วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 233 เผชิญหน้า

ตอนอยู่กัน 2 คน ปิลันดูแปลกๆ
เขาเดินมาจับมือผม
"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าอาณาจักรภวังค์เป็นอย่างไร"
พอเขาพูดจบ ผมก็เหมือนลอยอยู่กลางอากาศ ... คนเดียว
ปิลันหายไป

แล้วผมก็ถูกดูดเข้าไปในกลุ่มหมอกเขียว
จนไปเจออาณาจักรภวังค์เขียว
ซึ่เป็นอาณาจักรสภาวะจิตที่นิ่ง
แต่มีพลังและยังเคลื่อนไหวอยู่

ภวังค์เขียวสื่อสารกับผมในแบบที่ผมไม่เคยเจอ
เขาไม่ได้พูด ไม่ได้สัมผัสตัว
ไม่ได้บังคับเรา
แต่เขาทำให้เราเป็นส่วนหนึ่งของเขา
จนผมรู้สึกว่าตัวเองหายไป
แล้วไปอยู่ในโลกของภวังค์เขียว

โลกของภวังค์เขียวสงบมาก
นิ่ง เงียบและน่าค้นหา
จิตวิญญาณผมลอยไปเรื่อยๆ
สัมผัสภวังค์เขียวในหลายรูปแบบ

แต่พออยู่ดีๆ ภวังค์เขียวกลายเป็นภวังค์แสด
มันคล้ายดวงอาทิตย์

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเข้าเป็นส่วนหนึ่งของดวงอาทิตย์
น่าแปลกที่มันไม่ร้อน มันโอบอุ้มผม
มันสื่อสารกับผมในแบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูก
ตอนนี้ผมเหลือเพียงจิต
ที่บอกว่าผมรู้สึก ผมอาจไม่ได้รู้สึกก็ได้
เพียงแต่ผมยังรับรู้ได้

แต่พอไม่นาน ภวังค์แสดกลายเป็นภวังค์น้ำเงิน
และตอนนั้น ทุกอย่างนิ่งโดยฉับพลัน

พอนิ่งได้สักพัก ทุกอย่างก็รวมกันเป็นจุด
จุดที่เล็กมาก
จุดที่ทุกอย่างเข้ามารวมกันอยู่ในนั้นได้
หลังจากนั้น มันจึงกระจายออกเป็นจักรวาลนับพัน

เป็นการกำเนิดจากจุดที่ทรงพลัง
และมีความหมายอเนกอนันต์
เกินกว่าที่จะบรรยาย
จักรวาลนับพันกระจายตัวออก

ทันใดนั้น ผมรู้สึกเหมือนกับมีตัวตน
และสามารถที่จะสัมผัสทุกจักรวาลได้


แต่เพียงไม่นาน
ผมก็ต้องหลุดไปอยู่ในจักรวาลซ้อน
ที่ลึกลับ เงียบ นิ่งและประหลาด



มันเหมือนกำลังพาผมเดินทาง
ออกไปอีกไกล ตอนนั้นผมเริ่มกลัว
ผมไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นจะพาผมไปไหน
ขณะพาไป ผมเริ่มไร้ตัวตน
ไร้กำลัง จนผมไม่ได้เป็นผมอีกต่อไป

แล้วหลังจากนั้น มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดกับผมมากมาย







และพอผมรู้สึกเหมือนมีตัวตนขึ้นมาอีกครั้ง
พอผมลืมตาขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ...