[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ 
ทำไมตูถึงเลือกมาอยู่ที่นี่...
ถามตัวเองอย่างุนงงสงสัยอยู่ท้ายรถกระบะมีหลังคาคลุมของท่านสาธารณสุขอำเภอ ที่กำลังพาบรรดาข้าราชการใหม่ในสังกัดเข้าไปทำงานวันแรกในพื้นที่รับผิดชอบของแต่ละคน
รู้สึกใจคอไม่ดีตั้งแต่เสาไฟฟ้าต้นสุดท้ายหายลับไปจากสายตาเมื่อหกสิบกิโลเมตรที่แล้ว เพื่อนชายสามคนและเพื่อนสาวอีกสองคนพากันนั่งนิ่งเงียบ ต่างส่งสายตามาหาอินุ่นอย่างเห็นใจ ทำนองว่า กูเห็นใจเมิงนะเว้ย...แต่ดีแล้วที่เมิงเลือกมาที่นี่ พวกกูเลยรอด
เราหกคนพึ่งเรียนจบหลักสูตรการสาธารณสุขชุมชนสองปี หลังสอบได้ทุนเรียนฟรีของหลวง พวกเราล้วนยากจน ไม่มีแม้เงินค่าสมัครสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นเมื่อที่นี่ให้เรียนฟรีจนจบ พร้อมอาหารครบทุกมื้อ รวมทั้งเสื้อผ้าค่าหนังสือเรียน ค่าที่ฝึกงานและค่าวิทยากร ทุกอย่างสารพัดจะฟรี จบแล้วบรรจุเข้ารับราชการทันที ด้วยเหตุจูงใจนี้พวกเราจึงเลือกเรียนเพื่อมาเป็นหมออนามัยกัน ขณะนี้พวกเราอายุ 21 ปีเท่านั้นค่ะ
ซ้ายก็ป่า ขวาก็ป่า แถมทางดินแดงกว้างขวางพอสมควรแค่หลักกิโลเมตรแรก ๆ เท่านั้น พอรถวิ่งมาอีกหน่อย หนทางดันกลายเป็นทางเกวียนเสียฉิบ แถมทางยังโดนน้ำฝนกัดเซาะเป็นร่อง ๆ เลี้ยวลดคดเคี้ยวไปตามซอกหลืบระหว่างหุบเขา ทำให้รถกระบะโชคแข็งกระเด้งขึ้นลงไม่ได้หยุด ส่วนคนบนท้ายกระบะต่างก็กระเด็นกระดอนไปตามจังหวะรถกระเด้ง...มองซ้ายขวาหน้าหลังแสนเปล่าเปลี่ยว มีแต่ต้นไม้หนาทึบสองข้างทาง
ฮือ คราวนี้ตูตายแน่ นุ่นร่ำร้องในใจ... ถึงที่บ้านจะจนแต่ก็ยังมีไฟฟ้าใช้อ่ะนะ
ที่ทำงานของนุ่นอยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ บ้านพักไม้ใต้ถุนสูงสองหลังตั้งเด่นให้เห็นแต่ไกล ส่วนตัวสถานีอนามัยเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวหลังเล็ก ตั้งอยู่ระหว่างบ้านพักสองหลัง...อูย โครตโรแมนติก แอนด์สยอง เพราะรอบ ๆ ไร้บ้านผู้คน
ฝากฝังน้องมันด้วยนะ...ท่านสาธารณสุขอำเภอเอ่ยปากฝากนุ่นไว้กับพี่หัวหน้าสถานีอนามัย ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานเพียงคนเดียวของนุ่น พี่เขารีบรับคำอย่างว่อง คงเพราะอยู่คนเดียวมานาน แกคงเหนื่อยน่าดู
