สวัสดีค่ะ คนที่หลงมาอ่าน เรามีเรื่องอยากจะปรึกษาเชิงระบายไปในตัว
ตอนนี้เราเป็นคนที่หมดหวังในชีวิตมากค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองป่วย ป่วยจิต ป่วยทางสภาพจิตใจมากๆ
เป็นแบบนี้มาจะเป็นปีแล้วค่ะ ติดคิดมาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็น
เมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง และเสียงดัง มักจะดูดคนล้อมกายให้เข้ามาได้ แต่มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
เราเหมือนมีพลังดูดคนที่ชอบเม้าส์ชอบนินทามาอยู่รอบกาย และเราไม่ชอบ ทุกครั้งที่เปลี่ยนสังคม แรกๆมักมีเพื่อน สักพักเราก็ถีบตัวเองออกจากสังคม
มันดูเสแสร้ง ใส่หน้ากากไปหมดคนที่เขามา แต่ทุกครั้งที่ถีบตัวเองออก มักจะเจอเพื่อนที่ดี จริงใจ จนทุกวันนี้ก็ยังคบกันอยู่ พูดคุยกัน
การเปลี่ยนสังคมที่เราพูดถึงก็คือการย้ายห้องตอนมัธยมเป็นต้น ต่อมาเรามาอยู่มหาลัย.... เฮ้อ คำขู่ของใครหลายๆคนที่เคยพูดไว้
"สังคมมหาลัยน่ากลัววว ไม่มีใครจริงใจ มีแต่ผลประโยชน์" จนตอนนี้รู้ซึ้งแล้ว
และนั้นแหละ คือจุดที่ทำให้คนร่าเริง ตลก เสียงดัง กลายมาเป็น .. คนที่ไปไหนก็ก้มหน้า ไม่ค่อยพูด ไม่มีเพื่อน ไม่ร่าเริง ไม่มีจิตใจจะทำอะไร
เราเจอเรื่องราวมากมายในมหาลัย ตอนนี้ก็ปี 3 แล้ว แมร่งง โคตรท้อแท่ในชีวิต ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
เหมือนเราติดอยู่กับตราบาปมาเป็นปี เหมือนโดนคำสาปทางความคิด จนทำให้เริ่มต้นใหม่อะไรไม่ได้
ก่อนหน้าที่เราเป็น ขึ้นมหาลัยมา เรามีเพื่อนเยอะมาก เยอะจริงๆ ไปไหนมาไหนกัน ร่วม 20 คน และสุดท้าย เราก็ถีบตัวเองออกมา
อยู่กับเพื่อนสนิทที่เรารักมากๆ 3 คน สนิทกันมากคุยกันทุกเรื่อง ตัวติดกันเลย แมร่งมีความสุขมาก จนกระทั่งได้มีเหตุที่ทำให้เราทะเลาะกับเพื่อนอีกกลุ่ม(กลุ่มนี้เคยเป็นกลุ่มใหญ่ของเรา พอเราออกมาก็ยังติดต่อกัน คุยกันแต่ไม่ได้สนิทใจเท่าไหร่)ที่มีสังคม เพื่อนเยอะ จนมันพิสูจน์ได้ว่า จริงๆแล้วแมร่งไม่มีใครจริงใจกับเราเลย (ไม่อยากเล่าเหตุการณ์ย่อย) เพื่อนสนิทเราเลือกที่จะถอยห่างจากเรา และไปอยู่กับกลุ่มนั้น ทั้งๆที่มันเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด
เราทะเลาะกับกลุ่มนั้นแรงมาก ถึงกับตบกัน (ไม่มีกรณีเรื่องผู้ชายนะคะ) เราไม่มีใคร แต่ทางนั้นมากันเต็ม
ชีวิตมหาลัยที่ห่างบ้านเป็น 300-400 กิโลเมตร และต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ใช่คำว่า ชีวิตตอนนั้นแทบไม่มีใคร มีแต่เพื่อน แล้วเพื่อนก็ ...
