ไม่มีนิมิตร ไม่ตื่นเต้นเลย

ผมนั่งสมาธิ ยังไม่เคยเห็นภาพนิมิตรเลย เห็นบางคนเขาเห็นนรก สวรรค์กัน เอ๊ะทำไมเราไม่เห็นบ้าง เห็นแต่ไฟเขียวๆเรืองแสงวาปๆ เห็นเปลวไฟเต็มตาไปหมด ตอนแรกๆก็กำลังใจเพราะปิติเป็นแรงขับ หลังๆชินกับมัน เด๋วนี้ทำไปเพราะพระพุทธเจ้ามองอยู่ อย่าขี้เกียจนะ เลยทำวันละ 3 เวลา ทำไปๆเหมือนหลับแต่ก็ไม่หลับ รู้สติตลอด ปิติมาทุกครั้งแต่ละครั้งมาครบ ตอนนี้นั่งสมาธิเหมือนหลับพักผ่อนในท่านั่งสมาธิ เมื่อยขานะแต่มันทนได้อันนี้แปลกจากเมื่อก่อนที่ทนไม่ได้ เด๋วนี้มันเมื่อยขาปวดอยู่ แต่เหมือนมีอารมณ์อะไรสักอย่างที่กลบความเมื่อยความปวดได้มากกว่า และทุกครั้งที่ออกจากสมาธิไม่ไช่เพราะเหตุปัจจัยเมื่อขา แต่เป็นเพราะเบื่อละ (ดูใจมันชั่วไม่เอาดีเลย) เวลาลืมตาออกมา สายตาเหมือนอาการหลับไปนาน(แต่ไม่ได้หลับ)มันอิ่มไม่ง่วง ไม่ตื่นเต้นเลยที่ทำไปทุกวันนี้เพราะคิดว่าพระพุทธเจ้ามองอยู่

อิจฉาคนที่เห็นนิมิตรจัง เขามีของไห้เล่นทุกวัน เราก็อยากเห็นบ้าง ก็รู้ว่าสุดท้ายต้องละนิมิตร แต่คนไม่เคยเจอ จะให้ละแล้วก็กระไรอยู่ ทุกวันนี้นั่งมีแต่ความมืดมิด ฮาฮา

อีกอย่างครับ นิมิตรนี่มันคือความก้าวหน้าในการภาวนาหรือป่าวครับ