ใจหาย

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค ว่าด้วย “การหลุดพ้นแห่งจิต” ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าจิตของภิกษุคลายกำหนัดแล้วจากรูปธาตุ หลุดพ้นแล้ว จากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น. ถ้าจิตของ

โอ้ขนมไทยในถาดมาดละไม หอมกลิ่นใบเตยไหวราวเชิญชวน ทั้งทองหยิบหยาดหยดรสเย้ายวน ละมุนชวนคิดถึงครัวเรือนไทย ทองหยอดวาววับดังทรัพย์สรวง ละลายล่วงถึงใจในรสหวาน ฝอยทองพริ้วดั่งเส้นไหมลมละมาน เคยประสานรักแท้

หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ วัดอรัญญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย เหมือนอย่างคนใกล้จะตายอย่างนี้นะ เมื่อร่างกายส่วนใดมันไม่ปรองดองสามัคคีกันแล้ว เช่น ธาตุไฟมันก็ดับลง ธาตุลมก็ดับลงอย่างนี้นะ วิญญาณอาศัยอยู่

อาลัยจันทร์ แด่ ครูจันทรา น้าเจริญ # คือเสาแห่ง หลักชัย ไว้สืบสาน เป็นตำนาน สานต่อ ดุจพ่อแม่ เป็นศูนย์รวม ร่วมใจ ไม่เปลี่ยนแปร ให้ร่มเงา เผื่อแผ่ แก่พี่น้อง # ใกล้จะหมด เวลา ฟ้ามืดดับ เดือนผ่องแผ้ว

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน

เห็นเมฆฝน ล่องลอยบน ท้องฟ้ากว้าง ลั่นครื้นคราม สั่นสะท้าน กลางเมืองหลวง โอ้ใจชาย แสนอ่อนไหว ระทมทรวง เวลาล่วง ฝนกระหน่ำ ซัมเมอร์เซลล์................................ น้ำค่อยเอ่อ แล้วก็ท่วม น่วมไปหมด

  ยามินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่นาน ความเหนื่อยล้ากดทับร่าง แต่สมองกลับตื่นตัวเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกังวล กว่าที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและสติค่อย ๆ หลุดลอยไป ก็ล่วงเข้าตีสอง ความมืดโอบรัดเขาไว้ แต่