นั้นแหละค่ะ จุดเปลี่ยน เราพยายามเข้าใจเพื่อนนะ เราปกติกับมัน แต่มันไม่กล้าปกติกับเรา เวลาเราเจอมันอยู่กับคนที่เราทะเลาะด้วย มันไม่คุยกับเราไม่ทักเราเลย แต่พอมาเจอกันที่อื่น มันมาทักมาคุย โคตรเสียใจ ร้องไห้เป็นเดือนๆเหมือนคนอกหัก อยากซิ่ว อยากกลับบ้าน แต่ก็ไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจ
จนทุกวันนี้กัดฟันอยู่ในที่ที่ไม่มีที่ยืนในสังคม
เราไม่หาที่ยืนให้ตัวเองด้วยแหละ ตอนแตกกับเพื่อนก็ปี 2 แล้ว จะไปหาเพื่อนใหม่แมร่งก็กลัว อารมณ์มันประมาณว่า เหมือนคุณเคนเจ็บปวดเพราะความรัก จนทำให้คุยไม่กล้าที่จะรักหรือเข้าหาความรักอีก และเราเป็นแบบนั้นในเรื่องเพื่อน
มีคนหยิบไมตรีมาให้ เราก็ไม่ได้ใจร้ายนะ ก็คุยก็เพื่อนกัน แต่เราไม่เข้าหา ไม่ให้ใจ จนไม่ค่อยได้คุยกันก็กลายเป็นเพื่อนที่รู้จักกันเฉยๆ
เราเหนื่อยมาก ไม่รู้เหนื่อยกับอะไร อยากมีเพื่อน อยากมีเพื่อนแท้ๆ สักคนที่นี่ เพื่อนเก่าเราที่โรงเรียน ต่างคนก็ต่างหน้าที่ต้องเรียน แทบไม่ได้คุยกันเลย
อีกอย่างเราเป็นเด็กกิจกรรม เราทำงานได้หลายอย่าง แต่เราเริ่มทำงานกับคนไม่ได้
เราติดคิดมาก กังวลในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทุกอย่าง ไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่อีกเลย ทำไรไปก็มาคิด เอ้ะทำดีรึยัง
คนอื่นจะชอบไหม คนอื่นจะคิดยังไง คนนี้โกรธเราไหม คนนี้เกลียดเราหรอ มันระแวงไปหมด
จนไม่อยากรับใครเข้ามา จนไม่อยากสนิทกับใคร แล้วสุดท้าย ทุกความสัมพันธ์มันพัง เพราะเราคิดว่าคนนั้นคนนี้เกลียดเรา หลอกใช้เราไปทั่ว
แมร่งเหมือนคนโรคจิต ทั้งๆที่ในใจก็คิด ก็รู้ว่าไม่มีใครเกลียดหรือหลอกใช้หรอก แต่เหมือนมีอะไรค่อยบอกตัวเองอยู่เสมอว่า
ทุกคนเขาเกลียด
งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ทุกคนเขาหลอกใช้
งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไม่มีใครรัก
งงงงงงงงงงง
เขาต้องการ
เพราะมีประโยชน์ไง
T^T
แมร่ง จนปี 3 ที่เปิดเทอมมาแทบไม่ได้ไปเรียน นอนซมอยู่หอ เริ่มจับอะไรก็ล้มเหลว ไม่มีแรงทำ หมดแรง เครียดทั้งๆที่ไม่มีเรื่องให้เครียด
เคยคิดอยากฆ่าตัวตายจะได้จบ หน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมา เราอยากหาหมอจิตมาก แต่เราไม่กล้าและไม่เคย
เราเป็นโรคจิตไหมคะ แบบนี้ เราเป็นมาจะเป็นปีแล้ว เราเหนื่อย เราอยากพัก แต่ไม่อยากตาย ตอนนี้มีแต่คำว่าอยากตายจะได้พัก
ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่เหนื่อยมากๆ เหนื่อยกับอะไรก็ไม่รู้ เราอยากร้องไห้ทุกวัน ทั้งวัน คิดถึงแต่สิ่งที่ทำผิดพลาด คิดอะไรดีๆไม่ได้เลย
