หนุ่มจรดอกฟ้า บทที่1

ยามเช้าตรงขอบฟ้าสุดไกลสายดวงตา หมู่นกกาบินว่อนออกหากิน เป็นเช้าอีก 1 วัน ที่ชายหนุ่มผู้หนึ่งได้ลมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความจริงในเคหะสถานเก่าๆริมทางรถไฟในชุมชนเเออัดเเห่งหนึ่งชายหนุ่มผู้นี้มีนาม ต่อลาภ เป็นชายหนุ่มช่วงวัยรุ่นต้นๆในดวงตาเขานั้นมีเเต่ความคิดโหยหายากจะหางานทำเพื่อส่งตนเองเรียนเพื่อประกอบอาชีพที่ตนใฝ่ฝันทุกคนย่อมล้วนเเล้วเเต่มีความฝันเป็นของตนเองไม่ว่าจะช่วงเวลาใดในชีวิต เขาใช้ชีวิตอยู่ที่ชุมชนเเห่งนี้มาตั้งเเต่ยังเล็ก  อยู่กับครอบครัวที่มีเเต่สตรีคอยเลี้ยงดูเเละอาใจใส่เขาเป็นพิเศษคือยายป้าเเละพี่ของเขา มันอาจจะเป็นครอบครัวที่ขาดๆหายๆเนื่องจากพ่อเเละเเม่ของหนุ่มผู้นี้มีเหตุจำเป็นที่เลี้ยงดูเขาไม่ได้ในยามเด็ก เเต่เด็กชายในวันที่โตมาเป็นชายหนุ่มในวันนี้ก็ไม่ได้มีข้อเสียเปรียบในสังคมเเต่ประการใด เนื่องจากครอบครัวที่เขามีอยู่นั้นก็สมบูรณ์ทุกอย่าง เขาไม่เคยจะน้อยใจพ่อเเม่ของเขาเลยเเม้เเต่นิดเดียว ในเพลานั้นเช้ายามตื่มเขาได้มองออกไปยังหน้าต่างเหนือหัวนอนของเขาก็ได้เห็นผู้คนมากมายเดินไปมาอย่างกังกลใจเพราะในเวลานั้นมันคือเวลาเเปดนาฬิกาเป็นเวลาที่พนักงานทุกคนจะต้องไปเข้างานเเตกต่างจากตัวเขาที่ได้เเค่มองผู้คนเหล่านั้น ชายหนุ่มได้คิดถามตนเองขึ้นในใจ ทำไมชีวิตของคนทุกคนต้องทำงาน มนุษย์โหยหาความต้องการมครอบครองเเต่ในที่สุดของชีวิตสิ่งเหล่านั้นมนุษย์ก็ไม่ได้คอบครองอยู่ดี   เปรียบเหมือนนกที่บินออกหากินในยามรุ่งเช้าต่อให้หาอาหารมาได้มากเพียงใดตะวันก็ตกตัดขอบฟ้าเพลาค่ำเช่นเดิม  ชายหนุ่มได้นั่งคิดอยู่พักใหญ่ๆ เเล้วได้เดินไปยังหน้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เเล้วกินกับข้าวเเบบเรียบง่ายที่ยายของเขาได้ทำไว้ให้
จากนั้นก็ปั่นรถสามล้อเก่าๆคู่ใจออกจากเคหะสถานเพื่อไปตะเวนหาเก็บของเก่าหรือขยะที่นำมาเเปรรูปในเชิงอุตสหกรรมเเล้วนำกลับมาใช้ใหม่ได้ เขาทำอย่างี้ทุกวันก่อนที่จะออกจากบ้านคือการยกมือไหว้คุณยายของเขาคุณยายของเขายิ้ม ติดตามต่อ บทที่ 2 ครับ


คือว่าเรื่องนี้ผมเขียนขึ้นมาครับเพื่อสื่อถึงความเพียรพยามของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผมจิตนาการขึ้นมาเองเขามีตัวตนอยู่ในจิตนาการของผมถ้าดีไม่ได้ยังไง
ติชมผมได้นะครับ ขอบคุณทุกท่านที่รับอ่านนะครับ  {ต่อเเดน 8}