31
บ่อน้ำร้าง
โดย ฮาร์โมนิก้า
แบรดออกจากบ้านไปพร้อมกับร็อดไม่นานก็มีแขกอีกรายมาเยี่ยมที่วิลล่า
แม็กซ์วิ่งออกไปดูผู้มาเยือนก่อนที่แอชลี่ย์จะรีบตามไป ระวังไม่ให้แม็กซ์กัดผู้มาใหม่หากมันเกิดไม่คุ้นหน้า
หรือไม่ไว้ใจ เมื่อเห็นผู้ที่ก้าวลงจากรถอย่างระวังนั้น ความระแวงและไม่สบายใจก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของ
หญิงสาวทันที
ผู้หมวดลอร่า นิคาอู เธอไม่เคยรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ตำรวจหญิงผู้นี้เลย ไม่รู้เพราะอะไร
นายตำรวจหญิงชาวเมารีเงยหน้าขึ้นมองมาทางแอชลี่ย์ หญิงสาวผิวปากเบาๆ เรียกแม็กซ์กลับมา ก่อนที่
ผู้หมวดสาวจะเดินอย่างระวังเข้ามาทางตัวบ้าน
“สวัสดีค่ะมิสซิมมอนด์ คงไม่เย็นเกินไปที่จะต้อนรับแขกนะคะ” เธอตั้งคำถามแบบไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ
แอชลี่ย์เหลือบมองฟ้า กะเอาว่าน่าจะเกือบห้าโมงเย็น จวนได้เวลาพาแม็กซ์ออกไปเดินเล่นแล้ว
ผู้หมวดนิคาอูคงรู้สึกได้ถึงสีหน้าที่แสดงอาการอึดอัด จึงรีบพูดต่อ
“ฉันต้องขอโทษด้วยที่แวะมาโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ที่จริงฉันพยายามโทรเข้ามาที่วิลล่านี้สองสามครั้ง
แต่ไม่มีคนรับสาย บังเอิญผ่านมาทางนี้พอดีเลยตัดสินใจลองแวะมาดูค่ะ”
แอชลี่ย์ระบายลมหายใจช้าๆ ยอมรับง่ายๆ ว่านั่นคือคำอธิบายการมาถึงโดยไม่แจ้งล่วงหน้าของตำรวจสาว
เมื่อราวชั่วโมงก่อนเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์แต่วิ่งมารับไม่ทัน หรือจะเป็นสายเรียกจากผู้หมวด
“สวัสดีค่ะผู้หมวดนิคาอู มีอะไรให้ฉันช่วยคะ” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณมาหาฉันหรือมิสเตอร์แพร์ริชคะ”
“ฉันมาหาคุณค่ะ มิสซิมมอนด์”
“งั้นเชิญข้างในค่ะ” กล่าวเชิญแล้วเดินนำไปพร้อมกับแม็กซ์ยังห้องรับแขก
“ดื่มชาหรือกาแฟคะ” เธอถามอย่างเอื้อเฟื้อ แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ
“ไม่จำเป็นค่ะคุณซิมมอนด์ ฉันมีธุระจะคุยกับคุณ”
“เรื่องอะไรหรือคะ” ถามอย่างสงสัย ผู้หมวดมีเรื่องร้อนอะไรจึงต้องการเข้าประเด็นเร็วมาก โดยไม่สนใจ
กระทั่งชากาแฟที่เจ้าบ้านต้องเสริฟตามมารยาท
“ฉันทราบว่าคุณเสียความทรงจำไปหลังประสบอุบัติเหตุเมื่อราวสามเดือนก่อน”
“ใช่ค่ะ”
“ดังนั้นคุณอาจไม่เคยทราบสถานะความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณแพร์ริชก่อนที่คุณจะเสียความทรงจำ”
“ฉัน…พอทราบบ้างค่ะ”
ผู้หมวดสาวเลิกคิ้วประหลาดใจ “งั้นหรือ ทราบได้อย่างไรคะ”
“ก็ คุณแพร์ริชเองมีพูดถึงบ้าง และก็..คนอื่นๆ รอบข้างค่ะ”
“งั้นคุณก็รู้สินะว่าคุณเคยตามตื๊อคุณแพร์ริชอยู่พักใหญ่ จนเขาต้องหนีคุณกลับไปสหรัฐ”
แอชลี่ย์หน้าชานิดหน่อย รู้สึกอับอาย “ฉัน.. พอได้ยินมาบ้างค่ะ”
“แต่แล้วคุณก็กลับมาอีก ช่วงเดียวกับที่คุณแพร์ริชกลับมาที่เนลสันนี้เช่นกัน”
“ค่ะ มีอะไรหรือคะผู้หมวด” เลิกคิ้วถามอย่างคับข้องใจ
“แล้วคุณก็ประสบอุบัติเหตุ ความจำเสื่อม และคุณแพร์ริชเป็นคนไปพบ พร้อมกับสุนัขของเขา”
“ค่ะ ใช่ ฉันตื่นขึ้นมา และไม่รู้จักตัวเอง จำอะไรไม่ได้ และคุณแพร์ริชกับแม็กซ์ช่วยฉันไว้”
