สวัสดีค่ะ เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามาสักระยะแล้วค่ะ แต่อากาศยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่
และกลับรู้สึกว่าชีวิตเราแย่ลงๆเรื่อยๆ ยิ่งนับวันยิ่งรู้สึกเบื่อ รู้สึกแย่ รู้สึกตัวคนเดียว พูดกับใครไม่ได้
มันทรมานมากๆ จนไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองยังไง อึดอัดใจ ท้อใจ เหนื่อยใจไปหมด
ยิ่งเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วอาการกำเริบมันทรมานมากๆค่ะ ทุกอย่างดูแย่ไปหมด
กระทู้นี้ขอระบายความในใจนะคะ ไม่รู้ว่าจะระบายกับใครจริงๆตอนนี้ ใครที่พอจะมีวิธีดีๆช่วยบรรเทาอาการแย่ๆนี้ได้บ้าง
รบกวนด้วยนะคะ แนะนำเราที ตอนนี้ท้อแท้มากๆ ท้อใจกับตัวเองด้วยที่เป็นแบบนี้
เริ่มมีอาการหนักๆเมื่อประมาณกลางปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นไม่มีความมั่นคงทางอารมณ์เลย และตอนนี้ก็เป็นอยู่
ตอนนั้นเบื่อมากเบื่อไปหมด รู้สึกแย่ง่ายๆกับเรื่องเล็กน้อย เอะอะเศร้า เอะอะร้องไห้ ดิ่งมากๆ
มีเรื่องวิ่งวนอยู่ในหัวไปหมด พยายามคุยกับครอบครัว อยากระบาย แต่คำตอบที่ได้คือ "ใครก็เหนื่อยทั้งนี้น ฉันเหนื่อยกว่าเธออีก"
มันทำให้ไม่กล้าจะพูดกับใคร ตอนนั้นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจสิ่งเดียวเลยกลายเป็นแฟน
ร้องไห้กับแฟนบ่อยมาก แต่หลายครั้งจะโดนดุ และว่าร้องไห้อะไรนักหนากับเรื่องเดิมๆ
บางครั้งก็โดนชักสีหน้าใส่ จนตอนนั้นท้อใจมากๆ มองไม่เห็นใคร จนอยากจะเลิก
แต่ทุกครั้งที่จะเลิกเขาก็จะพยายามทำทุกอย่างให้เรากลับไปหาเขา มันรู้สึกเหมือนตัวเองมีค่ามากๆ
ถึงเขาจะเป็นคนปากร้าย โมโหร้าย ขี้หงุดหงิด แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยากจะจากไปไหน
จนมาถึงจุดที่พีคมากๆ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เบื่อทุกอย่าง อารมณ์ดิ่งอยู่ตลอดเวลา
คราวนี้เหมือนตัวคนเดียว เพราะแฟนเริ่มไม่ปลอบ ครอบครัวยิ่งไม่รับฟัง
แม้แต่คุยกับเพื่อนเพื่อนก็ไม่เข้าใจ ทุกคนจะใช้คำว่าเรื่องแค่นี้เอง ก็ไม่ต้องไปคิดสิ ดูฉันสิ บลาๆๆๆ
ไปกันใหญ่ ทรมานมากๆ เลยเถิดถึงขั้นทำร้ายตัวเอง เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ รู้สึกไร้ค่า
พักหลังเริ่มมีคนทักแล้วค่ะว่าอาการแบบนี้เป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เราเลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
และเริ่มรับการรักษา แต่ยังแย่อยู่ คนรอบข้างเราบอกว่าเราบ้าบ้าง โรคจิตบ้าง คิดไปเองบ้าง
ที่แย่สุดๆคือคนที่ว่ามาคือคนในครอบครัวค่ะ อาการเราไม่ดีขึ้นเลย ดิ่งตลอด ร้องไห้บ่อยมาก
และสิ่งที่ครอบครัวเราทำคือ ลากเราไปโรงบาลบ้า มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก
กว่าที่บ้านเราจะเลิกคิดแบบนั้นใช้เวลานานพอควรค่ะ แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีคำพูดที่ทำร้ายเราประจำ
สิ่งเดียวที่เหลือตอนนี้เลยกลายเป็นแฟน เขาพาเราไปนั่นนี่ตามใจเราเพราะไม่อยากให้เครียด
เราก็งอแงบ้าง ดราม่าบ้าง แต่รู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำให้คนรอบข้างไม่สบายใจ