รถกระบะพาท่าน สสอ. กับผองเพื่อนกลับไปแล้ว เพราะต้องพาลูกน้องคนใหม่ไปส่งที่อื่นต่อ บรรดาเพื่อน ๆ โบกมือลาหย็อย ๆ...เออ ไปดีเหอะ ที่ทำงานพวกเมิงก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ร๊อก เชื่อตู
เป็นเรื่องปกติที่เจ้าหน้าที่อนามัยจบใหม่ต้องเข้าไปผลัดเปลี่ยนเอาพี่คนเก่าออกมาข้างนอก ภรรยาพี่หัวหน้าก็เช่นกัน นุ่นเข้ามาเปลี่ยนเธอ แต่เธอกำชับสามีให้ไปกลับทุกวันค่ะ รวมระยะการเดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ของหลวงที่ท่านให้มาใช้ฟรี ๆ ร่วมร้อยกิโลเมตรต่อวันแน่ะ แฟนพี่หัวหน้าคงกันไว้ก่อน ฮา...น่าสงสารพี่หัวหน้าจิ๊บหาย
แต่ถึงจะไกล หลังเลิกงานพี่เขาไม่รีบกลับบ้านนะคะ แกแวะสอนหนังสือให้อีกหมู่บ้านซึ่งอยู่ในเขตรับผิดชอบเหมือนกัน อยู่ห่างไปห้ากิโล ที่นั่นยังไม่มีโรงเรียน
แรก ๆ นุ่นนึกสงสัย พี่แกทำแบบนี้ให้เหนื่อยทำไม พอถามแกบอกมันคืออุดมการณ์...ไม่มีใครรู้หัวอกคนจนเท่าคนจนด้วยกัน ดังนั้นคนจนจึงควรช่วยเหลือคนจน นุ่นฟังแล้วซึ้ง...ต่อมาเลยขอแบ่งอุดมกิน เอ้ย อุดมการณ์กับแกมามั่งเล็กน้อย
พี่หัวหน้าเหลือบดูลังกระดาษขนาดย่อมสองใบของนุ่น...มีมาแค่นี้เหรอ แหม ถามแบบนี้นุ่นอาย พยักหน้าหงึกหงัก มีมาแค่นี้ค่ะ เขาชี้มือให้ไปพักบนบ้านพักหลังที่สอง หลังแรกพี่แกเอาไว้เก็บของ
มาทำงานอาทิตย์แรกชาวบ้านเขาทำพิธีผูกข้อมือสู่ขวัญต้อนรับหมอใหม่อำลาหมอเก่ากันค่ะ และตั้งแต่นั้นชื่ออินุ่นก็คือ น้องหมอใหม่...น่ารักตายชัก
งานจัดกลางคืน ชาวบ้านมาเต็ม นุ่นนั่งพับเพียบหมอบกับหมอนที่ใช้รองแขน พี่ป้าน้าอาคนเฒ่าคนแก่พากันเข้ามาใช้ด้ายผูกข้อมือให้ โห ถ้ามีผู้ชายนั่งข้าง ๆ นะ...นี่มันงานแต่งชัด ๆ แต่ข้าง ๆ นุ่นคือแฟนคนสวยของพี่หัวหน้า
หมอ กินเหล้าเป็นไหม หัวหน้า อสม.ถาม
อ้า...เอ่อ เป็นนิดหน่อย
งั้นดีเลย เอ้า หมอ...โชนนนน
นี่แก้วของพ่อกำนัน เอ้า หมอ โชนนนน
นี่ของพ่อหลวงบ้าน เอ้า หมอโชนนนน
และยังมีแขกผู้มีเกียรติอีกหลายหมู่หลายคณะแวะเวียนมา...โชนนนน
น้องเป็นไงมั่ง เสียงถามอย่างเป็นห่วงของพี่หัวหน้า
สบายมากพี่...
