หลายคนจะเข้าใจว่า ความสุขจากกามสุข หรือ สุขจากการปรุงแต่ง แตกต่างจาก สุขสมาธิ หรือสุขจากระงับปรุงเเต่ง ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
คนจะสงสัยกันว่า พราหมณ์อาศัยความสงัด จะมีความสุข อยู่กับที่เป็นเวลานานๆ หรือมีความสุขไปตลอดได้อย่างไร และความสุขจาก สมาธิ ดีกว่าตรงไหน
ความลับที่หลายคนไม่รู้ นั้นก็คือ มันไม่มีความต่างที่ทำให้เกิดสุข นั้นเอง เเต่มีความต่างตรง อารมณ์
สมาธิจะมีอารมณ์อันเดียว ส่วนกามจะมีหลายอารมณ์
คือมีการปรุงแต่ง ทั่ง กาม และ เนกขัมมะ หรือเรียกว่า การปรุงแต่ง กับ การระงับการปรุงแต่ง
การ เกิดขึ้นของกามสุข อาศัยการปรุงแต่งให้เกิดขึ้น
ส่วน การเกิดขึ้นของสุขสมาธิ อาศัยการระงับการปรุงแต่ง ใช่ไหม
ซึ่งการระงับการปรุงแต่ง ตรงนี้ เรียกว่าเป็นการปรุงแต่งอย่างนึ่งที่ปราณีตกว่า การปรุงแต่งใดๆ นั้นเอง
ฉนั้น ผลจะออกมาแบบเดียวกัน ไม่มีความต่าง คือเกิดความสุข คือ กามสุข หรือ สุขสมาธิ
และเมื่อเป็นการปรุงเเต่งเหมือนกัน พราหมณ์ที่กำลังนั่งระงับการปรุงแต่งอยู่ จะได้เปรียบตรงอารมณ์เพ่งมีอันเดียว พอมีอารมณ์ให้จับไว้อยู่ จะเกิด สุข ยิ่งระงับ(ปรุงแต่ง) ก็ยิ่งจะสุขมากขึ้น
จะเห็นว่าแท้จริงแล้ว มีเเต่การปรุงแต่งให้เกิด สุขเวทนา
มันเหมือนกันนั้นแหละ ต่างตรงอารมณ์อันเดียว กับหลากหลายอารมณ์
ส่วน คนทั่วๆไป อาศัยความสุข ที่เกิดจากหลายๆอารมณ์หรือเรียกว่ากามสุข เเต่กลายเป็นว่า เสียเปรียบพราหมณ์ ตรงความต่อเนื่อง ความสุขที่เกิด โดยปัจจัยหลายอารมณ์ ไม่แน่นอน ไม่มีใครจะเห็นภาพที่สวยงามได้ตลอดวัน หรือ เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่ชอบใจให้เกิดสุขได้ แล้วนำใช้เป็นอารมณ์ อยู่ตลอดวัน
ส่วนพราหมณ์ได้เปรียบตรงการระงับการปรุงแต่ง ที่ทำได้ทั้งวัน มันสามารถระงับทั่ง กามวิตก ต่างๆที่เกิดขึ้น ยิ่งระงับ ก็ยิ่งทำให้เกิด สุขเวทนา จิตมีอารมณ์อันเดียว และมีเครื่องช่วยคือการระงับปรุงแต่ง(ปรุงแต่ง)
สรุปแล้วพราหมณ์ได้เปรียบตรง การปรุงแต่งที่ดีเยี่ยมกว่า และ ความสุขที่เกิดจากการระงับนี่เอง จะเป็นความสุขที่ไม่เป็นโทษ เป็นความสุขที่เกิดขึ้นไม่อิงอามิส และ เป็นสุขได้ตลอดวัน
ส่วนคนทั่วไปอาศัยอารมณ์ต่างๆ อาศัยการปรุงแต่งหลากหลายอารมณ์ อาจได้ความทุกข์ ในรูปที่ไม่ชอบใจ ความสุขที่ไม่ยั่งยืน และเป็นความสุขที่มีโทษ เป็นความสุขที่ควรกลัว ไม่ควรเสพ
ซึ่งเรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องที่คนทั่วๆไป ทำใจได้ยากเหมือนกัน แม้เเต่นักศึกษาหลายคนก็อาจไม่เชื่อ ว่า เพ่งลมหายใจ จะเป็นการปรุงแต่งได้ยังไง
