33
ผู้หมวดลอร่า นิคาอู
โดย ฮาร์โมนิก้า
บาร์เล็กๆ แห่งนั้นอยู่ในตัวเมืองเกรย์เมาท์ซึ่งยังมีสภาพไม่ต่างจากหมู่บ้านชนบท
ภายในจำหน่ายเครื่องดื่มง่ายอย่างเบียร์และไวน์ ไม่มีค็อกเทล และมีอาหารประเภทแซนด์วิช พาย
กับสลัดให้เลือกสั่งสำหรับคนเดินทางหรือคนต้องการซื้อออกไปกินที่บ้าน
แบรดเดินเข้ามาในร้านและพบผู้หมวดนิคาอูนั่งคอยอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านซึ่งไม่มีใครนั่งเลย มีเพียง
คนมารอซื้อของกลับออกไปอยู่รายสองรายเท่านั้น
เขาเดินตรงเข้าไปหาผู้หมวดหญิงผู้นั้น เธอเฝ้ารบกวนเขามาหลายสัปดาห์แล้วและด้วยเรื่องที่ตัว
เขาเองก็พอจะสงสัยและสืบรู้ได้เองก่อนที่จะได้รับรู้ข้อมูลจากเธอ
“สวัสดีครับผู้หมวด สบายดีมั้ยครับ”
“สวัสดีค่ะ ฉันสบายดี คุณอยากดื่มอะไรมั้ยคะ”
“ผมสั่งแล้วครับ ว่าแต่ผู้หมวดทำไมนัดไกลนักครับ ร้านทำนองนี้ในเนลสันก็มีอยู่หลายแห่ง”
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะอยากให้ใครมาเจอว่านั่งคุยอยู่กับฉันสิคะ”
แบรดยิ้ม เขาไม่ได้มีอะไรต้องปิดบัง ทำไมต้องกลัวคนเห็น มีแต่ผู้หมวดมากกว่า ซึ่งไม่ควรมา
ติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัวแบบนี้ในเรื่องซึ่งที่จริง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง แต่มี
ประโยชน์อะไรจะไปแย้งล่ะ
“มีธุระอะไรอยากคุยกับผมงั้นหรือ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเดิมนะครับ”
“คุณไม่เคยตอบได้เลยนะคะว่าวันนั้นคุณอยู่ที่ไหนช่วงระหว่างเวลาเกิดเหตุ” ผู้หมวดพูดพร้อม
ระบุวันเวลาชัดเจนซึ่งเป็นเหตุการณ์หลายเดือนก่อนในช่วงฤดูใบไม้ผลิ
“ผมบอกแล้วแต่ผู้หมวดเลือกที่จะไม่ฟัง”
“คุณไม่มีพยานบุคคลยืนยันสถานที่ ไม่มีกระทั่งหลักฐานใดๆ ยืนยันได้เลย”
“ผู้หมวดครับ ประเทศที่เวิ้งว้าง เป็นชนบทแบบนี้ มันแปลกนักหรือหากใครสักคนจะไปนั่งเล่น
หรือทำอะไรในที่ไม่เจอผู้คนหรือใครเลย ที่นี่มีป่าเขามากมาย ผมไม่มีสิทธิ์ไปเดินเล่นหรือทำ
อะไรโดยไม่พบเจอใครหรือครับ”
“ซึ่งมันบังเอิญเหลือเกินกับที่คู่หมั้นของคุณประสบอุบัติเหตุ ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าใช่อุบัติเหตุจริงมั้ย”
“หากผู้หมวดมีหลักฐานพอจะฟ้องผม ผู้หมวดคงไม่พยายามหาทางมาคุยกับผมแบบนี้ ผู้หมวด
ต้องการอะไรกันแน่ ช่วยพูดมาตรงๆ จะได้ประหยัดเวลาของเราทั้งสองฝ่ายดีมั้ยครับ”
ลอร่า นิคาอูมองหน้าเขาอยู่ครู่ ก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพส่งให้ดู
“คุณรู้มั้ยว่านี่ใคร”
แบรดมองภาพในโทรศัพท์ เป็นภาพถ่ายจากหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกที และเป็นภาพศพหญิงสาว
ผู้หนึ่ง สภาพใบหน้าที่ไร้ชีวิต ไร้สีสันนั้นต้องใช้เวลามองอยู่ครู่ใหญ่ทีเดียว
“ผู้หมวดเคยให้ผมดูภาพนี้แล้วเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน”
“ลองดูภาพถัดไปสิคะ” ลอร่า นิคาอูบอก
แบรดเลื่อนภาพต่อไป และเห็นภาพซึ่งถ่ายจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มันเป็นภาพถ่ายบนหนังสือ
เดินทาง หญิงสาวในภาพหน้าตาเหมือนแอชลี่ย์ ซิมมอนด์ อดีตคู่หมั้นของเขาเหลือเกิน หรือจะพูด
ให้ถูก เธอหน้าตาเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยพบที่มิลาน เหมือนจนน่าจะเป็นคนเดียวกัน ชื่อที่กำกับ
อยู่ข้างภาพไม่ใช่นางสาวแอชลี่ย์ ซิมมอนด์ หากแต่เป็นนางสาวอบิเกล วอลเด็น
