การเป็นคนยิ้มยากมัน มีอิทธิพลต่ออะไรหลายๆอย่างขนาดนี้เลยหรอครับ ?

ผมเป็นคนที่ยิ้มยาก แล้ว + กันกับใบหน้าอันดำ และน่ากลัวทุกๆคนจึงคิดว่าผมน่ากลัว
เรื่องที่ผมจะมาเล่าวันนี้คือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง ผมเป็นเด็กอายุแค่ 16 เท่านั้นเองครับ ผิดพลาดตรงไหนประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

คือผมเป็นมาแต่เด็กๆแล้วเจ้าเรื่องใบหน้าอันยิ้มยากของผมเนี่ย และคิดว่ามันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมไม่กล้าไปยิ้มหรือสบตากับใครนานๆ เพราะกลัวว่าเขาจะจดจำผมว่าผมมันเป็นพวกดุร้าย(แต่จริงๆแล้วในใจผมน่ารักนะ อิอิ) เอาละเข้าเรื่องที่เกิดขึ้นเลยดีกว่า คือผมเป็นคนชอบเล่นบาสแล้วคราวนี้มีครั้งนึงผม เล่นประมาณว่า ไดร์ เข้าวงใน หรือพูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือการวิ่งฝ่าวงขึ้นไปทำคะแนนอะนะครับ แล้วมันเผลอชนกับคนอื่นเขาก็ล้มไป ผมก็รู้สึกผิดนะ แต่สีหน้าผมนี่สิมันไม่ยอมยิ้ม ในใจผมพูดว่าขอโทษครับพี่ แต่สีหน้าผมมันหน้ากลัวและเหมือนจะเป็นคนจงใจชนเขาล้ม แต่จริงไม่ได้จงใจเลย เขาจึงลุกขึ้นมาและต่อว่าผมอย่างหนัก ซึ่งถึงตอนนี้ผมก็ยังอยากรู้ว่าพฤติกรรม สุ่มเสี่ยงแบบผม เมื่อผมโตไป หรือว่าไปทำแบบนี้กับที่อื่นๆ มันจะเป็นมะเร็งร้ายในอนาคตหรือป่าวครับ

อยากได้วิธีการแก้ไขพฤติกรรมนี้มากเลยครับ  ใบหน้าที่ยิ้มมันต้องมาพร้อมกับจิตใจที่มีความสุขเสมอไปหรือป่าวครับ หรือว่าเราจะควรจะใช้การยิ้มกับทุกๆสถานการณ์ที่มันตึงเครียดครับ

ขอบคุณมากครับ แท็กผิดห้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