เราอยากรักษา เราควรทำไงดีคะ
ปรึกษาปัญหาชีวิตเชิงระบายของเด็กป่วยมหาลัย ชี้ทางทีค่ะ
ตอนนี้เราเป็นคนที่หมดหวังในชีวิตมากค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองป่วย ป่วยจิต ป่วยทางสภาพจิตใจมากๆ
เป็นแบบนี้มาจะเป็นปีแล้วค่ะ ติดคิดมาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็น
เมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง และเสียงดัง มักจะดูดคนล้อมกายให้เข้ามาได้ แต่มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
เราเหมือนมีพลังดูดคนที่ชอบเม้าส์ชอบนินทามาอยู่รอบกาย และเราไม่ชอบ ทุกครั้งที่เปลี่ยนสังคม แรกๆมักมีเพื่อน สักพักเราก็ถีบตัวเองออกจากสังคม
มันดูเสแสร้ง ใส่หน้ากากไปหมดคนที่เขามา แต่ทุกครั้งที่ถีบตัวเองออก มักจะเจอเพื่อนที่ดี จริงใจ จนทุกวันนี้ก็ยังคบกันอยู่ พูดคุยกัน
การเปลี่ยนสังคมที่เราพูดถึงก็คือการย้ายห้องตอนมัธยมเป็นต้น ต่อมาเรามาอยู่มหาลัย.... เฮ้อ คำขู่ของใครหลายๆคนที่เคยพูดไว้
"สังคมมหาลัยน่ากลัววว ไม่มีใครจริงใจ มีแต่ผลประโยชน์" จนตอนนี้รู้ซึ้งแล้ว
และนั้นแหละ คือจุดที่ทำให้คนร่าเริง ตลก เสียงดัง กลายมาเป็น .. คนที่ไปไหนก็ก้มหน้า ไม่ค่อยพูด ไม่มีเพื่อน ไม่ร่าเริง ไม่มีจิตใจจะทำอะไร
เราเจอเรื่องราวมากมายในมหาลัย ตอนนี้ก็ปี 3 แล้ว แมร่งง โคตรท้อแท่ในชีวิต ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
เหมือนเราติดอยู่กับตราบาปมาเป็นปี เหมือนโดนคำสาปทางความคิด จนทำให้เริ่มต้นใหม่อะไรไม่ได้
ก่อนหน้าที่เราเป็น ขึ้นมหาลัยมา เรามีเพื่อนเยอะมาก เยอะจริงๆ ไปไหนมาไหนกัน ร่วม 20 คน และสุดท้าย เราก็ถีบตัวเองออกมา
อยู่กับเพื่อนสนิทที่เรารักมากๆ 3 คน สนิทกันมากคุยกันทุกเรื่อง ตัวติดกันเลย แมร่งมีความสุขมาก จนกระทั่งได้มีเหตุที่ทำให้เราทะเลาะกับเพื่อนอีกกลุ่ม(กลุ่มนี้เคยเป็นกลุ่มใหญ่ของเรา พอเราออกมาก็ยังติดต่อกัน คุยกันแต่ไม่ได้สนิทใจเท่าไหร่)ที่มีสังคม เพื่อนเยอะ จนมันพิสูจน์ได้ว่า จริงๆแล้วแมร่งไม่มีใครจริงใจกับเราเลย (ไม่อยากเล่าเหตุการณ์ย่อย) เพื่อนสนิทเราเลือกที่จะถอยห่างจากเรา และไปอยู่กับกลุ่มนั้น ทั้งๆที่มันเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด
เราทะเลาะกับกลุ่มนั้นแรงมาก ถึงกับตบกัน (ไม่มีกรณีเรื่องผู้ชายนะคะ) เราไม่มีใคร แต่ทางนั้นมากันเต็ม
ชีวิตมหาลัยที่ห่างบ้านเป็น 300-400 กิโลเมตร และต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ใช่คำว่า ชีวิตตอนนั้นแทบไม่มีใคร มีแต่เพื่อน แล้วเพื่อนก็ ...
