7-8 ปีก่อนค่ะ
ในใจไม่อยากรื้อฟื้น
แต่ลึกๆทุกครั้งทีจิตใจอ่อนแอ
ชอบนึกถึง
ว่าครั้งหนึ่ง
ชีวิตเคยโดดเดียวมากๆ
เพื่อนไม่มี ไม่คบเรา ไม่รู้ทำไม
เราทำผิด ? มากมายขนาดนั้น
ต้องไม่อยากคบหา สมาคมกับเราด้วย
จะเล่าเหตุการ์ณตอนนั้นในเฉพาะแง่มุมของเรา
เกิดเมื่อ
ตอนนั้นช่วงกลางๆมัทยมต้น
เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่ง
เราไม่ได้สนิดกับทุกคนหรอกค่ะ
เรารู้บ้าง ว่าบางคนไม่ชอบเรา
เหตุผลจริงๆเพราะอะไรเราไม่ทราบ
หรือเพราะพวกเขาอคติกับเรา
พยายามยุให้เพื่อนทั้งกลุ่ม
ไม่ชอบเรา
เราเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่อธิบายอะไร
(และเพราะพวกเขาไม่อยากรับฟังด้วยมั้ง)
ความน้อยใจด้วยว่าเพื่อนทำไมทำเราได้ขนาดนั้น
เราจึงเลือกหนีและเดินออกมาจากกลุ่ม
เพราะคิดว่าเพื่อนที่เราสนิดด้วยตอนนั้น
แค่เขาคนเดียว ให้เขาช่วยเข้าใจเรา
แต่ก้ไม่มีผล ยิ่งไม่พูดยื่งโดนหนัก
เราไม่รู้หรอกนะค่ะว่าพวกเขาพูดถึงเราเสียหายอย่างไรบ้าง
เราไม่มีโอกาสแม้แต่ได้รู้ว่าเขานินทาเราเรื่องอะไร ถึงปัจจุบันตอนนี้ก็ไม่รู้
มีอินธิพลถึง เพื่อนทั้งสายรวมรุ่น ไม่คบเรา
เรากลายเป็นคนที่สังคมรังเกียจ
โดยที่เราไม่มีทางอธิบาย ถึงเรื่องราวทั้งหมด
ถึงคิดได้ทุกอย่างก็สายไป
(พวกเขาใช้จิตวิยาหมู่กับเรา)
ทุกครั้งที่เราคิดถึงเหตุการ์ณในอดีตตอนนั้น
มันจะกระทบเรารุ่นแรงมาก
จนซึมเศร้าไม่เป็นอันทำอะไร
และจะคิดว่าทำไม ทำไม ไม่ทำอย่างนั้น
ทำไมไม่ทำอย่างนี้ อธิบายให้ทุกคนเข้าใจ
ปกป้องตัวเองบ้าง ไม่ใช่เงียบ
แบบใช้ชีวิตแบบให้คนอื่นคิดไปเอง
อยากรู้คำตอบ
ชีวิตจิตๆในช่วงมัทยมต้น
ตอนที่เหตุการ์ณเกิดขึ้นครั้งแรก
เราไม่บอกใครเลย เราเก็บมันไว้คนเดียว
ไม่อยากเล่าให้พ่อแม่ฟัง ไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ
แต่สุดท้ายก็ต้องเล่า แม่เราถึงกับร้องให้
หลังๆหนักๆเข้า อยากฆ่าตัวตาย
แต่ยังดี ที่เรากลับคิดได้ ชีวิตยังมีพ่อแม่
ในตอนนั้น เราไม่มีใครเลยจริงๆ
นอกจากพ่อกับแม่
เราจริงจังกับเรื่องเรียนมาก เรื่องเรียนก็เครียดและยังมีเรื่องเพื่อนอีก
เราพยายามโฟกัสไปแค่เรื่องเรียน แต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไร
ต้องกลับมาร้องให้
แม่คนเดียว แม่ให้กำลังใจเราทุกครั้ง
เราอยากย้ายโรงเรียน
แม่ไม่อยากให้ย้าย ด้วยที่ว่าโรงเรียนที่เราศึกษาในตอนนั้นเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุด
พ่อและแม่ไม่อยากให้เราพลาดการศึกษาที่ดี
เราเข้าใจพ่อแม่ ท่านไม่ได้ทำลายเรา
เพียงแต่ให้เราอดทน แค่ปีเดียว เราย้ายที่เรียนได้
ท่านสัญญากับเราอย่างนั้น
คนพวกนั้น
จะรู้มั้ย
เราเป็นอยู่อย่างไร??
