ป.ล. ที่จริงกระทู้นี้มีกระทู้ต้นทางคือ ฟิต แอนด์ เฟิร์ม ฉบับสัจธรรมของโลก
แต่มาตั้งใหม่แล้วเปลี่ยนชื่อครับเป็น Fit&Firm ง่ายๆ สไตล์หนุ่ม (?) พยาบาล
ชื่อเก่าเดี๋ยวคนคิดว่ากระทู้ธรรมมะ เพ่งอสุภกรรมฐาน LOL (แต่เอาจริงๆ มันก็สัจธรรมจริงๆ นะ)
.
.
แนะนำตัวก่อนนะครับ เจ้าของกระทู้เป็นชายไทย (?) โสด อายุ 30 ปี สูงประมาณ 174 ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเคยอยู่ในสภาพที่ผอมมาก และบวมมากมาแล้ว จนวันนี้ก็ได้กลับสู่สภาพผอมเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือสุขภาพดี และความแข็งแรงมากกว่าการผอมอย่างธรรมดา ทั้งหมดทั้งมวลใช้เวลาประมาณ 5-6 เดือน กับน้ำหนัก 80 ลดลงเหลือ 65 กิโลกรัม (15 กิโล) ครับ
.
.
โดยผมจะเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น เพื่อให้เห็นพัฒนาการและสัจธรรมของชีวิตที่ผอมได้ก็อ้วนได้ และเมื่ออ้วนได้ก็ย่อมผอมได้ ไม่มีอะไรจีรัง
เริ่มต้นจาก...
.
ในวัยเด็กนั้นผมเป็นเด็กขี้โรค ตัวผอมบางชนิดที่ลมพัดแรง ๆ ก็เซตามแรงลม มีโรคประจำตัวคือโรคหืด หรือ Asthma เข้าโรงพยาบาลราวกับบ้านหลังที่สอง พยาบาลทุกคนจำได้หมดเพราะเข้าโรงพยาบาลบ่อย มียาโรคประจำตัวที่ต้องกินตลอด ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจครับหากต่อไปจะเห็นภาพขอบตาผมคล้ำเป็นหมีแพนด้า เหล่านั้นล้วนเป็นผลข้างเคียงจากโรคหืดที่เป็นนั่นเอง โดนอากาศเย็น ออกแรงมากเกินไป เจอฝุ่น อาการกำเริบทันที
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อันนี้เป็นรูปถ่ายสมัยมัธยมนะครับ จะเห็นว่าผอมมาก ผอมแบบเด็กขี้โรค
ประกอบกับเป็นคนที่ไม่โอเคกับพละศึกษา ไม่ชอบออกกำลังกาย ก็เลยเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังภูมิใจว่าเป็นคนที่กินเท่าไรก็ไม่อ้วน LOL (คิดผิดไปจริงๆ)
.
ต่อมาได้เข้าเรียนในวิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง ก็ยังคงผอมเหมือนเดิม น้ำหนักต่ำสุดตอนเรียนพยาบาลคือ 53 กิโลกรัม รอบเอว 27 นิ้ว แต่แล้วเราก็พบว่าน้ำหนักเราเริ่มเพิ่มขึ้นทุกปีของการเรียน อันเนื่องมาจากสภาพการเรียน การเริ่มขึ้นเวร และการรับประทานอาหารจุกจิกไม่เป็นเวลา (คือบางทีก็ต้องเข้าใจนะครับว่าทำโปรเจคบ้าง ขึ้นเวรบ่ายหรือดึกบ้าง คือมันต้องหาอะไรกินเพื่อให้มีเรื่ยวแรง หรืออยู่ได้ในสภาวะที่ต้องอดตาหลับขับตานอน บางทีต้องเขียนแผนการให้การพยาบาลผู้ป่วยส่งอาจารย์ในเช้าวันรุ่งขึ้น กว่าจะได้นอนก็ตี 1-2 แล้วต้องตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นไปที่ตึกรักษาผู้ป่วยให้ทันเวรเช้า ช่วงชีวิตนักศึกษาพยาบาลคืออนาถมาก)
.