เดินกลับบ้านพักไหวมั้ย แฟนพี่หัวหน้าช่วยถาม คงเห็นอาการสะเงาะสะแงะของนุ่นล่ะสิ
สบายมากพี่...แต่ช่วยหิ้วปีกน้องลุกขึ้นหน่อยได้ไหมคะ...เอิ่ม ก้นมันหนัก ๆ
สี่เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก พี่หัวหน้าดันสอบเป็นปลัดอำเภอได้ แกเลยต้องย้ายกระทรวง
เวรกรรมของอินุ่น ทีนี้ทั้งอนามัยเป็นของตูคนเดียว บ้านช่องชาวบ้านอีกหลายร้อยหลังกับคนอีกเกือบพัน เจ้าหน้าที่ใหม่ผลิตไม่ทัน ท่าน สสอ. ให้อยู่คนเดียวรอไปก่อน
แล้วตอนนั้นเองที่มีงานปอยหลวงฉลองกำแพงวัดประจำหมู่บ้าน น้องหมอใหม่ต้องไปฮอมปอย(เดินขึ้นบ้านร่วมทำบุญ)กับคนรู้จักและชาวบ้านที่ทำงานร่วมกัน อย่างผู้นำหมู่บ้านทั้งหลายนั่นแหละค่ะ
คิดดู คนรู้จักของนุ่นจะมีมากน้อยขนาดไหน
นุ่นแต่งตัวด้วยชุดผ้าซิ่นอันอลังการ เกล้ามวยผมทัดดอกเอื้อง สวยงามปานนางสาวถิ่นไทยงาม ซองจดหมายใส่เงินยี่สิบบาทเป็นปึก เงินเดือนสองพันห้าร้อยกับอีกห้าบาทหมดเลยเดือนนี้ เยื้องย่างขึ้นควบอีแก่คันเก่า มรดกของพี่หัวหน้า เร่งเครื่องเข้าไปในหมู่บ้านทันใด
โอ้ย ๆ ดีใจ หมอมา เอาสักแก้วเนาะหมอ เขาลือว่าหมอคอแข็ง อื้อหือ กิตติศัพท์ด้านนี้ แมร่งเร็ว เอ้า โชนนนนน สำหรับบ้านหลังแรก
โอ้ย ๆ ดีใจหมอมา เอาสักแก้วเนาะหมอ เอ้าโชนนนนน สำหรับบ้านหลังต่อ ๆมา จนเกือบหมดหมู่บ้าน
เมื่อครบหลังสุดท้ายนางสาวถิ่นไทยงามก็หมดสภาพ ตุปัดตุเป๋เดินขาอ่อนมาที่รถ ไม่น่าทำอวดเก่งคืนต้อนรับหมอใหม่เลยตู
หมอ กลับได้ไหมน่ะ
สบายมาก หมอคอแข็ง...ว่าแต่ช่วยหิ้วปีกหมอไปสตาร์ทรถหน่อยด้ายม้ายยยย
จบเหอะเนาะ
คอแข็ง...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ทำไมตูถึงเลือกมาอยู่ที่นี่...
ถามตัวเองอย่างุนงงสงสัยอยู่ท้ายรถกระบะมีหลังคาคลุมของท่านสาธารณสุขอำเภอ ที่กำลังพาบรรดาข้าราชการใหม่ในสังกัดเข้าไปทำงานวันแรกในพื้นที่รับผิดชอบของแต่ละคน
รู้สึกใจคอไม่ดีตั้งแต่เสาไฟฟ้าต้นสุดท้ายหายลับไปจากสายตาเมื่อหกสิบกิโลเมตรที่แล้ว เพื่อนชายสามคนและเพื่อนสาวอีกสองคนพากันนั่งนิ่งเงียบ ต่างส่งสายตามาหาอินุ่นอย่างเห็นใจ ทำนองว่า กูเห็นใจเมิงนะเว้ย...แต่ดีแล้วที่เมิงเลือกมาที่นี่ พวกกูเลยรอด
เราหกคนพึ่งเรียนจบหลักสูตรการสาธารณสุขชุมชนสองปี หลังสอบได้ทุนเรียนฟรีของหลวง พวกเราล้วนยากจน ไม่มีแม้เงินค่าสมัครสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นเมื่อที่นี่ให้เรียนฟรีจนจบ พร้อมอาหารครบทุกมื้อ รวมทั้งเสื้อผ้าค่าหนังสือเรียน ค่าที่ฝึกงานและค่าวิทยากร ทุกอย่างสารพัดจะฟรี จบแล้วบรรจุเข้ารับราชการทันที ด้วยเหตุจูงใจนี้พวกเราจึงเลือกเรียนเพื่อมาเป็นหมออนามัยกัน ขณะนี้พวกเราอายุ 21 ปีเท่านั้นค่ะ
ซ้ายก็ป่า ขวาก็ป่า แถมทางดินแดงกว้างขวางพอสมควรแค่หลักกิโลเมตรแรก ๆ เท่านั้น พอรถวิ่งมาอีกหน่อย หนทางดันกลายเป็นทางเกวียนเสียฉิบ แถมทางยังโดนน้ำฝนกัดเซาะเป็นร่อง ๆ เลี้ยวลดคดเคี้ยวไปตามซอกหลืบระหว่างหุบเขา ทำให้รถกระบะโชคแข็งกระเด้งขึ้นลงไม่ได้หยุด ส่วนคนบนท้ายกระบะต่างก็กระเด็นกระดอนไปตามจังหวะรถกระเด้ง...มองซ้ายขวาหน้าหลังแสนเปล่าเปลี่ยว มีแต่ต้นไม้หนาทึบสองข้างทาง