เราไม่ได้มีความสุขหรอก
เลิกเรียนเราเดินกลับคนเดียว
ตอนเที่ยงเรากินข้าวคนเดียว
คนรอบข้างเรา ญาติเรา
ใครๆต่างก็ว่าเราไม่มีคนคบในโรงเรียน
ตั้งขอสงสัยไปหมด ว่าเกิดจากกอะไร ต่างๆนาๆแบบความคิดผู้ใหญ่
เช่น ชู้สาว ซึ่งเราไม่ใช่คนแบบนั้น 100%
ทั้งที่ความจริงไม่ใช่ เราไม่เคยได้อธิบาย
เราปลอยให้เวลาพิสูจน์
ซึ่งง.................!!!!!!!!
มันไม่ได้ช่วยอะไร
มีเหตุการ์ณหนึ่งที่ไม่เคยลืม ไม่ลืมจริงๆ ให้ตายยังไงมันก็ไม่ลืม
เกียดตัวเองเหมือนกันที่ไม่ลืม
คือ
ตอนเย็นเลิกเรียนระหว่างทางกลับ
พวกเพื่อนกลุ่มเดิม ยืนรอบระหว่างทางเดิน
และทักเราว่า มีอะไรจะคุยด้วย
บอกตามตรง เราโครตดีใจ สุดท้ายเราจะได้คุยอธิบายสักที
เราก็อยากรู้ว่าเราเกียดเราทำไม เราจะได้อธิบาย
แต่ ไม่ไช่ พวกเขาไม่ยอกฟังเราหรอก
พวกเขาเสียงดัง ขึ้นเสียงด่าว่าเราโดยที่เราไม่มีทางพูดอะไร
เราพยายามกลั่นน้ำตาสุดๆ และในใจคิดว่านี้หรอเพื่อน
ที่คบกันมาตั้งปีกว่าๆ
ที่เจ็บมากคือเพื่อนสนิดของเรา ยืนมองเฉยๆ เสมือนร่วมด่าเราแต่เพียวในใจเขาเท่านั้น
เราตะโกดสุดเสียงว่า เพียงแค่ปลอยเราเงียบๆได้มั้ย ถ้าเกียดเรามากปลอยเราอยู่คนเดียว
ถ้าเกียดขี้หน้าเรามาก อย่ามายุ่งกับเรา
เราโทรหาพ่อให้มา จากนั้นพวกนั้นก็แยกย้าย
พวกเขาทำตัวเป็นศาลเตี้ย ตัดสินคนแบบผิดๆ
ใช่ ในตอนนี้อาจจะคิดว่าเด็ก แต่
ถ้าคุณเป็นเด็กแบบดิฉัน มันก็ไม่แฟร์ค่ะ
พวกเขาอาจจะลืมเรื่องราวทั้งหมด
หรือเป็นเพียงความทรงจำเล็กๆที่เกิดขึ้น
เพราะคิดว่าตัวเองทำโดยไม่รู้ความ
แต่เราไม่ลืม
ไม่ลืม และไม่มีวันลืม
มันส่งผลกระทบ
มันเป็นบาดแผล
จากที่เราเป็นเด็กร่าเริง
กลับเป็นเด็กเงียบ เก็บตัว ไม่ช่างพูดเหมือนแต่ก่อน
จนญาติๆเราที่มาหาพ่อแม่ที่บ้านทัก ว่าเราเปลี่ยนไปมาก
แม่เราเคยพาไปพบหมอจิตเวช
อาจเป็นเพราะท่านเห็นว่าเราอาการหนักมั้ง แต่ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
เรากินยา ที่กินแล้วรู้สึกหลับง่าย ไม่ตื่นเต้นกับอะไรมากประมาณนั้น
และอีกผลกระทบที่เราไม่อยากให้อภัยตัวเองคือ
พ่อแม่เราต้องเสียใจ ทุกข์เพราะเรา ท่านคงคิดว่า ท่านสอนลูกมายังไงไม่มีคนคบ
เราก็ลำบากใจที่จะอธิบายท่านเหมือนกัน
หลังจากมัทยมต้น ทุกอย่างดีขึ้น
