ชินยังครับ กับการที่ต้องอยู่คนเดียว

มีใครที่อยู่คนเดียวแล้วเหงาๆ หว่าเหว้อยู่คนเดียว ทานข้าวก็ทานคนเดียวไปไหนทำอะไรก็คนเดียวตลอดพี่ๆมีความรู้สึกแบบนี้ไหมครับ ยิ่งสังคมของการทำงานเหมือนจำกัดกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ วันทำงาน กลับห้อง อาบน้ำ ทานข้าว นอน วนๆไปแต่ล่ะวัน ยิ่งกลับห้องเป็นอะไรที่ผมเหงา อึมครึมสุดๆ ผมหาฟังเพลง อ่านหนังสือ หาไรทำแต่ก็เพียงได้ชั่วคราว เพื่อน คนรอบข้าง หรือแม้แต่ที่ทำงานก็มีครอบครัวกันหมดครับ
สิ่งที่ผมมีตอนนี้ที่เป็นเพื่อนคือสมุดบันทึกที่ผมชอบเขียนทีเวลาผมรู้สึกหดหู่ หรือเศร้าๆผมจะชอบเขียนไรลงนั้น ผมพยายามอยากออกจากกรอบแต่มันก็เหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนี้คือคิดถึงบ้านมากครับ คิดถึงเสียงหัวเราะ เสียงด่า เสียงความสุขของครอบครัว ทานข้าวพร้อมกันแย่งอาหารโปรดกับน้องสาวผม แต่ตอนนี้ต้องมาทานหรือทำอะไรคนเดียวอยู่ในห้องกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่หมุนไปแต่ล่ะวัน บางวันมีโทรศัพท์โทรบอกคิดถึงบ้านแทบไม่อยากวางสายเลยครับ บางครั้งผมคิดจะโทรหาเพื่อนก็เกรงใจเพื่อน งานเพื่อน แฟนของเพื่อน ผมก็ไม่อยากรบกวนไรเพื่อนเกรงใจด้วย บางครั้งผมมีไปเที่ยวหาไรทำว่างๆแต่มันก็พอช่วยได้ในประมาณนึงแต่พอกลับห้องรู้สึกแบบเหงาๆเศร้าๆไงบอกไม่ถูกครับหรือผมต้องปรับตัวอะไรบ้างครับกับการที่ต้องอยู่คนเดียวให้ชิน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะอยู่คนเดียวไปจนแก่เฒ่าคนเดียวเปล่า อยากถามเพื่อนๆพี่ๆในพันทิปที่อยู่คนเดียวทำยังไงให้ชินกับการที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่เรามีความสุขได้ครับ ขอบคุณมากครับ