เรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่อนามัยแห่งหนึ่งใน อ.นครชัยศรี จ.นครปฐม พื้นรกร้างและเป็นป้าช้าก่อนจะกลายสภาพมาเป็นอนามัยของชุมชน

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2546 ช่วงที่ครอบครัวผมกำลังสร้างบ้านหลังใหม่ ต้องใช้เวลาประมาณ 3 เดือน ระหว่างนั้น ผม ย่า และ ป้า เลยย้ายไปพักกับอา ซึ่งแกทำงานเป็นหมออนามัยแห่งนึงใน อำเภอนครชัยศรี จ.นครปฐม
หลังจากที่เดินทางไปถึงจะเจออนามัยยกใต้ถุนสูง ด้านหลังอนามัยจะมีต้นมะขามต้นใหญ่ ข้าง ๆ เป็นศูนย์เด็กเล็ก และถัดไปจะเป็นบ้านพักของเจ้าหน้าที่ มีอยู่ 3 หลัง หลังแรกอยู่ติดสวนฝรั่งซึ่งไม่มีคนอยู่มาหลายปี ส่วนหลังที่ 2 กับ 3 ปลูกติดกัน ซึ่งอาผมพักอยู่หลังที่ 2
หลังจากที่ป้ากับย่าขนของเข้าบ้านพักเสร็จ ผมถามอาว่าผมขอไปอยู่บ้านพักหลังแรกได้ไหม ตอนแรกอาไม่อยากให้ไป เพราะบ้านพักหลังนี้มันไม่มีคนอยู่มานานมากและรกด้วย แต่พอผมยืนยันอยากอยู่คนเดียว อาเลยยอม
แล้วให้ทีวีเครื่องนึง กับพัดลมไอน้ำตัวนึง
พอไขประตูเข้าไป เดินขึ้นบันไดไม้ไปชั้นสอง มีอยู่สองห้อง ห้องแรกแคบ ของเต็ม ส่วนอีกห้องมีแค่เตียงไม้เก่าๆตั้งอยู่กลางห้อง ผมเลยเลือกห้องนั้นเพราะมันกว้างและโล่งที่สุด
หลังจากผมทำความสะอาดห้องเสร็จก็ราวๆ 4 ทุ่ม ตอนนั้นผมนอนดูทีวีบนห้อง  อยู่ๆ
มันคือเสียงคนเดินขึ้นบันไดมาครับ  ตอนแรกผมก็ยังไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าเป็นอาหรือไม่ก็ป้าแวะมาดูผม อยู่คนเดียวได้ไหม
แต่พอเสียงเดินมันขึ้นมาถึงชั้นบน อยู่ๆมันเงียบไป ตอนนั้นผมนั่งรอให้คนข้างนอกเรียก มันก็ไม่มีคนเรียกสักที จนผมต้องลุกเปิดประตูออกไปดู  แต่ไม่มีใครอยู่หน้าห้องครับ ผมก็คิดว่าหูฝาด เลยปิดประตูกลับเข้ามา และเสียงเดินมันก็ดังขึ้นอีก พอมันดังขึ้นคราวนี้ผมยังไม่ไปเปิดประตูนะ แต่ผมหรี่เสียงทีวีให้เบาลง และเดินไปยืนหน้าประตูเอาหูแนบ ฟังว่าเสียงมันดังมาจากตรงไหน สรุป เสียงเดินมันอยู่หน้าห้องครับ ซึ่งตรงนั้นจะมันจะมีพื้นที่สำหรับนิดเดียว เสียงเดินวนอยู่แบบนั้น  พอผมกะจังหวะได้ผมรีบกระชากประตูให้เปิดออก ก็ไม่มีใครอยู่หน้าห้อง และเสียงมันก็เงียบไป  ผมลองเปิดไปดูอีกห้องข้างๆไม่มีใคร ถ้าเป็นคนมาแกล้งจะวิ่งหนีลงบันไดไปผมยังไงก็ต้องได้ยินเสียง