ฮือ คราวนี้ตูตายแน่ นุ่นร่ำร้องในใจ... ถึงที่บ้านจะจนแต่ก็ยังมีไฟฟ้าใช้อ่ะนะ
ที่ทำงานของนุ่นอยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ บ้านพักไม้ใต้ถุนสูงสองหลังตั้งเด่นให้เห็นแต่ไกล ส่วนตัวสถานีอนามัยเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวหลังเล็ก ตั้งอยู่ระหว่างบ้านพักสองหลัง...อูย โครตโรแมนติก แอนด์สยอง เพราะรอบ ๆ ไร้บ้านผู้คน
ฝากฝังน้องมันด้วยนะ...ท่านสาธารณสุขอำเภอเอ่ยปากฝากนุ่นไว้กับพี่หัวหน้าสถานีอนามัย ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานเพียงคนเดียวของนุ่น พี่เขารีบรับคำอย่างว่อง คงเพราะอยู่คนเดียวมานาน แกคงเหนื่อยน่าดู
รถกระบะพาท่าน สสอ. กับผองเพื่อนกลับไปแล้ว เพราะต้องพาลูกน้องคนใหม่ไปส่งที่อื่นต่อ บรรดาเพื่อน ๆ โบกมือลาหย็อย ๆ...เออ ไปดีเหอะ ที่ทำงานพวกเมิงก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ร๊อก เชื่อตู
เป็นเรื่องปกติที่เจ้าหน้าที่อนามัยจบใหม่ต้องเข้าไปผลัดเปลี่ยนเอาพี่คนเก่าออกมาข้างนอก ภรรยาพี่หัวหน้าก็เช่นกัน นุ่นเข้ามาเปลี่ยนเธอ แต่เธอกำชับสามีให้ไปกลับทุกวันค่ะ รวมระยะการเดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ ของหลวงที่ท่านให้มาใช้ฟรี ๆ ร่วมร้อยกิโลเมตรต่อวันแน่ะ แฟนพี่หัวหน้าคงกันไว้ก่อน ฮา...น่าสงสารพี่หัวหน้าจิ๊บหาย
แต่ถึงจะไกล หลังเลิกงานพี่เขาไม่รีบกลับบ้านนะคะ แกแวะสอนหนังสือให้อีกหมู่บ้านซึ่งอยู่ในเขตรับผิดชอบเหมือนกัน อยู่ห่างไปห้ากิโล ที่นั่นยังไม่มีโรงเรียน
แรก ๆ นุ่นนึกสงสัย พี่แกทำแบบนี้ให้เหนื่อยทำไม พอถามแกบอกมันคืออุดมการณ์...ไม่มีใครรู้หัวอกคนจนเท่าคนจนด้วยกัน ดังนั้นคนจนจึงควรช่วยเหลือคนจน นุ่นฟังแล้วซึ้ง...ต่อมาเลยขอแบ่งอุดมกิน เอ้ย อุดมการณ์กับแกมามั่งเล็กน้อย
พี่หัวหน้าเหลือบดูลังกระดาษขนาดย่อมสองใบของนุ่น...มีมาแค่นี้เหรอ แหม ถามแบบนี้นุ่นอาย พยักหน้าหงึกหงัก มีมาแค่นี้ค่ะ เขาชี้มือให้ไปพักบนบ้านพักหลังที่สอง หลังแรกพี่แกเอาไว้เก็บของ
มาทำงานอาทิตย์แรกชาวบ้านเขาทำพิธีผูกข้อมือสู่ขวัญต้อนรับหมอใหม่อำลาหมอเก่ากันค่ะ และตั้งแต่นั้นชื่ออินุ่นก็คือ น้องหมอใหม่...น่ารักตายชัก
งานจัดกลางคืน ชาวบ้านมาเต็ม นุ่นนั่งพับเพียบหมอบกับหมอนที่ใช้รองแขน พี่ป้าน้าอาคนเฒ่าคนแก่พากันเข้ามาใช้ด้ายผูกข้อมือให้ โห ถ้ามีผู้ชายนั่งข้าง ๆ นะ...นี่มันงานแต่งชัด ๆ แต่ข้าง ๆ นุ่นคือแฟนคนสวยของพี่หัวหน้า
หมอ กินเหล้าเป็นไหม หัวหน้า อสม.ถาม
อ้า...เอ่อ เป็นนิดหน่อย
งั้นดีเลย เอ้า หมอ...โชนนนน
นี่แก้วของพ่อกำนัน เอ้า หมอ โชนนนน
นี่ของพ่อหลวงบ้าน เอ้า หมอโชนนนน
และยังมีแขกผู้มีเกียรติอีกหลายหมู่หลายคณะแวะเวียนมา...โชนนนน
น้องเป็นไงมั่ง เสียงถามอย่างเป็นห่วงของพี่หัวหน้า
สบายมากพี่...