เพื่อนที่ไม่เคยคุยกัน ก็ได้คุย
เพื่อนในกลุ่มที่เคยมีปัญหาก็เริ่มทักทาย
(ยกเว้นบางคนที่เป็นต้นต่อของทุกอย่างจริงๆ)
ไม่มีคนพูดถึงมันอีกเลย เสมือนว่าเราไม่เคยเป็นคนๆนั้นเมื่อ2 ปีก่อน
และในปัจจุบันนี้
เรากลายเป็นคนที่ช่างพูด หรือพูดมาก (เพื่อนเคยตำหนิมา)
ยิ้มเก่งยิ้มง่าย ไม่ยอมใครเอาเปรียบ ปกป้องตัวเองสุดๆทุกวิธีทาง
เคยจับมานั่งตัวต่อตัว พูดกันตรงๆต่อหน้าบุคลที่สาม บุคคลที่สี่ หรือมากกว่านั้นก็ว่าไป
เราจะรีบอธิบายหากว่าเราไม่ผิด กลัวว่าจะไม่มีโอกาศพูด กลัวว่ามันจะสายไป
คนหลายๆคนคิดว่าเราตรงมากเกินไป
คงจะใช่ เพราะเรากลัวไง
เรากลัวเหตุการ์ณแบบตอนนั้นเกิดขึ้นอีก
เราจึงกลายเป็นคนแบบนี้
ย้อนไป อยากกัลไปแก้ใขทุกๆอย่าง
มันเป็นชีวิตตอนเด็กที่ปวดร้าวมาก เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
เราไม่ได้ปกติหรอกนะ เรารู้ตัวเอง
เราพยายามทำตัวปกติมากกว่า
จนดูเวอร์
ขอบคุณที่อ่านจนจับนะ
เราจะจัดการกับอารมณ์แบบนี้ได้ยังไง
เราจมกับอดีตมากไป กลายเป็นคนแคร์ทุกๆอย่างรอบตัว
ต้องอธิบายไปทุกๆอย่างทั้งที่มันเล็กๆน้อยๆ
"เราอยากลืม"
"เราอยากให้คนที่ทำกับเราลองมาเป็นเราแค่วันหนึ่งก็ได้ อยากรู้ว่าจะกดดันขนาดไหน"
"จิตวิทยาหมู่ ทำร้ายคนได้ขนาดกับ...ตายทั้งเป็นค่ะ"
จบจริงๆแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ
เป็นแบบนี้นานๆจะมีผลกับอนาคตอย่างไรคะ(จิตวิทยา)
ในใจไม่อยากรื้อฟื้น
แต่ลึกๆทุกครั้งทีจิตใจอ่อนแอ
ชอบนึกถึง
ว่าครั้งหนึ่ง
ชีวิตเคยโดดเดียวมากๆ
เพื่อนไม่มี ไม่คบเรา ไม่รู้ทำไม
เราทำผิด ? มากมายขนาดนั้น
ต้องไม่อยากคบหา สมาคมกับเราด้วย
จะเล่าเหตุการ์ณตอนนั้นในเฉพาะแง่มุมของเรา
เกิดเมื่อ
ตอนนั้นช่วงกลางๆมัทยมต้น
เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่ง
เราไม่ได้สนิดกับทุกคนหรอกค่ะ
เรารู้บ้าง ว่าบางคนไม่ชอบเรา
เหตุผลจริงๆเพราะอะไรเราไม่ทราบ
หรือเพราะพวกเขาอคติกับเรา
พยายามยุให้เพื่อนทั้งกลุ่ม
ไม่ชอบเรา
เราเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่อธิบายอะไร
(และเพราะพวกเขาไม่อยากรับฟังด้วยมั้ง)
ความน้อยใจด้วยว่าเพื่อนทำไมทำเราได้ขนาดนั้น
เราจึงเลือกหนีและเดินออกมาจากกลุ่ม