แต่ด้วยอาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ ทำให้ดิ่งบ่อยมากๆ แฟนเริ่มมีคำถามว่าเป็นอะไรอีก
เรื่องนี้อีกแล้วหรอ เรื่องนี้เคยพูดแล้ว เราก็เริ่มเก็บความน้อยใจมาเรื่อยๆ
เขาเริ่มปล่อยให้เราดูแลตัวเอง ร้องไห้คนเดียวบ่อยๆเพราะโดดเดี่ยว
อาการแย่จนทำงานไม่ได้ ไม่มีสมาธิทำอะไร สุขภาพกายย่ำแย่ เวลาคุยกันจะทะเลาะตลอด
จนเรารู้สึกว่าเป็นตัวปัญหา และถอยออกมา ตอนนั้นคิดว่าให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเถอะ
ดีกว่าอยู่กับคนป่วยทางจิตแบบเรา แต่เขายังไม่ยอมเลิก ด้วยคำพูดที่ว่าเริ่มใหม่กับใครไม่ได้
ถึงเราจะป่วยแต่เขาจะยอมรับมันให้ได้ เรารู้สึกมีค่าและอยากจะหายเร็วๆ
แต่สุดท้ายเราจับได้ว่าเขาคุยกับคนอื่น พร้อมกับคำถามที่ถามเรากลับมาว่า
"จะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวไล่เดี๋ยวต้องการ" หน้าชา พังทั้งความรู้สึก พังทั้งงาน
ทำงานไม่ได้จนต้องออกจากงาน เราถามเขาหลายครั้งว่าจะไปจริงๆหรอ
เขาบอกว่าตอนคบกับเราเขาไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยเพราะมัวห่วงแต่เรา
ส่วนเรื่องมีคนอื่นไม่เกี่ยวกันกับการแยกทางกัน เขาไม่ได้มีใคร
เราเคว้งคว้างมากๆไม่รู้จะทำยังไง พอดีกับมีคนเข้ามาคุยคอยให้กำลังใจ
ทำให้เราดีขึ้นบ้างเลยคิดว่าน่าจะลองคบดู แต่พอตัดสินใจจะคบได้ไม่นาน
แฟนเก่าก็กลับมาขอคืนดีพร้อมกับเหตุผลที่ว่าลองเปิดใจให้คนอื่นแล้ว
แต่ไม่มีใครเหมือนเธอ เรากลับมาคุยกันกับคนเก่า และตัดสินใจบอกว่าเราคุยกับอีกคน
เขาเสียใจมาก และอ้อนวอนทำทุกอย่างเพื่อให้เราเปลี่ยนใจ เราคิดอยู่นาน
เลยเลิกคุยกับคนใหม่เพื่อมาเริ่มใหม่กับคนเก่าเพราะเขาทำให้เราเห็นว่า
เขายังรักเราจริงๆ ไม่ว่าเราจะต้องการไหมแต่เขาอยากทำดีกับเราเพราะอยากทำ
เขาพูดแบบนั้นตลอด แต่พอเราหันกลับมา เขาบอกเราว่าเราสองคนยังเด็กเกินไป
อยากให้โตกว่านี้ เขาอยากทำงาน ไม่อยากมีใครตอนนี่ เขาเองไม่ได้มีใครใหม่
แค่อยากทำงาน ให้เป็นเพื่อนกันไปก่อน แต่เขาก็ยังทำเหมือนเราเป็นแฟนทุกอย่าง
ไม่รู้ว่าเพราะสงสารหรือเปล่า จนผ่านมาไม่นาน เขาก็มีคนใหม่
พร้อมกับบอกว่าจะมาเสียใจอะไรตอนนี้ตอนที่มันสายไป เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก
ว่าเธอผิด เราผิดเองที่ตามใจเธอมากเกินไป จนเราต้องฝืนตัวเองในหลายๆอย่าง
ถ้าเธอจะคิดว่าเราไม่คบกับเธอเพราะเธอป่วยเป็นซึมเศร้า ถ้าเธอจะคิดแบบนั้นก็ได้นะถ้าเธอสบายใจ
เราจะรับผิดเอง และอีกมากมายคำพูดทำร้ายจิตใจชนิดที่ไม่มีเยื่อใย
เราจมดิ่งสู่ความเศร้า ทรมาน ร้องไห้ทุกวัน ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
นอนไม่หลับ จนต้องกินยาเกินขนาดเพราะมันทรมานมากๆ
พอคนอื่นรู้ก็โดนด่าว่าโง่ เห็นแก่ตัว ไม่รักตัวเอง เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่
เราพยายามเข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งร้องไห้ รู้สึกโดดเดี่ยวและตัวคนเดียวมากๆ
ตอนนี้หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ รู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ทุกอย่างเลวร้าย
ท้อแท้ พูดกับใครไม่ได้เลย
มีใครป่วยเป็นโรคซึมเศร้าแล้วรู้สึกว่าชีวิตแย่ลงเรื่อยๆแบบเราไหมคะ?