คราวนี้ผมปิดประตูล็อคลูกบิดลงกลอน  และเสียงเดินมันก็ดังขึ้นอีกที่หน้าห้อง ผมยืนฟังอยู่ตรงประตูจนมันเงียบไป ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ตอนนั้นเป็นเวลา 4 ทุ่ม 20 นาที และผมก็พึ่งนึกออกว่า ก่อนขึ้นมาบนห้อง ผมล็อกประตูชั้นล่างไว้หมดแล้ว ต่อให้อาหรือป้าเอากุญแจไขลูกบิดก็เข้ามาไม่ได้แน่นอน
 
 
เหตุการก็ผ่านไป
จนผมอาศัยอยู่บ้านพักหลังนี้เข้าสู่เดือนที่ 3 ซึ่งตอนนั้นผมติดเกมคอมหนักมาก และแถวนั้นไม่มีร้านเกมครับ ถ้าจะหาคอมพิวเตอร์สักเครื่อง สถานที่ๆเดียวที่มีอยู่ ณ เวลานั้นก็ คือ อนามัยชั้น 2  ผมเดินขึ้นไปไขกุญแจ เปิดคอมใส่หูฟัง นั่งเล่นเกมตั้งแต่ 6 โมงเย็นไปจนถึงเวลาประมาณ 3 ทุ่ม ได้  อยู่ๆ มันมีเสียงกดชักโครก มันดังมาจากห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านหลังผม ตอนนั้นผมถึงกับหยุดเล่นเกมถอดหูฟังหันหลังไปดูครับ ว่าใครมาเข้าห้องน้ำเวลานี้ ตอนแรกคิดว่าหูฝาด แล้วสักพักมันก็มีเสียงเปิดน้ำที่อ่างล้างมือตามมาอีก ผมเลยนั่งจ้องประตูห้องน้ำอยู่สักพักจนทุกอย่างมันเงียบไปแล้วนะ ก็ไม่เห็นคนออกมา เลยลุกไปเปิดดู เชื่อไหมว่า ชักโครก  อ้างล้างมือแห้ง ผมเลยเดินออกมา หันกลับไปมองที่ประตูทางเข้า มันยังล็อคอยู่ครับผมเป็นคนล็อคเองกับมือ ถ้าใครเดินมาใช้ห้องน้ำจะต้องเปิดประตูมาเจอผมก่อนเพราะผมนั่งติดประตู ตอนนั้นผมรู้สึกใจอคอไม่ดีละ คิดว่าจะกลับบ้านพักละไม่อยากเล่นเกมอะไรละ ก่อนจะออกจากห้องก็เดินไปดูที่หน้าต่าง มองไปทางบ้านพักของอาว่าแกปิดไฟนอนกันยัง สรุปแกปิดไฟนอนกันหมดแล้วเหลือแต่ไฟหน้าประตูแค่นั้น แล้วจังหวะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับ ตาดันเหลือบไปมองลงไปที่ต้นมะขามที่อยู่หลังอนามัย พอมองลงไปผมเห็นผู้หญิงกำลังนั่งชิงช้าอยู่ที่ใต้ต้นมะขาม โดยมีผู้ชายคนนึงยืนไกวให้จากด้านหลัง ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากเลยนะที่ยังมีคนอยู่ตรงนั้นเพราะตรงต้นมะขามมันเป็นทางที่ผมจะต้องเดินผ่านเพื่อจะกลับบ้านพัก
พอเห็นแบบนั้นผมรีบปิดไฟปิดคอม ตอนเดินลงมาผมมองผ่านใต้ถุนไปที่ต้นมะขามก็ยังเห็นชายหญิงเค้าไกวชิงช้ากันอยู่  ผมเริ่มเดินๆๆไป พอเดินออกจากใต้ถุนอนามัยมาผมไม่ได้มองเค้าแล้วนะ ผมมองแต่ทางที่ผมเดิน จังหวะที่กำลังเดินผ่านใต้ต้นมะขาม  ผมได้ยินเสียงผู้หญิงพูดขึ้นช้าๆว่า  เห็น  หรอ  เห็น  หรอ พอได้ยินผมก็ไม่ได้หันไปมองเค้านะ คิดว่าเค้าคุยกันแค่2คน ระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆเค้าก็พูดซ้ำๆแค่คำว่านั้นครับ  เห็น หรอๆ จนผมเดินไปถึงหน้าบ้านพักของอา  ผมเริ่มเอะใจ