เพราะคิดว่าเพื่อนที่เราสนิดด้วยตอนนั้น
แค่เขาคนเดียว ให้เขาช่วยเข้าใจเรา
แต่ก้ไม่มีผล ยิ่งไม่พูดยื่งโดนหนัก
เราไม่รู้หรอกนะค่ะว่าพวกเขาพูดถึงเราเสียหายอย่างไรบ้าง
เราไม่มีโอกาสแม้แต่ได้รู้ว่าเขานินทาเราเรื่องอะไร ถึงปัจจุบันตอนนี้ก็ไม่รู้
มีอินธิพลถึง เพื่อนทั้งสายรวมรุ่น ไม่คบเรา
เรากลายเป็นคนที่สังคมรังเกียจ
โดยที่เราไม่มีทางอธิบาย ถึงเรื่องราวทั้งหมด
ถึงคิดได้ทุกอย่างก็สายไป
(พวกเขาใช้จิตวิยาหมู่กับเรา)
ทุกครั้งที่เราคิดถึงเหตุการ์ณในอดีตตอนนั้น
มันจะกระทบเรารุ่นแรงมาก
จนซึมเศร้าไม่เป็นอันทำอะไร
และจะคิดว่าทำไม ทำไม ไม่ทำอย่างนั้น
ทำไมไม่ทำอย่างนี้ อธิบายให้ทุกคนเข้าใจ
ปกป้องตัวเองบ้าง ไม่ใช่เงียบ
แบบใช้ชีวิตแบบให้คนอื่นคิดไปเอง
อยากรู้คำตอบ
ชีวิตจิตๆในช่วงมัทยมต้น
ตอนที่เหตุการ์ณเกิดขึ้นครั้งแรก
เราไม่บอกใครเลย เราเก็บมันไว้คนเดียว
ไม่อยากเล่าให้พ่อแม่ฟัง ไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ
แต่สุดท้ายก็ต้องเล่า แม่เราถึงกับร้องให้
หลังๆหนักๆเข้า อยากฆ่าตัวตาย
แต่ยังดี ที่เรากลับคิดได้ ชีวิตยังมีพ่อแม่
ในตอนนั้น เราไม่มีใครเลยจริงๆ
นอกจากพ่อกับแม่
เราจริงจังกับเรื่องเรียนมาก เรื่องเรียนก็เครียดและยังมีเรื่องเพื่อนอีก
เราพยายามโฟกัสไปแค่เรื่องเรียน แต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไร
ต้องกลับมาร้องให้
แม่คนเดียว แม่ให้กำลังใจเราทุกครั้ง
เราอยากย้ายโรงเรียน
แม่ไม่อยากให้ย้าย ด้วยที่ว่าโรงเรียนที่เราศึกษาในตอนนั้นเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุด
พ่อและแม่ไม่อยากให้เราพลาดการศึกษาที่ดี
เราเข้าใจพ่อแม่ ท่านไม่ได้ทำลายเรา
เพียงแต่ให้เราอดทน แค่ปีเดียว เราย้ายที่เรียนได้
ท่านสัญญากับเราอย่างนั้น
คนพวกนั้น
จะรู้มั้ย
เราเป็นอยู่อย่างไร??
เราไม่ได้มีความสุขหรอก
เลิกเรียนเราเดินกลับคนเดียว
ตอนเที่ยงเรากินข้าวคนเดียว
คนรอบข้างเรา ญาติเรา
ใครๆต่างก็ว่าเราไม่มีคนคบในโรงเรียน
ตั้งขอสงสัยไปหมด ว่าเกิดจากกอะไร ต่างๆนาๆแบบความคิดผู้ใหญ่
เช่น ชู้สาว ซึ่งเราไม่ใช่คนแบบนั้น 100%
ทั้งที่ความจริงไม่ใช่ เราไม่เคยได้อธิบาย
เราปลอยให้เวลาพิสูจน์
ซึ่งง.................!!!!!!!!
