ทันได้ออกรถ ขาผมนี่สั่นขึ้นมาเลยครับ ขนแขนขาสแตนด์อัพขึ้นมาอีกครั้ง ผมจำได้เลย ผมร้อง เห้ย!! ออกมาดังมาก คือตกใจครับ เพราะผมเห็นผู้ชายคนนั้น เดินเลี้ยวเข้าไปทางบ้านเพื่อนของผม ที่ตกใจไม่ใช่อะไรครับ คือผมสงสัยมากว่า เดินมาเร็วจัง? ผมไม่รอช้าครับ รีบขับตามเข้าไปทันที..
(กลับบ้านก่อนนะครับ เลิกงานแล้ว เดี๋ยวมาเล่าต่อครับ)
ประสบการณ์ขนหัวลุกกับวิญญาณพ่อของเพื่อนมาหาตอนไปนอนที่บ้านเพื่อน
แน่นอนว่า หน้าที่หลักคือการออกไปพบลูกค้า จะออกต่างจังหวัดก็เดือนละ 1 อาทิตย์ โดยประมาณ
ขอยิงตรงเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันครับ..
การออกต่างจังหวัดครั้งนั้น เป็นครั้งเดียวตลอดชีวิตเซลส์มา 5 ปี ที่ต้องเจอกับอะไรหลอนๆแบบนั้น
ผมต้องไปหาลูกค้าที่จ.เพชรบูรณ์ และพอดีมีเพื่อนสมัยเรียน บ้านอยู่ที่นั่นพอดี เขาชวนผมไปนอน
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ไปนอนบ้านเพื่อนคนนี้ครับ และคิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
บ้านเพื่อนอยู่ลึกจากถนนหลักเข้าไปในถนนเล็กๆ รถสวนได้แต่ก็เบียดกันมาก ตลอดสองข้างทางเป็นทุ่งนาทั้งสองฝั่ง เข้าไปประมาณ 5 กิโลเห็นจะได้
ช่วงนั้นเป็นเวลาเย็นย่ำค่ำ ยังใช้ไฟหรี่หน้ารถได้อยู่ เส้นทางค่อนข้างเป็นเนินหลุมบ่อตามทางเยอะทีเดียว
บรรยากาศทั้งสองฝั่งมองไปเห็นท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว ผมก็รีบขับไปให้ถึงเร็วที่สุด เพราะไม่ค่อยถูกชะตากับการขับในเส้นทางแคบๆแบบนี้
อากาศเริ่มเย็น ผมเลยปิดแอร์ และแง้มกระจกลงมาเล็กน้อย เปิดเพลงคลอเบาๆ ขับไปสักประมาณ 2 กิโล จู่ๆขนแขนขาลุกไปหมดเลยครับ
พอผมมองไปที่หน้ารถ ริมทางฝั่งขวาห่างจากรถไปประมาณ 100 เมตร เห็นเป็นรูปร่างคนยืนอยู่ครับ ใจเริ่มไม่ดีแล้ว และผมก็ค่อยๆขับเข้าไป แน่นอนว่าผมจะไม่หยุดคุยหรือทักเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น อย่างมากก็ชำเลืองมอง..
รถผมใกล้เข้าไปเรื่อยๆ แสงไฟหน้ารถเริ่มสาดส่องไปที่ร่างของคนๆนั้น เขาใส่เสื้อลายตาราง(ลายสก๊อต) กางเกงขายาวสีเทาๆ ผิวเข้ม แต่เห็นหน้าไม่ชัดนัก และที่หัวใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มที่สุดเลยก็คือ วินาทีที่รถของผมเคลื่อนผ่านมาแล้วกระจกฝั่งที่ผมนั่งอยู่เสมอกับร่างของเขา ผมเห็นใบหน้านั้นได้ชัดเจน หน้าของเขาเหมือนคนปกติ อายุประมาณ 50 กว่าๆ จ้องมองมาที่ผม ดวงตาดุและโตมาก ในมือข้างขวาถือจอบอยู่อันนึง เห็นเขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ผมก็ใจชื้นว่าไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ผมเลยเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก เพราะเพลียเต็มทีแล้ว พร้อมกับหันกลับไปมอง ก็เห็นคนๆนั้นค่อยๆเดินตามหลังมา ผมก็ลังเลว่าจะเปิดถามแล้วให้เขาติดรถไปด้วยดีมั้ย บ้านเขาอาจอยู่ลึกเข้าไป แต่ประสบการณ์ที่เคยเห็นมาในที่เปลี่ยวๆแบบนี้ก็เห็นกันมานักต่อนัก ผมก็เลยไม่ได้สนใจ
ขับมาอีกสักประมาณ 2 นาที อีกประมาณ 200 เมตร ก็ถึงบ้านเพื่อนผมแล้ว เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ดันตั้งเสียงเอาไว้เกือบสุด ตกใจแทบตาย แม่ผมโทรมา ผมก็จอดแอบข้างทางแล้วคุยก่อน ไม่ลืมที่จะล็อคประตู แม่บอกให้ผมดูว่าผ้าคลุมของแม่อยู่ในรถมั้ย ผมก็หันไปดูเบาะหลัง ดูจนทั่ว ก็บอกว่าไม่มี แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวหาที่บ้านดูอีกที ผมก็หันกลับมาขับรถต่อ แต่ยังไม่ทันได้ออกรถ ขาผมนี่สั่นขึ้นมาเลยครับ ขนแขนขาสแตนด์อัพขึ้นมาอีกครั้ง ผมจำได้เลย ผมร้อง เห้ย!! ออกมาดังมาก คือตกใจครับ เพราะผมเห็นผู้ชายคนนั้น เดินเลี้ยวเข้าไปทางบ้านเพื่อนของผม ที่ตกใจไม่ใช่อะไรครับ คือผมสงสัยมากว่า เดินมาเร็วจัง? ผมไม่รอช้าครับ รีบขับตามเข้าไปทันที..
(กลับบ้านก่อนนะครับ เลิกงานแล้ว เดี๋ยวมาเล่าต่อครับ)