ว่า  เห้ย  ที่ต้นมะขามมันไม่เคยมีชิงช้านี่หว่า คือว่าผมอยู่นี่ มา 2 เดือน เดินผ่านทุกวันผมไม่เคยเห็นว่ามีใครมาผูกชิงช้าไว้ แล้วต้นมันก็สูงลิ่วใครจะปีนไปผูกได้  คิดจบผมก็หันหลังไปดู  ภาพที่เห็นนะครับ
ชายหญิงที่ไกวชิงช้า ยังอยู่ครับ  แต่มันมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมอยู่นึงนิด คือ ผมเห็นผู้ชายเอาขาสองข้างเกี่ยวกิ่งมะขามห้อยหัวลงมาและยืดแขนยาวลงมาให้ผู้หญิงจับ แล้วแกว่งไปแกว่งมาเหมือนชิงช้า โดยตอนนั้นเค้าทั้งคู่หันหน้ามองผม แล้วพูดว่า
เห็น หรอ เห็น หรอ ซ้ำๆอยู่แบบนั้น
พอผมได้สติ ตอนนั้นผมรีบเดินเข้าบ้านพักวิ่งขึ้นไปชั้น 2 และด้วยความไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็น ผมเดินไปที่หน้าต่างก็ค่อยๆเปิดผ้าม่านแล้วมองไปที่ต้นมะขาม  ปรากฏว่าเค้าหายไปแล้วครับ และที่ใต้ต้นมะขามก็ไม่มีชิงช้าด้วย
คืนนั้นผมนอนคิดวนๆกับไอสิ่งที่ผมเห็น มันใช่ไหมๆ จนถึงเวลา 5 ทุ่ม ตอนนั้นเริ่มไม่ไหวละ ผมเลยปิดไฟกลางห้อง และเปิดหัวนอนดวงเล็กๆไว้ดวงนึง หลังจากที่ผมหลับไป   ผมก็ฝันว่า ผมกำลังจะเปิดประตูห้องนอน พอหมุนลูกบิดเปิดออกมา ผมเจอคนอยู่หน้าประตูครับ  แต่เค้าไม่ยืนอยู่  ผมเห็นเค้าห้อยตัวอยู่ ผมเห็นแค่ส่วนครึ่งเอวลงมาถึงขา ส่วนครึ่งบนเหนือประตูมองไม่เห็นว่าเป็นใคร  แล้วตอนนั้นนะขาเค้าแกว่งไปมาๆแบบเหมือนอาการดิ้นรนทรมานอะไรสักอย่าง ดิ้นแกว่งไปมาได้สักพักนึงแล้วเค้าก็นิ่งไป  และอยู่ๆเค้าก็หล่นลงกระแทกกับพื้นคว่ำหน้าอยู่ ตอนนั้นผมเห็นละว่าเป็นผู้หญิงครับ เพราะผมสยายยาวอยู่ที่พื้น พักเดียวเค้าก็ ดันตัวขึ้นมาเงยหน้าขึ้นมามองผม แล้วอยู่ๆหัวเค้าก็ค่อยๆบิดไปทางขวาช้าๆจนมันไปถึงประมาณ 11 นาฬิกา จนมันมีเสียงดังก๊อก แล้วนางก็ยิ้มให้ผม พร้อมกับอ้าปากพูดอะไรสักอย่างซึ่งไม่มีเสียงออกมา  และผมก็สะดุ้งตื่นมาเพราะอาการปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ กำลังจะพลิกตัวหันไปทางประตูยังไม่ทันจะลุกครับ มันมีเสียงดังมาจากชั้นล่างครับ มีคนกำลังเดินขึ้นบันไดมา มันเดินขึ้นมาช้าๆทีละขั้น