นั้นแหละค่ะ จุดเปลี่ยน เราพยายามเข้าใจเพื่อนนะ เราปกติกับมัน แต่มันไม่กล้าปกติกับเรา เวลาเราเจอมันอยู่กับคนที่เราทะเลาะด้วย มันไม่คุยกับเราไม่ทักเราเลย แต่พอมาเจอกันที่อื่น มันมาทักมาคุย โคตรเสียใจ ร้องไห้เป็นเดือนๆเหมือนคนอกหัก อยากซิ่ว อยากกลับบ้าน แต่ก็ไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจ
จนทุกวันนี้กัดฟันอยู่ในที่ที่ไม่มีที่ยืนในสังคม
เราไม่หาที่ยืนให้ตัวเองด้วยแหละ ตอนแตกกับเพื่อนก็ปี 2 แล้ว จะไปหาเพื่อนใหม่แมร่งก็กลัว อารมณ์มันประมาณว่า เหมือนคุณเคนเจ็บปวดเพราะความรัก จนทำให้คุยไม่กล้าที่จะรักหรือเข้าหาความรักอีก และเราเป็นแบบนั้นในเรื่องเพื่อน
มีคนหยิบไมตรีมาให้ เราก็ไม่ได้ใจร้ายนะ ก็คุยก็เพื่อนกัน แต่เราไม่เข้าหา ไม่ให้ใจ จนไม่ค่อยได้คุยกันก็กลายเป็นเพื่อนที่รู้จักกันเฉยๆ
เราเหนื่อยมาก ไม่รู้เหนื่อยกับอะไร อยากมีเพื่อน อยากมีเพื่อนแท้ๆ สักคนที่นี่ เพื่อนเก่าเราที่โรงเรียน ต่างคนก็ต่างหน้าที่ต้องเรียน แทบไม่ได้คุยกันเลย
อีกอย่างเราเป็นเด็กกิจกรรม เราทำงานได้หลายอย่าง แต่เราเริ่มทำงานกับคนไม่ได้
เราติดคิดมาก กังวลในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทุกอย่าง ไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่อีกเลย ทำไรไปก็มาคิด เอ้ะทำดีรึยัง
คนอื่นจะชอบไหม คนอื่นจะคิดยังไง คนนี้โกรธเราไหม คนนี้เกลียดเราหรอ มันระแวงไปหมด
จนไม่อยากรับใครเข้ามา จนไม่อยากสนิทกับใคร แล้วสุดท้าย ทุกความสัมพันธ์มันพัง เพราะเราคิดว่าคนนั้นคนนี้เกลียดเรา หลอกใช้เราไปทั่ว
แมร่งเหมือนคนโรคจิต ทั้งๆที่ในใจก็คิด ก็รู้ว่าไม่มีใครเกลียดหรือหลอกใช้หรอก แต่เหมือนมีอะไรค่อยบอกตัวเองอยู่เสมอว่า
ทุกคนเขาเกลียด
ทุกคนเขาหลอกใช้
ไม่มีใครรัก
เขาต้องการ
T^T
แมร่ง จนปี 3 ที่เปิดเทอมมาแทบไม่ได้ไปเรียน นอนซมอยู่หอ เริ่มจับอะไรก็ล้มเหลว ไม่มีแรงทำ หมดแรง เครียดทั้งๆที่ไม่มีเรื่องให้เครียด
เคยคิดอยากฆ่าตัวตายจะได้จบ หน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมา เราอยากหาหมอจิตมาก แต่เราไม่กล้าและไม่เคย
เราเป็นโรคจิตไหมคะ แบบนี้ เราเป็นมาจะเป็นปีแล้ว เราเหนื่อย เราอยากพัก แต่ไม่อยากตาย ตอนนี้มีแต่คำว่าอยากตายจะได้พัก
ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่เหนื่อยมากๆ เหนื่อยกับอะไรก็ไม่รู้ เราอยากร้องไห้ทุกวัน ทั้งวัน คิดถึงแต่สิ่งที่ทำผิดพลาด คิดอะไรดีๆไม่ได้เลย
เราอยากรักษา เราควรทำไงดีคะ