และกลับรู้สึกว่าชีวิตเราแย่ลงๆเรื่อยๆ ยิ่งนับวันยิ่งรู้สึกเบื่อ รู้สึกแย่ รู้สึกตัวคนเดียว พูดกับใครไม่ได้
มันทรมานมากๆ จนไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองยังไง อึดอัดใจ ท้อใจ เหนื่อยใจไปหมด
ยิ่งเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วอาการกำเริบมันทรมานมากๆค่ะ ทุกอย่างดูแย่ไปหมด
กระทู้นี้ขอระบายความในใจนะคะ ไม่รู้ว่าจะระบายกับใครจริงๆตอนนี้ ใครที่พอจะมีวิธีดีๆช่วยบรรเทาอาการแย่ๆนี้ได้บ้าง
รบกวนด้วยนะคะ แนะนำเราที ตอนนี้ท้อแท้มากๆ ท้อใจกับตัวเองด้วยที่เป็นแบบนี้
เริ่มมีอาการหนักๆเมื่อประมาณกลางปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นไม่มีความมั่นคงทางอารมณ์เลย และตอนนี้ก็เป็นอยู่
ตอนนั้นเบื่อมากเบื่อไปหมด รู้สึกแย่ง่ายๆกับเรื่องเล็กน้อย เอะอะเศร้า เอะอะร้องไห้ ดิ่งมากๆ
มีเรื่องวิ่งวนอยู่ในหัวไปหมด พยายามคุยกับครอบครัว อยากระบาย แต่คำตอบที่ได้คือ "ใครก็เหนื่อยทั้งนี้น ฉันเหนื่อยกว่าเธออีก"
มันทำให้ไม่กล้าจะพูดกับใคร ตอนนั้นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจสิ่งเดียวเลยกลายเป็นแฟน
ร้องไห้กับแฟนบ่อยมาก แต่หลายครั้งจะโดนดุ และว่าร้องไห้อะไรนักหนากับเรื่องเดิมๆ
บางครั้งก็โดนชักสีหน้าใส่ จนตอนนั้นท้อใจมากๆ มองไม่เห็นใคร จนอยากจะเลิก
แต่ทุกครั้งที่จะเลิกเขาก็จะพยายามทำทุกอย่างให้เรากลับไปหาเขา มันรู้สึกเหมือนตัวเองมีค่ามากๆ
ถึงเขาจะเป็นคนปากร้าย โมโหร้าย ขี้หงุดหงิด แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยากจะจากไปไหน
จนมาถึงจุดที่พีคมากๆ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เบื่อทุกอย่าง อารมณ์ดิ่งอยู่ตลอดเวลา
คราวนี้เหมือนตัวคนเดียว เพราะแฟนเริ่มไม่ปลอบ ครอบครัวยิ่งไม่รับฟัง
แม้แต่คุยกับเพื่อนเพื่อนก็ไม่เข้าใจ ทุกคนจะใช้คำว่าเรื่องแค่นี้เอง ก็ไม่ต้องไปคิดสิ ดูฉันสิ บลาๆๆๆ
ไปกันใหญ่ ทรมานมากๆ เลยเถิดถึงขั้นทำร้ายตัวเอง เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ รู้สึกไร้ค่า
พักหลังเริ่มมีคนทักแล้วค่ะว่าอาการแบบนี้เป็นซึมเศร้าหรือเปล่า เราเลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
และเริ่มรับการรักษา แต่ยังแย่อยู่ คนรอบข้างเราบอกว่าเราบ้าบ้าง โรคจิตบ้าง คิดไปเองบ้าง
ที่แย่สุดๆคือคนที่ว่ามาคือคนในครอบครัวค่ะ อาการเราไม่ดีขึ้นเลย ดิ่งตลอด ร้องไห้บ่อยมาก
และสิ่งที่ครอบครัวเราทำคือ ลากเราไปโรงบาลบ้า มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก
กว่าที่บ้านเราจะเลิกคิดแบบนั้นใช้เวลานานพอควรค่ะ แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีคำพูดที่ทำร้ายเราประจำ
สิ่งเดียวที่เหลือตอนนี้เลยกลายเป็นแฟน เขาพาเราไปนั่นนี่ตามใจเราเพราะไม่อยากให้เครียด
เราก็งอแงบ้าง ดราม่าบ้าง แต่รู้สึกผิดทุกครั้งที่ทำให้คนรอบข้างไม่สบายใจ
แต่ด้วยอาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ ทำให้ดิ่งบ่อยมากๆ แฟนเริ่มมีคำถามว่าเป็นอะไรอีก