อย่างไรก็ตามถือว่าหุ่นทรงก็ยังโอเคอยู่ อาจเพราะตอนนั้นยังวัยรุ่น เมตาบอลิสมยังดี มีกิจกรรมให้ทำไม่หยุดหย่อน เรียกว่า output ยังมีมากหักลบกลบหนี้กับ input ได้โอเค
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
รูปด้านบนเป็นรูปที่ไปออกพื้นที่ฝึกที่โรงพยาบาลต่างจังหวัดกับเพื่อน ๆ จะเห็นว่าก็ยังผอมอยู่ (ผอมซูบแบบเดิมด้วย แต่น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะครับ)
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ช่วงรับปริญญา ยังผอมอยู่ โอเคถ่ายรูปสวย
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พักร้อนไปเที่ยวทะเลก็ยังดูดีอยู่นะ
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ไปรับปริญญาพี่สาวก็ยังดูดีนะ (ผมจบพยาบาลใหม่ๆ)
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พอออกมาทำงานเต็มตัว ตอนนี้แหละที่น้ำหนักเริ่มดีดขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยังดูไม่เยอะมาก เนื่องจากงานของเราต้องมีกิจกรรมตลอดทั้งเวร เรียกว่าเดินไปเดินมาตลอด แต่ขณะเดียวกันด้วยสภาพงานของเราที่เป้นพยาบาลตึกรักษาผู้ป่วย (พยาบาลวอร์ด) ขึ้นเวรเช้า-บ่าย-ดึก เวลาเวรบ่ายและดึกเราจึงต้องมีอะไรลงท้องเสมอ โดยเฉพาะเวรดึกนี่...ต้องมีมาม่าคัพกับชาเขียวหวานฉ่ำดื่มเพื่อให้สมองปลอดโปร่ง...(กินตอนตี 2 ทุกวันที่มีเวรดึก)
.
คุณนึกสภาพออกใช้ไหม จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็น 3 ปี ตลอดการทำงานเป็นพยาบาล แต่ด้วยอานิสงค์การเดินทำงานตลอดเวรมันก็ยังคุมไม่ให้ปริได้ไง (แต่ช่วงสุดท้ายก็ปรินะ ซิปกางเกงแตกทั้ง 3 ตัว XD) กระทั่งถึงวันที่ผมออกจากงานพยาบาลมาทำงานนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมที่บ้าน
.
นั่นแหละครับ...หายนะมาเยือนแล้ว!
Fit&Firm ง่ายๆ สไตล์หนุ่ม (?) พยาบาล
แต่มาตั้งใหม่แล้วเปลี่ยนชื่อครับเป็น Fit&Firm ง่ายๆ สไตล์หนุ่ม (?) พยาบาล
ชื่อเก่าเดี๋ยวคนคิดว่ากระทู้ธรรมมะ เพ่งอสุภกรรมฐาน LOL (แต่เอาจริงๆ มันก็สัจธรรมจริงๆ นะ)
.
.
แนะนำตัวก่อนนะครับ เจ้าของกระทู้เป็นชายไทย (?) โสด อายุ 30 ปี สูงประมาณ 174 ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเคยอยู่ในสภาพที่ผอมมาก และบวมมากมาแล้ว จนวันนี้ก็ได้กลับสู่สภาพผอมเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือสุขภาพดี และความแข็งแรงมากกว่าการผอมอย่างธรรมดา ทั้งหมดทั้งมวลใช้เวลาประมาณ 5-6 เดือน กับน้ำหนัก 80 ลดลงเหลือ 65 กิโลกรัม (15 กิโล) ครับ
.
.
โดยผมจะเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น เพื่อให้เห็นพัฒนาการและสัจธรรมของชีวิตที่ผอมได้ก็อ้วนได้ และเมื่ออ้วนได้ก็ย่อมผอมได้ ไม่มีอะไรจีรัง
เริ่มต้นจาก...
.
ในวัยเด็กนั้นผมเป็นเด็กขี้โรค ตัวผอมบางชนิดที่ลมพัดแรง ๆ ก็เซตามแรงลม มีโรคประจำตัวคือโรคหืด หรือ Asthma เข้าโรงพยาบาลราวกับบ้านหลังที่สอง พยาบาลทุกคนจำได้หมดเพราะเข้าโรงพยาบาลบ่อย มียาโรคประจำตัวที่ต้องกินตลอด ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจครับหากต่อไปจะเห็นภาพขอบตาผมคล้ำเป็นหมีแพนด้า เหล่านั้นล้วนเป็นผลข้างเคียงจากโรคหืดที่เป็นนั่นเอง โดนอากาศเย็น ออกแรงมากเกินไป เจอฝุ่น อาการกำเริบทันที
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อันนี้เป็นรูปถ่ายสมัยมัธยมนะครับ จะเห็นว่าผอมมาก ผอมแบบเด็กขี้โรค
ประกอบกับเป็นคนที่ไม่โอเคกับพละศึกษา ไม่ชอบออกกำลังกาย ก็เลยเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังภูมิใจว่าเป็นคนที่กินเท่าไรก็ไม่อ้วน LOL (คิดผิดไปจริงๆ)
.
