หรีดหริ่งเรไรขับขาน
วารวันผันผ่านไปอีกหน
ทิวากลับกลายเป็นราตรี
ที่แสนจะมืดมน
ไม่อาจยลแม้แสงงาม
ของจันทรา
อีกค่ำคืนที่ต้องบังคับข่มตา
ว่าหลับเถิดหนา...
อย่ามัวเสียเวลาคิดถึงคนหลายใจ...

ขอบิ๊วอารมณ์ก่อนเข้านอน
ผ่านบทกลอนในห้องนี้ด้วยนะคะ
เขียนไม่เก่ง
ฝากแนะนำด้วยนะคะ