จนเสียงเดินมันมาหยุดที่หน้าห้อง  ตอนนั้นผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ผมลืมล็อกประตู  แอ๊ด แอ๊ด แอ๊ดดดดดด ประตูเปิดออกครับเปิดจนสุด    แล้วตามด้วยเสียงเดิน ตึก ตึก ตึก ตึกเข้ามา  ผมนอนมองแต่ไม่เห็นใครมีแต่เสียงเดินอยู่ในห้อง ผมทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นผมรีบดึงผ้าห่มคลุมโปง กะรอให้เสียงมันหายไปค่อยลุกไปปิดประตู  มันเดินอยู่ห้องอยู่พักนึงแล้วมันก็เงียบไป แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น คือ ผมรู้สึกได้ว่าที่นอนผมมันค่อยๆยุบลงเหมือนมีใครมานั่ง  แล้วคิดสภาพนะว่าที่นอนผมมันแค่ 3 ฟุต สัมผัสมันชัดมาก มันยุบตรงเอวด้านขวาของผมเนี่ย
แล้วก็เสียงผู้หญิงพูดผ่านผ้าห่มใกล้ๆหูผม ว่า เห็น หรอ เห็น หรอ เห็น หรอ  ซ้ำๆอยู่แบบนั้น  จนสุดท้ายผมกลัวจนสติแตกผมสะบัดผ้าออกลุกขั้นนั่ง ตะโกนไปว่า กูไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ เสียงพูดมันเงียบไปครับ และประตูห้องที่เปิดค้างอยู่มันก็ปิดเองดังปัง
และพี่จะเชื่อไหมว่า ผมก็ยังอาศัยอยู่ในบ้านพักหลังนั้น จนครบ 3 เดือน โดยมีเสียงคนเดินขึ้นบันไดตอนเวลา 4 ทุ่ม และหายไปตอน 4 ทุ่ม 20 นาทีทุกคืน
หลังจากผ่านเหตุการณ์คืนนั้นมา ผม ไม่เคยลืมล็อกประตูอีกเลย  และบางคืนผมก็ยังได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นพูดเบาๆมาจากหน้าห้องว่า   เห็น...หรอ
เรื่องที่ผมประสบพบเจอมากับตัวก็มีประมาณนี้ครับ
คือเรื่องที่ผมเล่าไปทั้งหมดนี้ เป็นแค่ส่วนนึงจริงๆ แล้วมันมีมากกว่านั้นครับ คนที่เจอมีทั้งเจ้าหน้าที่ และพยาบาลที่มาฝึกงานที่อนามัยแห่งนี้  พูดง่ายๆคือ ใครที่มาอยู่ที่นี้จะมีเรื่องเล่าแปลกๆกลับไปแน่นอน
แต่ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น 
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล 
 
พอจะมีเวลาให้ผมจะเล่าเหตุการณ์สั้นๆ ให้ฟังสัก 4 เหตุการณ์ไหมครับ
สิ่งที่ผมจะเล่าจากนี้จะเป็นเรื่องที่ผมฟังมาจากอาผมอีกทีนะครับ
เหตุการณ์แรกเกิดกับอาผมเอง   คือมีอยู่วันนึงมีคนไข้มาที่อนามัยนี่แหละ แล้วคนไข้คนนี้ต้องให้น้ำเกลือครับ หลังจากอาของผมแทงสายน้ำเกลือให้คนไข้เสร็จ แกก็เดินไปนั่งทำงานอีกฝั่งนึงของห้องคือบริเวณใกล้ๆห้องน้ำที่ผมได้ยินเสียงแปลกตอนไปเล่นเกมนะครับ   แล้วคราวนี้พอเวลามันผ่านพักใหญ่
 
