ก่อนที่ผมจะมาฝึกในแนวทางนี้   ผมเสียเงินกับการเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเยอะมากเป็นหมื่นๆ   แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น  ผมก็ยังอ่านภาษาอังกฤษไม่ออกแปลไม่ได้เหมื่อนเดิม  แต่ผมก็ไม่ท้อน่ะครับ   ก็หาข้อมูลจากกูเกิลนี้ล่ะว่าทำยังไงถึงจะอ่านภาษาอังกฤษแล้วเข้าใจ   ได้ข้อมูลว่าให้ดูหนังซับไทยมั้ง  ฟังเพลงอังกฤษมั้ง  อ่านนิยายอังกฤษมั้งผมลองทุกอย่างเลยครับแต่ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลย    จนมาถึงวิธีสุดท้ายอ่านนิยายอังกฤษ   หนังสือแรกที่ผมอ่านก็แฮรี่พอตเตอร์นี้ล่ะครับ  ยืมมาจากพี่ชายอีกที   แต่อ่านไม่จบหรอกน่ะครับเบื่อก่อน  หลังจากอ่านไปได้ 10กว่าหน้า  เพราะต้องเปิดดิกแปลทุกคำเลยแถมแปลเสร็จต้องมานั่งเรียงคำคำให้เป็นประโยคอีกว่ามันจะสื่ออะไร   ตอนนั้นถึงกับเอาหนังสือทุบหัวตัวเองเลยล่ะครับ  ว่าทำไมเราถึงโง่อย่างนี้    และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ยุ่งกับภาษาอังกฤษนานเลยครับ     จนวันหนึ่งต้องไปซื้อหนังสือเรียนที่ศูนย์เรียนที่ศูนย์หนังสือไปกับเพื่อนแลัวพบเจอกับหนังสือนิทานสำหรับเด็ก
ก็ที่แปลหน้าต่อหน้าพร้อมกับคำอ่านลองเปิดๆอ่านดู แฮะพอเข้าใจแฮะ ก็ซื้อไป 2 เล่ม(หนังสือสำหรับเด็กอนุบาล)   โดนเพื่อนล้อเสียเลยว่าอนุบาลหมีน้อย    พอกลับไปอ่านเข้าใจแฮะ   ถ้าไม่เข้าใจก็แปลกล่ะเพราะมันแปลหน้าต่อหน้า    ผมก็เริ่มทะยอยซื้อไปอ่าน 10เล่มแรกจำได้เลยดูแถบที่เขาแปลไว้ข้างหน้ากระดาษเกือบทุกคำ    แต่พอผ่านๆไป20-30เล่ม ก็แทบไม่ได้ดูแถบที่เขาแปลไว้ให้เลย  พออ่านๆไปสัก50เล่มได้ก็เบือครับเริ่มไม่ท้าทายล่ะ  เพราะอ่านแบบไม่ดูแถบข้างแล้วเข้าใจเกือบหมด   ทีนี้ผมก็อยากอ่านอังกฤษที่มันเป็นนิยายจริงๆกับเขามั่งสิครับก็ไปจัด หนังสือ Oxford   ซึ่งมันก็ยังมีแปลให้หน้าต่อหน้าแต่ก็น้อยจึงต้องเปิดดิกช่วยถ้าคำไหนผมเดาคำแล้วมันแหม่งๆไม่สอดคล้องกับประโยค  แต่ด้วยความขี้เกรียจของกระผม  ผมก็เลยไปซื้อTalking Dict มาซ่ะเลยอิอิ  กดอย่างเดียวอ่านสบายเลย พออ่านไปได้6-7เล่มนี้ผมก็แถบไม่เปิดดิกและไม่ดูแถบที่เขาแปลให้แล้วล่ะครับ  ผมก็ไล่อ่านมันจนครบทุกเล่มล่ะครับ หลังจากนั้นผมก็อ่านพวกนิยายเยาว์ชนไม่ลำบากมากนัก  เช่น  Divergent   Hunger Games  อื่นๆ แต่บอกตามตรงผมเข้าใจแค่60-75% เองน่ะครับ   เพราะผมไม่ค่อยรู้เรื่องไวยากรณ์อาศัยอ่านเยอะๆผ่านตาเยอะๆพอผ่านตาเยอะๆมันรู้สึกจำได้เองและนึกขึ้นมาได้เองเวลาเจอรูปแบบประโยคแบบนี้    วิธีที่ผมใช้มันค่อนข้างดิบๆๆน่ะ ไม่ค่อยจะถูกต้องสักเท่าไรน่ะครับ