มันไม่ได้ช่วยอะไร
มีเหตุการ์ณหนึ่งที่ไม่เคยลืม ไม่ลืมจริงๆ ให้ตายยังไงมันก็ไม่ลืม
เกียดตัวเองเหมือนกันที่ไม่ลืม
คือ
ตอนเย็นเลิกเรียนระหว่างทางกลับ
พวกเพื่อนกลุ่มเดิม ยืนรอบระหว่างทางเดิน
และทักเราว่า มีอะไรจะคุยด้วย
บอกตามตรง เราโครตดีใจ สุดท้ายเราจะได้คุยอธิบายสักที
เราก็อยากรู้ว่าเราเกียดเราทำไม เราจะได้อธิบาย
แต่ ไม่ไช่ พวกเขาไม่ยอกฟังเราหรอก
พวกเขาเสียงดัง ขึ้นเสียงด่าว่าเราโดยที่เราไม่มีทางพูดอะไร
เราพยายามกลั่นน้ำตาสุดๆ และในใจคิดว่านี้หรอเพื่อน
ที่คบกันมาตั้งปีกว่าๆ
ที่เจ็บมากคือเพื่อนสนิดของเรา ยืนมองเฉยๆ เสมือนร่วมด่าเราแต่เพียวในใจเขาเท่านั้น
เราตะโกดสุดเสียงว่า เพียงแค่ปลอยเราเงียบๆได้มั้ย ถ้าเกียดเรามากปลอยเราอยู่คนเดียว
ถ้าเกียดขี้หน้าเรามาก อย่ามายุ่งกับเรา
เราโทรหาพ่อให้มา จากนั้นพวกนั้นก็แยกย้าย
พวกเขาทำตัวเป็นศาลเตี้ย ตัดสินคนแบบผิดๆ
ใช่ ในตอนนี้อาจจะคิดว่าเด็ก แต่
ถ้าคุณเป็นเด็กแบบดิฉัน มันก็ไม่แฟร์ค่ะ
พวกเขาอาจจะลืมเรื่องราวทั้งหมด
หรือเป็นเพียงความทรงจำเล็กๆที่เกิดขึ้น
เพราะคิดว่าตัวเองทำโดยไม่รู้ความ
แต่เราไม่ลืม
ไม่ลืม และไม่มีวันลืม
มันส่งผลกระทบ
มันเป็นบาดแผล
จากที่เราเป็นเด็กร่าเริง
กลับเป็นเด็กเงียบ เก็บตัว ไม่ช่างพูดเหมือนแต่ก่อน
จนญาติๆเราที่มาหาพ่อแม่ที่บ้านทัก ว่าเราเปลี่ยนไปมาก
แม่เราเคยพาไปพบหมอจิตเวช
อาจเป็นเพราะท่านเห็นว่าเราอาการหนักมั้ง แต่ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
เรากินยา ที่กินแล้วรู้สึกหลับง่าย ไม่ตื่นเต้นกับอะไรมากประมาณนั้น
และอีกผลกระทบที่เราไม่อยากให้อภัยตัวเองคือ
พ่อแม่เราต้องเสียใจ ทุกข์เพราะเรา ท่านคงคิดว่า ท่านสอนลูกมายังไงไม่มีคนคบ
เราก็ลำบากใจที่จะอธิบายท่านเหมือนกัน
หลังจากมัทยมต้น ทุกอย่างดีขึ้น
เพื่อนที่ไม่เคยคุยกัน ก็ได้คุย
เพื่อนในกลุ่มที่เคยมีปัญหาก็เริ่มทักทาย
(ยกเว้นบางคนที่เป็นต้นต่อของทุกอย่างจริงๆ)
ไม่มีคนพูดถึงมันอีกเลย เสมือนว่าเราไม่เคยเป็นคนๆนั้นเมื่อ2 ปีก่อน
และในปัจจุบันนี้
เรากลายเป็นคนที่ช่างพูด หรือพูดมาก (เพื่อนเคยตำหนิมา)
ยิ้มเก่งยิ้มง่าย ไม่ยอมใครเอาเปรียบ ปกป้องตัวเองสุดๆทุกวิธีทาง
เคยจับมานั่งตัวต่อตัว พูดกันตรงๆต่อหน้าบุคลที่สาม บุคคลที่สี่ หรือมากกว่านั้นก็ว่าไป
เราจะรีบอธิบายหากว่าเราไม่ผิด กลัวว่าจะไม่มีโอกาศพูด กลัวว่ามันจะสายไป
คนหลายๆคนคิดว่าเราตรงมากเกินไป
คงจะใช่ เพราะเรากลัวไง
เรากลัวเหตุการ์ณแบบตอนนั้นเกิดขึ้นอีก
เราจึงกลายเป็นคนแบบนี้
ย้อนไป อยากกัลไปแก้ใขทุกๆอย่าง
มันเป็นชีวิตตอนเด็กที่ปวดร้าวมาก เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
เราไม่ได้ปกติหรอกนะ เรารู้ตัวเอง
เราพยายามทำตัวปกติมากกว่า
จนดูเวอร์
ขอบคุณที่อ่านจนจับนะ
เราจะจัดการกับอารมณ์แบบนี้ได้ยังไง
เราจมกับอดีตมากไป กลายเป็นคนแคร์ทุกๆอย่างรอบตัว
ต้องอธิบายไปทุกๆอย่างทั้งที่มันเล็กๆน้อยๆ
"เราอยากลืม"
"เราอยากให้คนที่ทำกับเราลองมาเป็นเราแค่วันหนึ่งก็ได้ อยากรู้ว่าจะกดดันขนาดไหน"
"จิตวิทยาหมู่ ทำร้ายคนได้ขนาดกับ...ตายทั้งเป็นค่ะ"
จบจริงๆแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