เดินกลับบ้านพักไหวมั้ย แฟนพี่หัวหน้าช่วยถาม คงเห็นอาการสะเงาะสะแงะของนุ่นล่ะสิ
สบายมากพี่...แต่ช่วยหิ้วปีกน้องลุกขึ้นหน่อยได้ไหมคะ...เอิ่ม ก้นมันหนัก ๆ
สี่เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก พี่หัวหน้าดันสอบเป็นปลัดอำเภอได้ แกเลยต้องย้ายกระทรวง
เวรกรรมของอินุ่น ทีนี้ทั้งอนามัยเป็นของตูคนเดียว บ้านช่องชาวบ้านอีกหลายร้อยหลังกับคนอีกเกือบพัน เจ้าหน้าที่ใหม่ผลิตไม่ทัน ท่าน สสอ. ให้อยู่คนเดียวรอไปก่อน
แล้วตอนนั้นเองที่มีงานปอยหลวงฉลองกำแพงวัดประจำหมู่บ้าน น้องหมอใหม่ต้องไปฮอมปอย(เดินขึ้นบ้านร่วมทำบุญ)กับคนรู้จักและชาวบ้านที่ทำงานร่วมกัน อย่างผู้นำหมู่บ้านทั้งหลายนั่นแหละค่ะ
คิดดู คนรู้จักของนุ่นจะมีมากน้อยขนาดไหน
นุ่นแต่งตัวด้วยชุดผ้าซิ่นอันอลังการ เกล้ามวยผมทัดดอกเอื้อง สวยงามปานนางสาวถิ่นไทยงาม ซองจดหมายใส่เงินยี่สิบบาทเป็นปึก เงินเดือนสองพันห้าร้อยกับอีกห้าบาทหมดเลยเดือนนี้ เยื้องย่างขึ้นควบอีแก่คันเก่า มรดกของพี่หัวหน้า เร่งเครื่องเข้าไปในหมู่บ้านทันใด
โอ้ย ๆ ดีใจ หมอมา เอาสักแก้วเนาะหมอ เขาลือว่าหมอคอแข็ง อื้อหือ กิตติศัพท์ด้านนี้ แมร่งเร็ว เอ้า โชนนนนน สำหรับบ้านหลังแรก
โอ้ย ๆ ดีใจหมอมา เอาสักแก้วเนาะหมอ เอ้าโชนนนนน สำหรับบ้านหลังต่อ ๆมา จนเกือบหมดหมู่บ้าน
เมื่อครบหลังสุดท้ายนางสาวถิ่นไทยงามก็หมดสภาพ ตุปัดตุเป๋เดินขาอ่อนมาที่รถ ไม่น่าทำอวดเก่งคืนต้อนรับหมอใหม่เลยตู
หมอ กลับได้ไหมน่ะ
สบายมาก หมอคอแข็ง...ว่าแต่ช่วยหิ้วปีกหมอไปสตาร์ทรถหน่อยด้ายม้ายยยย