ก็นี่แหละความลับของพราหมณ์
ความลับของพราหมณ์
คนจะสงสัยกันว่า พราหมณ์อาศัยความสงัด จะมีความสุข อยู่กับที่เป็นเวลานานๆ หรือมีความสุขไปตลอดได้อย่างไร และความสุขจาก สมาธิ ดีกว่าตรงไหน
ความลับที่หลายคนไม่รู้ นั้นก็คือ มันไม่มีความต่างที่ทำให้เกิดสุข นั้นเอง เเต่มีความต่างตรง อารมณ์
สมาธิจะมีอารมณ์อันเดียว ส่วนกามจะมีหลายอารมณ์
คือมีการปรุงแต่ง ทั่ง กาม และ เนกขัมมะ หรือเรียกว่า การปรุงแต่ง กับ การระงับการปรุงแต่ง
การ เกิดขึ้นของกามสุข อาศัยการปรุงแต่งให้เกิดขึ้น
ส่วน การเกิดขึ้นของสุขสมาธิ อาศัยการระงับการปรุงแต่ง ใช่ไหม
ซึ่งการระงับการปรุงแต่ง ตรงนี้ เรียกว่าเป็นการปรุงแต่งอย่างนึ่งที่ปราณีตกว่า การปรุงแต่งใดๆ นั้นเอง
ฉนั้น ผลจะออกมาแบบเดียวกัน ไม่มีความต่าง คือเกิดความสุข คือ กามสุข หรือ สุขสมาธิ
และเมื่อเป็นการปรุงเเต่งเหมือนกัน พราหมณ์ที่กำลังนั่งระงับการปรุงแต่งอยู่ จะได้เปรียบตรงอารมณ์เพ่งมีอันเดียว พอมีอารมณ์ให้จับไว้อยู่ จะเกิด สุข ยิ่งระงับ(ปรุงแต่ง) ก็ยิ่งจะสุขมากขึ้น
จะเห็นว่าแท้จริงแล้ว มีเเต่การปรุงแต่งให้เกิด สุขเวทนา
มันเหมือนกันนั้นแหละ ต่างตรงอารมณ์อันเดียว กับหลากหลายอารมณ์
ส่วน คนทั่วๆไป อาศัยความสุข ที่เกิดจากหลายๆอารมณ์หรือเรียกว่ากามสุข เเต่กลายเป็นว่า เสียเปรียบพราหมณ์ ตรงความต่อเนื่อง ความสุขที่เกิด โดยปัจจัยหลายอารมณ์ ไม่แน่นอน ไม่มีใครจะเห็นภาพที่สวยงามได้ตลอดวัน หรือ เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่ชอบใจให้เกิดสุขได้ แล้วนำใช้เป็นอารมณ์ อยู่ตลอดวัน
ส่วนพราหมณ์ได้เปรียบตรงการระงับการปรุงแต่ง ที่ทำได้ทั้งวัน มันสามารถระงับทั่ง กามวิตก ต่างๆที่เกิดขึ้น ยิ่งระงับ ก็ยิ่งทำให้เกิด สุขเวทนา จิตมีอารมณ์อันเดียว และมีเครื่องช่วยคือการระงับปรุงแต่ง(ปรุงแต่ง)
สรุปแล้วพราหมณ์ได้เปรียบตรง การปรุงแต่งที่ดีเยี่ยมกว่า และ ความสุขที่เกิดจากการระงับนี่เอง จะเป็นความสุขที่ไม่เป็นโทษ เป็นความสุขที่เกิดขึ้นไม่อิงอามิส และ เป็นสุขได้ตลอดวัน
ส่วนคนทั่วไปอาศัยอารมณ์ต่างๆ อาศัยการปรุงแต่งหลากหลายอารมณ์ อาจได้ความทุกข์ ในรูปที่ไม่ชอบใจ ความสุขที่ไม่ยั่งยืน และเป็นความสุขที่มีโทษ เป็นความสุขที่ควรกลัว ไม่ควรเสพ
ซึ่งเรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องที่คนทั่วๆไป ทำใจได้ยากเหมือนกัน แม้เเต่นักศึกษาหลายคนก็อาจไม่เชื่อ ว่า เพ่งลมหายใจ จะเป็นการปรุงแต่งได้ยังไง
ก็นี่แหละความลับของพราหมณ์