รักในรอยฝัน บทที่ 33 ผู้หมวดลอร่า นิคาอู
ผู้หมวดลอร่า นิคาอู
โดย ฮาร์โมนิก้า
บาร์เล็กๆ แห่งนั้นอยู่ในตัวเมืองเกรย์เมาท์ซึ่งยังมีสภาพไม่ต่างจากหมู่บ้านชนบท
ภายในจำหน่ายเครื่องดื่มง่ายอย่างเบียร์และไวน์ ไม่มีค็อกเทล และมีอาหารประเภทแซนด์วิช พาย
กับสลัดให้เลือกสั่งสำหรับคนเดินทางหรือคนต้องการซื้อออกไปกินที่บ้าน
แบรดเดินเข้ามาในร้านและพบผู้หมวดนิคาอูนั่งคอยอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านซึ่งไม่มีใครนั่งเลย มีเพียง
คนมารอซื้อของกลับออกไปอยู่รายสองรายเท่านั้น
เขาเดินตรงเข้าไปหาผู้หมวดหญิงผู้นั้น เธอเฝ้ารบกวนเขามาหลายสัปดาห์แล้วและด้วยเรื่องที่ตัว
เขาเองก็พอจะสงสัยและสืบรู้ได้เองก่อนที่จะได้รับรู้ข้อมูลจากเธอ
“สวัสดีครับผู้หมวด สบายดีมั้ยครับ”
“สวัสดีค่ะ ฉันสบายดี คุณอยากดื่มอะไรมั้ยคะ”
“ผมสั่งแล้วครับ ว่าแต่ผู้หมวดทำไมนัดไกลนักครับ ร้านทำนองนี้ในเนลสันก็มีอยู่หลายแห่ง”
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะอยากให้ใครมาเจอว่านั่งคุยอยู่กับฉันสิคะ”
แบรดยิ้ม เขาไม่ได้มีอะไรต้องปิดบัง ทำไมต้องกลัวคนเห็น มีแต่ผู้หมวดมากกว่า ซึ่งไม่ควรมา
ติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัวแบบนี้ในเรื่องซึ่งที่จริง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง แต่มี
ประโยชน์อะไรจะไปแย้งล่ะ
“มีธุระอะไรอยากคุยกับผมงั้นหรือ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเดิมนะครับ”
“คุณไม่เคยตอบได้เลยนะคะว่าวันนั้นคุณอยู่ที่ไหนช่วงระหว่างเวลาเกิดเหตุ” ผู้หมวดพูดพร้อม
ระบุวันเวลาชัดเจนซึ่งเป็นเหตุการณ์หลายเดือนก่อนในช่วงฤดูใบไม้ผลิ
“ผมบอกแล้วแต่ผู้หมวดเลือกที่จะไม่ฟัง”
“คุณไม่มีพยานบุคคลยืนยันสถานที่ ไม่มีกระทั่งหลักฐานใดๆ ยืนยันได้เลย”
“ผู้หมวดครับ ประเทศที่เวิ้งว้าง เป็นชนบทแบบนี้ มันแปลกนักหรือหากใครสักคนจะไปนั่งเล่น
หรือทำอะไรในที่ไม่เจอผู้คนหรือใครเลย ที่นี่มีป่าเขามากมาย ผมไม่มีสิทธิ์ไปเดินเล่นหรือทำ
อะไรโดยไม่พบเจอใครหรือครับ”
“ซึ่งมันบังเอิญเหลือเกินกับที่คู่หมั้นของคุณประสบอุบัติเหตุ ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าใช่อุบัติเหตุจริงมั้ย”
“หากผู้หมวดมีหลักฐานพอจะฟ้องผม ผู้หมวดคงไม่พยายามหาทางมาคุยกับผมแบบนี้ ผู้หมวด
ต้องการอะไรกันแน่ ช่วยพูดมาตรงๆ จะได้ประหยัดเวลาของเราทั้งสองฝ่ายดีมั้ยครับ”
ลอร่า นิคาอูมองหน้าเขาอยู่ครู่ ก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพส่งให้ดู
“คุณรู้มั้ยว่านี่ใคร”
แบรดมองภาพในโทรศัพท์ เป็นภาพถ่ายจากหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกที และเป็นภาพศพหญิงสาว
ผู้หนึ่ง สภาพใบหน้าที่ไร้ชีวิต ไร้สีสันนั้นต้องใช้เวลามองอยู่ครู่ใหญ่ทีเดียว
“ผู้หมวดเคยให้ผมดูภาพนี้แล้วเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน”
“ลองดูภาพถัดไปสิคะ” ลอร่า นิคาอูบอก
แบรดเลื่อนภาพต่อไป และเห็นภาพซึ่งถ่ายจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มันเป็นภาพถ่ายบนหนังสือ
เดินทาง หญิงสาวในภาพหน้าตาเหมือนแอชลี่ย์ ซิมมอนด์ อดีตคู่หมั้นของเขาเหลือเกิน หรือจะพูด
ให้ถูก เธอหน้าตาเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยพบที่มิลาน เหมือนจนน่าจะเป็นคนเดียวกัน ชื่อที่กำกับ
อยู่ข้างภาพไม่ใช่นางสาวแอชลี่ย์ ซิมมอนด์ หากแต่เป็นนางสาวอบิเกล วอลเด็น