เรื่องนี้อีกแล้วหรอ เรื่องนี้เคยพูดแล้ว เราก็เริ่มเก็บความน้อยใจมาเรื่อยๆ
เขาเริ่มปล่อยให้เราดูแลตัวเอง ร้องไห้คนเดียวบ่อยๆเพราะโดดเดี่ยว
อาการแย่จนทำงานไม่ได้ ไม่มีสมาธิทำอะไร สุขภาพกายย่ำแย่ เวลาคุยกันจะทะเลาะตลอด
จนเรารู้สึกว่าเป็นตัวปัญหา และถอยออกมา ตอนนั้นคิดว่าให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเถอะ
ดีกว่าอยู่กับคนป่วยทางจิตแบบเรา แต่เขายังไม่ยอมเลิก ด้วยคำพูดที่ว่าเริ่มใหม่กับใครไม่ได้
ถึงเราจะป่วยแต่เขาจะยอมรับมันให้ได้ เรารู้สึกมีค่าและอยากจะหายเร็วๆ
แต่สุดท้ายเราจับได้ว่าเขาคุยกับคนอื่น พร้อมกับคำถามที่ถามเรากลับมาว่า
"จะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวไล่เดี๋ยวต้องการ" หน้าชา พังทั้งความรู้สึก พังทั้งงาน
ทำงานไม่ได้จนต้องออกจากงาน เราถามเขาหลายครั้งว่าจะไปจริงๆหรอ
เขาบอกว่าตอนคบกับเราเขาไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยเพราะมัวห่วงแต่เรา
ส่วนเรื่องมีคนอื่นไม่เกี่ยวกันกับการแยกทางกัน เขาไม่ได้มีใคร
เราเคว้งคว้างมากๆไม่รู้จะทำยังไง พอดีกับมีคนเข้ามาคุยคอยให้กำลังใจ
ทำให้เราดีขึ้นบ้างเลยคิดว่าน่าจะลองคบดู แต่พอตัดสินใจจะคบได้ไม่นาน
แฟนเก่าก็กลับมาขอคืนดีพร้อมกับเหตุผลที่ว่าลองเปิดใจให้คนอื่นแล้ว
แต่ไม่มีใครเหมือนเธอ เรากลับมาคุยกันกับคนเก่า และตัดสินใจบอกว่าเราคุยกับอีกคน
เขาเสียใจมาก และอ้อนวอนทำทุกอย่างเพื่อให้เราเปลี่ยนใจ เราคิดอยู่นาน
เลยเลิกคุยกับคนใหม่เพื่อมาเริ่มใหม่กับคนเก่าเพราะเขาทำให้เราเห็นว่า
เขายังรักเราจริงๆ ไม่ว่าเราจะต้องการไหมแต่เขาอยากทำดีกับเราเพราะอยากทำ
เขาพูดแบบนั้นตลอด แต่พอเราหันกลับมา เขาบอกเราว่าเราสองคนยังเด็กเกินไป
อยากให้โตกว่านี้ เขาอยากทำงาน ไม่อยากมีใครตอนนี่ เขาเองไม่ได้มีใครใหม่
แค่อยากทำงาน ให้เป็นเพื่อนกันไปก่อน แต่เขาก็ยังทำเหมือนเราเป็นแฟนทุกอย่าง
ไม่รู้ว่าเพราะสงสารหรือเปล่า จนผ่านมาไม่นาน เขาก็มีคนใหม่
พร้อมกับบอกว่าจะมาเสียใจอะไรตอนนี้ตอนที่มันสายไป เธอไม่ต้องโทษตัวเองหรอก
ว่าเธอผิด เราผิดเองที่ตามใจเธอมากเกินไป จนเราต้องฝืนตัวเองในหลายๆอย่าง
ถ้าเธอจะคิดว่าเราไม่คบกับเธอเพราะเธอป่วยเป็นซึมเศร้า ถ้าเธอจะคิดแบบนั้นก็ได้นะถ้าเธอสบายใจ
เราจะรับผิดเอง และอีกมากมายคำพูดทำร้ายจิตใจชนิดที่ไม่มีเยื่อใย
เราจมดิ่งสู่ความเศร้า ทรมาน ร้องไห้ทุกวัน ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
นอนไม่หลับ จนต้องกินยาเกินขนาดเพราะมันทรมานมากๆ
พอคนอื่นรู้ก็โดนด่าว่าโง่ เห็นแก่ตัว ไม่รักตัวเอง เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่
เราพยายามเข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งร้องไห้ รู้สึกโดดเดี่ยวและตัวคนเดียวมากๆ
ตอนนี้หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ รู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ทุกอย่างเลวร้าย
ท้อแท้ พูดกับใครไม่ได้เลย