26
รถที่หายไปของแซ็คคารี่
โดย ฮาร์โมนิก้า
แสงแดดอบอุ่นทาบทอหุบเขาและไร่องุ่นทิวอลลี่ในช่วงสายกลางฤดูคิมหันต์
แอชลี่ย์พาแม็กซ์กลับมาถึงวิลล่าใหญ่ หาอาหารให้กิน ทิ้งน้ำไว้ให้แล้วโทรเรียกลูกชายผู้จัดการ
ไวน์เนอร์รี่ซึ่งเคยอาสารับจ้างทำงานพิเศษคือมาคอยเป็นด็อกซิตเตอร์หรือนั่งเป็นเพื่อนเจ้าแม็กซ์
ซึ่งเธอรู้ว่าแบรดเคยเรียกใช้บ่อยๆ ยามต้องออกไปข้างนอก
วันนี้เธออยากกลับไปเอาบันทึกที่เหลือจากที่บ้านหลังเก่าของเอลิซาเบ็ธตามที่เคยสัญญาเจ้า
ของบ้านใหม่ไว้ ที่จริงก็มีของเพียงลังไม่ใหญ่นักลังเดียว เธอคิดจะขอยืมมอเตอร์ไซค์ในไร่นี้
ไปคันหนึ่ง จัดการเอาที่ใส่ของท้ายรถไปติดตั้งด้วย หากินกลางวันในเมือง แล้วค่อยกลับมา
ตอนบ่าย มานอนอ่านหนังสือเล่นที่บ้านเป็นเพื่อนแม็กซ์
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาตามทางและนิ่งสนิทลงบริเวณหน้าบ้าน แม็กซ์เห่ารับแล้ววิ่งนำออกไปดู
แอชลี่ย์หยิบของแล้วเดินตามออกไป เห็นเด็กชายวัยสิบสี่ปีลงจากมอเตอร์ไซค์มาทักทายกับแม็กซ์
“คุณซิมมอนด์ พ่อผมฝากถามมาครับว่าคุณขี่มอเตอร์ไซค์เป็นใช่มั้ยครับ” วิลถามหลังทักทายกับเธอก่อน
แอชลี่ย์นิ่งคิด “ไม่รู้สิวิล คิดว่าได้นะ ฉันรู้สึกว่าขี่ได้น่ะ”
วิลมีสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจ มองเธอเดินตรงมาที่มอเตอร์ไซค์ซึ่งมีกล่องใส่ของติดอยู่ด้านหลังตามคำขอ
ของเธอแล้ว แอชลี่ย์ขึ้นขี่ สตาร์ทรถ รู้สึกมั่นใจว่าพอขี่ได้ เธอยิ้มให้วิลและแม็กซ์
“ไว้บ่ายๆ ก็กลับ ฝากแม็กซ์กับบ้านด้วยแล้วกัน”
“ถ้าคุณแพร์ริชกลับมาก่อนจะให้ผมบอกว่ายังไงครับ”
“บอกว่าฉันเข้าไปกินมื้อเที่ยงในเมืองก็เท่านั้นจ้ะ”
ตอบพร้อมกับนำมอเตอร์ไซค์ออกจากบริเวณหน้าวิลล่ามา ยกมือโบกลาทั้งสอง รู้สึกยินดีที่เธอขี่มันได้จริงๆ
รักในรอยฝัน บทที่ 26 รถปริศนา
รถที่หายไปของแซ็คคารี่
โดย ฮาร์โมนิก้า
แสงแดดอบอุ่นทาบทอหุบเขาและไร่องุ่นทิวอลลี่ในช่วงสายกลางฤดูคิมหันต์
แอชลี่ย์พาแม็กซ์กลับมาถึงวิลล่าใหญ่ หาอาหารให้กิน ทิ้งน้ำไว้ให้แล้วโทรเรียกลูกชายผู้จัดการ
ไวน์เนอร์รี่ซึ่งเคยอาสารับจ้างทำงานพิเศษคือมาคอยเป็นด็อกซิตเตอร์หรือนั่งเป็นเพื่อนเจ้าแม็กซ์
ซึ่งเธอรู้ว่าแบรดเคยเรียกใช้บ่อยๆ ยามต้องออกไปข้างนอก
วันนี้เธออยากกลับไปเอาบันทึกที่เหลือจากที่บ้านหลังเก่าของเอลิซาเบ็ธตามที่เคยสัญญาเจ้า
ของบ้านใหม่ไว้ ที่จริงก็มีของเพียงลังไม่ใหญ่นักลังเดียว เธอคิดจะขอยืมมอเตอร์ไซค์ในไร่นี้
ไปคันหนึ่ง จัดการเอาที่ใส่ของท้ายรถไปติดตั้งด้วย หากินกลางวันในเมือง แล้วค่อยกลับมา
ตอนบ่าย มานอนอ่านหนังสือเล่นที่บ้านเป็นเพื่อนแม็กซ์
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาตามทางและนิ่งสนิทลงบริเวณหน้าบ้าน แม็กซ์เห่ารับแล้ววิ่งนำออกไปดู
แอชลี่ย์หยิบของแล้วเดินตามออกไป เห็นเด็กชายวัยสิบสี่ปีลงจากมอเตอร์ไซค์มาทักทายกับแม็กซ์
“คุณซิมมอนด์ พ่อผมฝากถามมาครับว่าคุณขี่มอเตอร์ไซค์เป็นใช่มั้ยครับ” วิลถามหลังทักทายกับเธอก่อน
แอชลี่ย์นิ่งคิด “ไม่รู้สิวิล คิดว่าได้นะ ฉันรู้สึกว่าขี่ได้น่ะ”
วิลมีสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจ มองเธอเดินตรงมาที่มอเตอร์ไซค์ซึ่งมีกล่องใส่ของติดอยู่ด้านหลังตามคำขอ
ของเธอแล้ว แอชลี่ย์ขึ้นขี่ สตาร์ทรถ รู้สึกมั่นใจว่าพอขี่ได้ เธอยิ้มให้วิลและแม็กซ์
“ไว้บ่ายๆ ก็กลับ ฝากแม็กซ์กับบ้านด้วยแล้วกัน”
“ถ้าคุณแพร์ริชกลับมาก่อนจะให้ผมบอกว่ายังไงครับ”
“บอกว่าฉันเข้าไปกินมื้อเที่ยงในเมืองก็เท่านั้นจ้ะ”
ตอบพร้อมกับนำมอเตอร์ไซค์ออกจากบริเวณหน้าวิลล่ามา ยกมือโบกลาทั้งสอง รู้สึกยินดีที่เธอขี่มันได้จริงๆ