เมื่อชั้นเป็นลูกคนโต.

สวัสดีค่ะ 🙏.. กระทู้นี้อยากจะถามความคิดเห็นเกี่ยวกับการเป็นลูกคนโตหน่อยอ่ะค่ะ . คือมันเริ่มต้นมาจาก ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวๆนึง ที่มีปัญหากันมาตั้งแต่เด็กๆเลย คือ พ่อกับแม่เลิกกันเป็นปัญหายอดฮิตในปัจจุบัน.. ซึ่งย่าของเราเป็นคนหาเมียน้อยมาให้พ่อเรา ซึ่งท่านคงคิดว่าจะเขี่ยแม่ออกไปได้ง่ายๆ ทั้งๆที่ตอนนั้นแม่ท้องน้องเราอยู่.. แต่ในเมื่อแม่ท้องแล้ว แม่ก็ยังไปทำงานซึ่งแม่เป็นพยาบาลของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง จนอายุครรภ์ได้เกือบ7เดือน คุณหมอที่สนิทกับแม่ได้ให้แม่ไปพักตัวอยู่ที่บ้าน.. แต่แม่เราไม่ใช่คนที่ชอบอยู่นิ่งๆ พอได้มาพักอยู่ที่บ้าน แม่ก็ทำโน้นทำนี้ ปัดกวาดเช็ดถูตามประสาแม่บ้านแม่เรือน และแม่ก็เปิดร้านขายของหน้าโรงเรียน ซึ่งตอนเลิกเรียนเด็กก็จะมาซื้ออะไรกิน แต่จุดแตกหักคือ ย่าของเราเห็นแม่ขายของดี.. ก็มาแย่งร้านไป ประมาณว่า เดี๋ยวชั้นทำเอง เธอไปหาอย่างอื่นทำเถอะ แล้วตั้งแต่นั้นก็ทะเลาะกันมากมายกว่าปกติ ซึ่งในขณะนั้น พ่อเราไปทำงานในกรุงเทพฯ(มีเมียน้อย ซึ่งเมียน้อยรู้จักกันกับย่า) แต่แม่บอกว่า แม่รู้ตั้งนานแล้ว และพ่อก็ไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่ จนแม่คลอดน้อง ตอนนั้นพ่อกลับมาอยู่บ้านเพราะเป็นช่วงสงกรานต์ แต่พอแม่จะคลอด พ่อก็ไปเมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เลยต้องขี่มอเตอร์ไซค์ไปคลอดน้องเอง.. และต่อจากนั้นย่าก็ไล่แม่ออกจากบ้าน แม่เลยกลับบ้านเกิดมาอยู่กับญาติพี่น้อง ซึ่งลุงของเราเขาก็มีลูกชายคนนึง ซึ่งอายุไล่ๆกับเรา จนเราโตขึ้นมาในครอบครัวของตัวเองซึ่งมีอยู่กัน3คน จนแม่ได้พบกับพ่อเลี้ยง ก็ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งตอนนั้นเราทำใจไม่ค่อยได้เพราะ ในใจเรารู้แค่ว่า เรามีพ่อคนเดียว แต่เมื่อทุกๆอย่างกำลังลงตัว เราเลยต้องพยายามอยู่ร่วมกัน แต่ในครอบครัวนี้คือ พ่อเลี้ยงเขาเลี้ยงน้องจนโตมา เขาคงรู้สึกรักน้องมากกว่า ซึ่งตอนนั้นพี่ชาย(ลูกของลุง) ก็ว่าเราว่าเราต้องเป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร เพราะคิดว่ายังไงเราก็ต้องทำเพื่อตัวเรา ใครจะพูดจะทำอะไรก็เรื่องของเขา แต่ในใจลึกๆก็เก็บคำพูดนั้นมาคิดบ้าง บางทีจนโตมาพอดูแลตัวเองได้ในระดับนึง ซึ่งรู้สึกว่า ตัวเองทำไมไม่มีใครมาใส่ใจ.. หรือสนใจเราเลย และเหมือนความหวังทุกๆอย่างของครอบครัวถูกทุ่มมาที่เราคนเดียว เราต้องไปทำงานตั้งแต่ ป.5 ล้างจานได้วันละ 150บาท ไปตั้งแต่7โมงเช้าถึงประมาณ6โมงกว่าเกือบทุ่ม จนขึ้นมัธยมเราก็ต้องไปทำงานช่วยลุงกับป้า ได้เงินวันละ 200 บาท ซึ่งพอเก็บเงินได้นิดหน่อยแม่ก็ยืมไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าบ้าน ซึ่งไม่เคยได้คืน เวลาส่วนตัวก็ไม่มีจะนอนกดโทรศัพท์มือถือเล่นเกมส์เล่นเฟสบุ๊คก็ไม่ค่อยมี ซึ่งน้องกับพ่อเลี้ยงและแม่ ก็ไม่ค่อยปฏิบัติตัวดีๆกับเราเท่าไหร่ เช่น เรากลับบ้านมาจากทำงานเหนื่อยๆ ก็อยากนอนพัก แม่ก็ใช้ไปทำงานบ้านอีก ถ้าพ่อเลี้ยงอยู่ในตอนนั้นก็จะโดนด่าอีก แล้วน้องก็ไม่ค่อยช่วยอะไรเราเลย พอเราสั่งให้น้องไปกรอกน้ำอะไรแบบนี้ แม่ก็จะด่าสวนมาว่า ไม่ต้องใช้น้องเลย งานของตัวเอง   และโดนมาสารพัด โดนด่าทำร้ายจิตใจบ้าง แล้วเวลาเกรดออก จาก46 คนในห้องเราได้ที่ 11 จากตอนแรกได้ที่ 30กว่าๆ และห้องเราเป็นห้องคิง เหมือนห้องเด็กวิทย์คณิต พอเราเอาใบเกรดให้แม่ดู แม่ก็ชอบด่าเราประมาณว่า ทำไมได้แค่นี้ หัวสมองมีแค่นี้หรอ เราก็เหมือนโดนกดดัน และช่วงหลังมานี้รู้สึกเหนื่อยใจ เพราะใกล้จะจบการศึกษาแล้ว ต้องโดนกดดันเพื่อสอบเข้าโรงเรียนดังอีก กำลังใจก็ไม่มี รู้สึกเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆเรา มีแต่คนจะเหยียบซ้ำ โดนทุกปัญหาถาถมมาใส่แค่เด็กมัธยมคนนึง แค่มีปมตั้งแต่เด็ก.. อยากรู้ว่าจะต้องจัดการกับปัญหาพวกนี้ยังไงและมีกำลังใจที่ต้องผลักดันตัวเองยังไง ? ตอนนี้เหนื่อยใจมากๆ ช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ ?!