ตามหัวเลยคะพ่อแม่แยกทางกันอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็กแม่ปัดความรับผิดชอบมาให้พ่อหมดนานๆทีจะมาดูดำดูดีสักครั้งอยากได้เงินแม่ต้องทำงานแลกเอาแรงแลกพ่อลำบากอยู่คนเดียวแต่นั่นแหละคะรู้นะว่าพ่อลำบากพ่อเหนื่อยพ่อชอบพูดประมาณว่าเราคนเดียวนี่แหละทำให้พ่อลำบากเหลือเราคนเดียวที่เป็นภาระไม่จบไม่สิ้นสักทีอะไรประมาณนี้อะคะ จขกท.เรียนอยู่มัธยมปลายแรกๆก็เข้าใจว่าพ่อพูดเพราะเหนื่อยก็ไม่เคยทำตัวไม่ดีหรือมีปัญหาการเรียนค่อนข้างดีด้วยคะแต่พูดบ่อยๆเข้าพูดตลอดๆเริ่มรู้สึกว่าเออฉันนี่แหละตัวปัญหา ภาระบ้าน ภาระพ่อ อารมณ์ประมาณว่าแบบถ้าไม่มีเราพ่อก็จะไม่เหนื่อยไม่ลำบากอะไรแบบนี้มันท้ออะคะเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาเป็นตัวปัญหาหรือภาระใครหรอกคะรู้นะว่าพ่อเหนื่อยเลยพูดออกมาแบบนี้แต่พอพ่อหายเหนื่อยคำพูดพ่อคำนี้ยังติดอยู่กับตัวลูกนะลืมไม่ได้ตอนนี้กำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่คะคือตั้งใจเรียนบอกตัวเองว่าจะไม่ให้ใครมาดูถูกว่าเป็นเด็กมีปัญหาแต่ตอนนี้ค่อนข้างจะมีปัญหาแล้วคะได้ยินบ่อยๆมันไม่ค่อยมีกำลังใจจะทำอะไรเลยคะมีลูกอย่าพูดแบบนี้กับลูกกันนะคะที่ลูกเงียบๆดูเหมือนไม่เป็นอะไรบางทีเค้าอาจจะไม่อยากแสดงความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็นก็ได้คะใครเคยเป็นตัวปัญหามั้งคะ?แล้วมีวิธีคิดบวกยังไงให้มีกำลังใจต่อไปอะคะ?
เคยเป็นตัวปัญหามาตั้งแต่เกิดมั๊ยคะ?