ต่อมาได้เข้าเรียนในวิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง ก็ยังคงผอมเหมือนเดิม น้ำหนักต่ำสุดตอนเรียนพยาบาลคือ 53 กิโลกรัม รอบเอว 27 นิ้ว แต่แล้วเราก็พบว่าน้ำหนักเราเริ่มเพิ่มขึ้นทุกปีของการเรียน อันเนื่องมาจากสภาพการเรียน การเริ่มขึ้นเวร และการรับประทานอาหารจุกจิกไม่เป็นเวลา (คือบางทีก็ต้องเข้าใจนะครับว่าทำโปรเจคบ้าง ขึ้นเวรบ่ายหรือดึกบ้าง คือมันต้องหาอะไรกินเพื่อให้มีเรื่ยวแรง หรืออยู่ได้ในสภาวะที่ต้องอดตาหลับขับตานอน บางทีต้องเขียนแผนการให้การพยาบาลผู้ป่วยส่งอาจารย์ในเช้าวันรุ่งขึ้น กว่าจะได้นอนก็ตี 1-2 แล้วต้องตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นไปที่ตึกรักษาผู้ป่วยให้ทันเวรเช้า ช่วงชีวิตนักศึกษาพยาบาลคืออนาถมาก)
.
อย่างไรก็ตามถือว่าหุ่นทรงก็ยังโอเคอยู่ อาจเพราะตอนนั้นยังวัยรุ่น เมตาบอลิสมยังดี มีกิจกรรมให้ทำไม่หยุดหย่อน เรียกว่า output ยังมีมากหักลบกลบหนี้กับ input ได้โอเค
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
รูปด้านบนเป็นรูปที่ไปออกพื้นที่ฝึกที่โรงพยาบาลต่างจังหวัดกับเพื่อน ๆ จะเห็นว่าก็ยังผอมอยู่ (ผอมซูบแบบเดิมด้วย แต่น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะครับ)
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ช่วงรับปริญญา ยังผอมอยู่ โอเคถ่ายรูปสวย
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พักร้อนไปเที่ยวทะเลก็ยังดูดีอยู่นะ
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ไปรับปริญญาพี่สาวก็ยังดูดีนะ (ผมจบพยาบาลใหม่ๆ)
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
พอออกมาทำงานเต็มตัว ตอนนี้แหละที่น้ำหนักเริ่มดีดขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยังดูไม่เยอะมาก เนื่องจากงานของเราต้องมีกิจกรรมตลอดทั้งเวร เรียกว่าเดินไปเดินมาตลอด แต่ขณะเดียวกันด้วยสภาพงานของเราที่เป้นพยาบาลตึกรักษาผู้ป่วย (พยาบาลวอร์ด) ขึ้นเวรเช้า-บ่าย-ดึก เวลาเวรบ่ายและดึกเราจึงต้องมีอะไรลงท้องเสมอ โดยเฉพาะเวรดึกนี่...ต้องมีมาม่าคัพกับชาเขียวหวานฉ่ำดื่มเพื่อให้สมองปลอดโปร่ง...(กินตอนตี 2 ทุกวันที่มีเวรดึก)
.
คุณนึกสภาพออกใช้ไหม จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็น 3 ปี ตลอดการทำงานเป็นพยาบาล แต่ด้วยอานิสงค์การเดินทำงานตลอดเวรมันก็ยังคุมไม่ให้ปริได้ไง (แต่ช่วงสุดท้ายก็ปรินะ ซิปกางเกงแตกทั้ง 3 ตัว XD) กระทั่งถึงวันที่ผมออกจากงานพยาบาลมาทำงานนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมที่บ้าน
.
นั่นแหละครับ...หายนะมาเยือนแล้ว!