อยู่ๆ คนไข้เค้าตะโกนขึ้นมาว่า   หมอ หมอ  น้ำเกลือหมด
อาผมก็เลยเดินไปดูปรากฏว่าน้ำเกลือกำลังจะหมดจริงๆ แล้วคนไข้ก็เล่าให้อาผมฟังครับว่า หลังจากที่อาผมแทงสายน้ำเกลือให้เสร็จ คนไข้แกเผลอหลับไป อยู่ๆมีคนมาสะกิดให้แกตื่น แล้วพูดว่า  น้ำเกลือจะหมดแล้ว แจ้งเจ้าหน้าที่สิ  พอเค้าลืมตามาก็ไม่เห็นใครครับ
เหตุการณ์ที่ 2 จะเกิดขึ้นก่อนผมจะมาอยู่ จะมีพยาบาล 2 คนมาลงฝึกงานที่อนามัยครับ อาผมก็เลยให้พวกเค้าไปอยู่ที่บ้านพักหลังแรก เวลานอนพยาบาล 2 คนนี้เค้าจะหันหน้าเค้าหากัน แล้วมันมีอยู่คืนนึง 1 ใน 2 คนนี้เค้าตื่นขึ้นมา เห็นคนที่นอนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนเค้าครับเป็นใครไม่รู้   กำลังนอนจ้องหน้าเค้าอยู่
เหตุการณ์ที่ 3  จะเกิดขึ้นหลังจากที่ผมย้ายออกไปแล้ว  มีพยาบาลมาฝึกงาน 4 คน พวกเค้าก็พักบ้านนี้แหละ   ตกกลางคืน  อาผมแกได้ยินเสียงกรี๊ดมาจากบ้านพัก พอมาสอบถามกัน พยาบาล 4 คนก็เล่าว่า 
อยู่ๆ มีเสียงคนเดินขึ้นลงบันได ทั้งที่พวกเธอ 4 คนอยู่ในห้องนอนกันทั้งหมดแล้ว เปิดออกไปก็ไม่เจอใครแบบเดียวกับผม และประตูชั้นล่างก็ล็อคไว้หมด คือไม่มีใครเข้ามาได้
เหตุการณ์ที่ 4 คราวนี้จะไปเกี่ยวข้องกับต้นมะขามหลังตึกอนามัย  มีเจ้าหน้าที่คนนึงแกมาพักบนอนามัยชั้น 2 ตกกลางคืน แกได้ยินเสียงปี่พาทย์ดังขึ้น แกก็เลยลุกมาดูหน้าต่างหาต้นเสียงว่าใครมาตีระนาดกลางคืนแบบนี้ แกได้ยินเสียงมาจากทางต้นมะขามครับ พอแกมองไป แกไม่เห็นวงดนตรีไทย นะ  แต่สิ่งที่แกเห็นคือ  มีนางรำคนนึงใส่ชฏากำลังรำอยู่ด้าที่ใต้ต้นมะขาม
จากที่ผมได้คุยกับอามาเมื่อวันที่ 19 ตุลาคมที่ผ่านมา อาแกบอกว่าที่นี้เป็นป่าช้าเก่าของชมชุนนี้ครับ  ไม่ใช่ของวัดนะ เพราะตอนนั้นยังไม่มีวัดแถวนั้น   ตรงนี้มันเป็นที่รกร้างและชาวบ้านสมัยก่อนเค้าเอาศพมาฝังไว้ จนตอนหลังมีคนถือครอง เป็นป้าคนนึงที่เค้ามีที่ทางรอบๆนั้นเยอะมาก  แกยกที่ตรงนี้ให้สร้างเป็นอนามัยครับ  และต้นมะขามต้นนี้ก็อยู่มาก่อนที่จะสร้างอนามัย คาดว่าน่าจะอยู่มาตั้งแต่ตอนยังเป็นป่าช้าครับ   ปัจจุบันอาผมบอกว่า ต้นมะขามต้นนี้โดนโค่นทิ้งไปแล้ว แต่บ้านพักหลังนี้ก็ยังอยู่ไว้รองรับนักศึกษาพยาบาลที่มาฝึกงานจนถึงปัจจุบัน

ฝากลิ๊งเรื่องที่ผมไปเล่ามาครับ
https://youtu.be/IS-PS7_e3BU?si=Xj8tnLP9UPnNGF3i