รักในรอยฝัน บทที่ 31 บ่อน้ำร้าง
บ่อน้ำร้าง
โดย ฮาร์โมนิก้า
แบรดออกจากบ้านไปพร้อมกับร็อดไม่นานก็มีแขกอีกรายมาเยี่ยมที่วิลล่า
แม็กซ์วิ่งออกไปดูผู้มาเยือนก่อนที่แอชลี่ย์จะรีบตามไป ระวังไม่ให้แม็กซ์กัดผู้มาใหม่หากมันเกิดไม่คุ้นหน้า
หรือไม่ไว้ใจ เมื่อเห็นผู้ที่ก้าวลงจากรถอย่างระวังนั้น ความระแวงและไม่สบายใจก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของ
หญิงสาวทันที
ผู้หมวดลอร่า นิคาอู เธอไม่เคยรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ตำรวจหญิงผู้นี้เลย ไม่รู้เพราะอะไร
นายตำรวจหญิงชาวเมารีเงยหน้าขึ้นมองมาทางแอชลี่ย์ หญิงสาวผิวปากเบาๆ เรียกแม็กซ์กลับมา ก่อนที่
ผู้หมวดสาวจะเดินอย่างระวังเข้ามาทางตัวบ้าน
“สวัสดีค่ะมิสซิมมอนด์ คงไม่เย็นเกินไปที่จะต้อนรับแขกนะคะ” เธอตั้งคำถามแบบไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ
แอชลี่ย์เหลือบมองฟ้า กะเอาว่าน่าจะเกือบห้าโมงเย็น จวนได้เวลาพาแม็กซ์ออกไปเดินเล่นแล้ว
ผู้หมวดนิคาอูคงรู้สึกได้ถึงสีหน้าที่แสดงอาการอึดอัด จึงรีบพูดต่อ
“ฉันต้องขอโทษด้วยที่แวะมาโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ที่จริงฉันพยายามโทรเข้ามาที่วิลล่านี้สองสามครั้ง
แต่ไม่มีคนรับสาย บังเอิญผ่านมาทางนี้พอดีเลยตัดสินใจลองแวะมาดูค่ะ”
แอชลี่ย์ระบายลมหายใจช้าๆ ยอมรับง่ายๆ ว่านั่นคือคำอธิบายการมาถึงโดยไม่แจ้งล่วงหน้าของตำรวจสาว
เมื่อราวชั่วโมงก่อนเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์แต่วิ่งมารับไม่ทัน หรือจะเป็นสายเรียกจากผู้หมวด
“สวัสดีค่ะผู้หมวดนิคาอู มีอะไรให้ฉันช่วยคะ” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณมาหาฉันหรือมิสเตอร์แพร์ริชคะ”
“ฉันมาหาคุณค่ะ มิสซิมมอนด์”
“งั้นเชิญข้างในค่ะ” กล่าวเชิญแล้วเดินนำไปพร้อมกับแม็กซ์ยังห้องรับแขก
“ดื่มชาหรือกาแฟคะ” เธอถามอย่างเอื้อเฟื้อ แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ
“ไม่จำเป็นค่ะคุณซิมมอนด์ ฉันมีธุระจะคุยกับคุณ”
“เรื่องอะไรหรือคะ” ถามอย่างสงสัย ผู้หมวดมีเรื่องร้อนอะไรจึงต้องการเข้าประเด็นเร็วมาก โดยไม่สนใจ
กระทั่งชากาแฟที่เจ้าบ้านต้องเสริฟตามมารยาท
“ฉันทราบว่าคุณเสียความทรงจำไปหลังประสบอุบัติเหตุเมื่อราวสามเดือนก่อน”
“ใช่ค่ะ”
“ดังนั้นคุณอาจไม่เคยทราบสถานะความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณแพร์ริชก่อนที่คุณจะเสียความทรงจำ”
“ฉัน…พอทราบบ้างค่ะ”
ผู้หมวดสาวเลิกคิ้วประหลาดใจ “งั้นหรือ ทราบได้อย่างไรคะ”
“ก็ คุณแพร์ริชเองมีพูดถึงบ้าง และก็..คนอื่นๆ รอบข้างค่ะ”
“งั้นคุณก็รู้สินะว่าคุณเคยตามตื๊อคุณแพร์ริชอยู่พักใหญ่ จนเขาต้องหนีคุณกลับไปสหรัฐ”
แอชลี่ย์หน้าชานิดหน่อย รู้สึกอับอาย “ฉัน.. พอได้ยินมาบ้างค่ะ”
“แต่แล้วคุณก็กลับมาอีก ช่วงเดียวกับที่คุณแพร์ริชกลับมาที่เนลสันนี้เช่นกัน”
“ค่ะ มีอะไรหรือคะผู้หมวด” เลิกคิ้วถามอย่างคับข้องใจ
“แล้วคุณก็ประสบอุบัติเหตุ ความจำเสื่อม และคุณแพร์ริชเป็นคนไปพบ พร้อมกับสุนัขของเขา”
“ค่ะ ใช่ ฉันตื่นขึ้นมา และไม่รู้จักตัวเอง จำอะไรไม่ได้ และคุณแพร์ริชกับแม็กซ์ช่วยฉันไว้”