ชีวิตที่มืดแปดด้านจะทำอย่างไรดี

สวัสดีค่ะ  ขอพื้นที่ระบายความในใจที่ไม่สามารถพูดกับใครได้นะคะ ขอแค่กำลังใจ ให้มีชีวิตต่อไปค่ะ
      ตอนนี้อายุ 28ค่ะ ทำงานเปิดร้านมินิมาร์ทเป็นของตัวเอง ทำคนเดียวค่ะ ในกรุงเทพ ได้3ปีแล้วค่ะ กิจการเริ่มแรกเป็นไปได้ด้วยดี พ่อแม่แยกทางกัน อยุ่คนละบ้าน  แต่ค่าใช้จ่ายรับผิดชอบช่วยเหลือทั้งสองคนค่ะ หลักๆก็คือพ่อ แม่และน้องชายอีก1  ปกติแม่ทำงานแม่บ้าน ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร  พ่อ อยุ่คนเดียว ทำงานก่อสร้างเล็กๆน้อยๆ พออยุ่ได้  ครอบครัวเป็นครอบครัวคนจน เรา4คน ไม่เคยอยุ่พร้อมหน้าพร้อมตากันหรอกค่ะ อยู่คนละทิศคนละทางแต่เราก็ติดต่อกันตลอด  เมื่อปลายปีที่แล้ว น้องชายไปทำผู้หญิงท้อง ก็ต้องรับผิดชอบเค้า เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย  ทางฝั่งนั้นเค้าไม่ขออะไรมากขอแค่ให้มีคนเลี้ยงหลาน แม่ก็ มาดูแลหลาน  เราก็ต้องส่งน้องเรียน ให้แม่บ้าง แต่ครอบครัวน้องที่ท้องดูแลดีค่ะ ไม่ได้รังเกียจอะไร  เมื่อสามเดือนที่แล้วพ่อประสบอุบัติเหตุ ทำงานไม่ได้   ก็ต้องกลับมาพักที่บ้าน ค่าใช้จ่ายเราเพิ่มมากขึ้น ร้านมินิมาร์ท ไม่ได้มีปัญหาอะไร  แต่แล้ววันนึง เซเว่นได้มาเปิดใกล้ๆ ทำให้ยอดขายตก ลงไปครึ่งนึง ค่าใช้จ่ายมากขึ้น หมุนเงินไม่ทัน แต่เราก็พยายามทำขนมมาขาย ทำนั่นนี่มาเสริม จนถึงวันนี้เรารุ้แล้วว่าไม่ไหวค่ะ  ค่าเช่าที่ ค่าไฟ เราแก้ปันหามาอย่างสุดความสามารถแล้ว ปรึกษาใครไม่ได้ อยุ่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว  จนตอนนี้เราเป็นหนี้ ค่าไฟ2เดือนจะมาตัดพรุ่งนี้  จะหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้เลย เคยร้องไห้ในห้องนอน คิดว่าทำไมภาระมันหนักหนาแบบนี้ อยากหายไปเลยเงียบๆ ไม่ติดต่อใครก็ทำำไม่ลง สงสารคนที่บ้าน เค้าจะอยุ่ยังไง  คิดย้อนไปสมัยเรียน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้เลยว่าความสบายเป้นยังไง ลำบากมาตั้งแต่เด็กยันโต ไม่ใช่คนขี้เกียจ  ทำทุกอย่างที่ทำได้   ส่งตัวเองเรียน เคยไม่มีตังจ่ายค่าหอ เค้าล๊อกห้อง ต้องเดินไปมาในมอ รอจนเช้า  จำได้ว่าเวลานอนไม่เคยจะไม่ไหลเลยน้ำตา พอกำลังจะลืมตาอ้าปาก  ยังสะดุดล้ม แบบนี้อีกชีวิต พยยายามตั้งสติว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี  ใครมีอะไรแนะนำหน่อยได้มั้ยคะ ตอนนี้เครียดมาก  และพยายามแก้ปัญหา มันท้อใจที่อยุ่ต้องคิดอะไรคนเดียวทำเองคนเดียว  ขอบคุณค่ะ