ผมเป็นคนหนึ่งที่กินเผ็ดมากครับ ส่วนตัวผมเองเกิดจากความชอบ และพยายามกินจนเกิดความเคยชิน คนรอบตัวผมมักถามว่าผมกินไปได้ไง ไม่เผ็ดหรอ เพราะคำถามเหล่านี้ครับผมก็เลยยิ่งสงสัย แต่ผมตอบทุกคนเหมือนกันครับ ว่า "เผ็ดดิ" ไม่เผ็ดแล้วจะกินหรอ แต่มันเป็นความสุขที่ได้รับสัมผัสจากความเผ็ดครับ ตอนเหงื่อออก ร้อนปาก ร้อนลิ้นมันรู้สึกสะใจ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ส่ารู้สึกเผ็ด หรือไม่เผ็ด (เพราะมันเผ็ดแน่ๆ แหละ) แต่มันคือ ทนเผ็ดได้ หรือทนไม่ได้มากกว่า
แต่ทีนี้เกิดความสงสัย เพราะผมก็เคยคิดมาตลอดเหมือนคนอื่นครับว่า ที่ทนได้ เกิดจากความชอบส่วนตัวของแต่ละบุคคล และความเคยชิน และกินมันบ่อยๆ จนกลายเป็นนิสัย แต่ทีนี้ครับ เรื่องเกิดจากหลานที่บ้านครับ เด็กชาย 2 คนนี้เป็นพี่น้องกัน อายุห่างกัน 2ปี คนหนึ่งอายุ 10ขวบ อีกคนหนึ่ง อายุ 8 ขวบ ทั้งคู่โดนเลี้ยงด้วยกันตลอดครับ ยาย และแม่ของเด็กสองคนนี้ ทำอาหารให้กินพร้อมกันเสมอตั้งแต่เกิดจนถึงปัจุบัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็คืออาหารเด็กใช่มั้ยครับ 90% มันคืออาหารรสจืดๆ แบบที่เด็กทั่วไปกินกัน นานๆ ทีผมก็กินข้าวกับสองคนนี้พร้อมกันบ้าง ผมก็เลยชวนให้ทั้งสองคนลองชิมอาหารที่ผมกิน ผลที่ได้คือ คนโตกินไม่ได้เลย น้ำตาไหล ร้องให้ ส่วนคนเล็กนั่งเอาผักจิ้มน้ำพริกกะปิ (รสเผ็ดกลางๆ สำหรับผม) แบบหน้าตาเฉยโดยไม่แสดงอาการทรมานออกมา แค่บอกว่าเผ็ด แต่หนูกินได้
พอเป็นแบบนี้ผมก็เลยคิดว่า คงไม่ใช่แค่ความเคยชินแล้วมั้งที่ส่งผลให้คนแต่ละคนทนเผ็ดได้ไม่เหมือนกัน เพราะถ้าเอาความเคยชิน หรือสภาพแวดล้อมเป็นตัววัด หลานคนเล็ก มันก็ไม่น่าจะทนเผ็ดได้ขนาดนั้น เพราะทั้งคู่ถูกเลี้ยงด้วยกันมาตลอด มันอาจจะเกิดจากอะไรบางอย่าง ทางพันธุกรรม ประสาทรับรู้ การทนต่อความเจ็บปวด/แสบ หรืออะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับยีนส์ หรือไม่ครับ
มีใครพอจะให้ความรู้เรื่องนี้ได้มั่งครับ ผมเข้าใจแหละว่ายังไง ความเคยชินมันเป็นหนึ่งในเหตุผลหลักต่อความสามารถในการทนต่อความเผ็ด แต่นอกจากนั้นละครับ คืออะไร
**ปล. ตามที่ผมเข้าใจ ความเผ็ด ไม่ใช่รสชาติ แต่มันคือสารในพริกที่ทำให้เกิดการแสบร้อนในตำแหน่งที่พริกไปสัมผัส เพราะต่อให้มันไปโดนส่วนอื่นที่ไม่ใช่ในช่องปาก มันก็ส่งผลให้เกิดอาการแสบร้อนได้ทั้งนั้น
ความสามารถในการทนต่อความเผ็ด เกิดจากกรรมพันธุ์ หรือความเคยชินครับ
แต่ทีนี้เกิดความสงสัย เพราะผมก็เคยคิดมาตลอดเหมือนคนอื่นครับว่า ที่ทนได้ เกิดจากความชอบส่วนตัวของแต่ละบุคคล และความเคยชิน และกินมันบ่อยๆ จนกลายเป็นนิสัย แต่ทีนี้ครับ เรื่องเกิดจากหลานที่บ้านครับ เด็กชาย 2 คนนี้เป็นพี่น้องกัน อายุห่างกัน 2ปี คนหนึ่งอายุ 10ขวบ อีกคนหนึ่ง อายุ 8 ขวบ ทั้งคู่โดนเลี้ยงด้วยกันตลอดครับ ยาย และแม่ของเด็กสองคนนี้ ทำอาหารให้กินพร้อมกันเสมอตั้งแต่เกิดจนถึงปัจุบัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็คืออาหารเด็กใช่มั้ยครับ 90% มันคืออาหารรสจืดๆ แบบที่เด็กทั่วไปกินกัน นานๆ ทีผมก็กินข้าวกับสองคนนี้พร้อมกันบ้าง ผมก็เลยชวนให้ทั้งสองคนลองชิมอาหารที่ผมกิน ผลที่ได้คือ คนโตกินไม่ได้เลย น้ำตาไหล ร้องให้ ส่วนคนเล็กนั่งเอาผักจิ้มน้ำพริกกะปิ (รสเผ็ดกลางๆ สำหรับผม) แบบหน้าตาเฉยโดยไม่แสดงอาการทรมานออกมา แค่บอกว่าเผ็ด แต่หนูกินได้
พอเป็นแบบนี้ผมก็เลยคิดว่า คงไม่ใช่แค่ความเคยชินแล้วมั้งที่ส่งผลให้คนแต่ละคนทนเผ็ดได้ไม่เหมือนกัน เพราะถ้าเอาความเคยชิน หรือสภาพแวดล้อมเป็นตัววัด หลานคนเล็ก มันก็ไม่น่าจะทนเผ็ดได้ขนาดนั้น เพราะทั้งคู่ถูกเลี้ยงด้วยกันมาตลอด มันอาจจะเกิดจากอะไรบางอย่าง ทางพันธุกรรม ประสาทรับรู้ การทนต่อความเจ็บปวด/แสบ หรืออะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับยีนส์ หรือไม่ครับ
มีใครพอจะให้ความรู้เรื่องนี้ได้มั่งครับ ผมเข้าใจแหละว่ายังไง ความเคยชินมันเป็นหนึ่งในเหตุผลหลักต่อความสามารถในการทนต่อความเผ็ด แต่นอกจากนั้นละครับ คืออะไร
**ปล. ตามที่ผมเข้าใจ ความเผ็ด ไม่ใช่รสชาติ แต่มันคือสารในพริกที่ทำให้เกิดการแสบร้อนในตำแหน่งที่พริกไปสัมผัส เพราะต่อให้มันไปโดนส่วนอื่นที่ไม่ใช่ในช่องปาก มันก็ส่งผลให้เกิดอาการแสบร้อนได้ทั้งนั้น