ไม่ต้องมาเรียกพ่อว่าพ่อ

สวัสดีค่ะ เราขอเล่าเรื่องเรากับพ่อนิดนึงนะคะ ครอบครัวเรามีสี่คน พ่อ แม่ เรา  พี่สาว  เริ่มเลยนะคือว่าพ่อกับแม่เราทะเลาะกันบ่อยมาก หย่าก็นับไม่ถ้วน เนื่องจากพ่อเราชอบกินเหล้า ไม่ทำงาน ไม่มีรายได้ ไม่อยากเป็นลูกจ้าง อยากเป็นเฒ่าแก่คอยชี้นิ้วใช้  ไม่ต้องทำงาน พ่อกับแม่เรามีอาชีพขับรถประจำทาง ช่วงแรกๆพ่อก็ขับรถทุกวันแต่พอหลังๆมาเริ่มขี้เกียจ กินเหล้า รถไม่ขับจนทะเลาะกับแม่ พ่อบอกว่าถ้าจะให้ขับรถประจำทางขับรถบรรทุกดีกว่าได้เงินเยอะกว่า พ่อบอกให้แม่ซื้อรถบรรทุก เอาเงินแม่ซื้อ แม่ไม่รู้จะหาเงินจากไหนมาซื้อ พ่อเลยบอกให้แม่ขายที่ดินที่ยายให้เป็นมรดก แม่คิดว่าซื้อบรรทุกแล้วพ่อคงขยันทำมาหากินกว่านี้เลยตัดสินใจขายที่ดินเพื่อซื้อรถบรรทุก พอซื้อมาแล้วพ่อก็ขับบ้าง หยุดบ้างอาการเก่าเริ่มกำเริบ เริ่มขี้เกียจ กินเหล้า ไม่อยากขับ ทะเลาะกับแม่อีก พ่อขี้เกียจขับเลยให้หลานพ่อมาขับให้.. ต่อมาพี่เราแต่งงาน พ่อเลยให้สามีพี่เรามาขับ แต่ก็ขับได้ไม่นานก็เกิดอุบัติเหตุ รถเข้าอู่นานพอสมควร... ถึงวันที่จุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่มาถึง แม่ทนพฤติกรรมของพ่อไม่ไหว แม่หาทางหนีพ่อ หนีให้ไกลที่สุด แม่ทนเจ็บปวดมามากพอแล้ว ไม่อยากเห็นพ่อในสภาพเดิมๆอีก วันโชคดีของแม่ก็มาถึง มีญาติคนนึงมาถามแม่ว่าต้องการไปทำงานต่างประเทศมั้ย โอ้โหช่างประจวบเหมาะเหลือเกิน แม่ไม่รีรอรีบตอบตกลงทันที ไปแบบด่วนมาก จนเราทำใจไม่ทัน ใจหายวาบ ไม่คิดว่าคนที่อยู่ด้วยกันมาโดยตลอดจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว วันที่แม่เดินทางก็มาถึง วันนั้นตรงกับตอนเช้า วันที่เราไปโรงเรียนพอดีเราเลยไม่ได้ไปส่งแม่ ได้แค่โทรคุยกัน ตอนแม่ไปแม่ไม่บอกพ่อเลย แม่กลัวพ่อตาม กลัวพ่อขัดขวาง... พอตกเย็นพ่อเริ่มสัยสัยว่าแม่ไปไหน ทำไมไม่โทรบอก เริ่มโวยวาย อาระวาด พอพ่อรู้ความจริง พ่อก็อาระวาดไปทั่ว ทั้งป้า น้า ตา ยาย โดนพ่อเราว่าหมดว่าทำไมไม่บอก ด่าสารพัด ด่าหยาบมาก ป้าเราอยู่บ้านข้างเราบ้านติดกันเลยโดนพ่อเรายิงปืนใส่กระจกห้อง เตะของต่างๆใส่ ระรานไปทั่ว จนเราไม่พอใจ เราเริ่มไม่คุยกับพ่อ โกรธพ่อ น้อยใจพ่อ เรารีบวิ่งเข้าห้องนอนทันที ร้องไห้หนักมาก สะอื้นจนจะขาดใจ เหมือนพ่อจะได้ยินเสียงเราสะอื้น เลยเลิกโวยวาย เรานอนร้องไห้ทั้งคืน ทั้งโกรธพ่อ ทั้งคิดถึงแม่ คิดไปต่างๆนานาทำไมชีวิตเราต้องเจอแต่ปัญหา ไม่มีความสุขเลยที่เห็นครอบครัวเป็นแบบนี้.. เราเป็นคนที่ไม่ค่อยคุยกับพ่อ เลยต่างคนต่างเงียบใส่กัน อยู่กันสองคนพ่อลูก พี่สาวก็ไปอยู่กับสามี ช่วงนั้นปิดเทอม เราขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหน ถ้าจะออกมาก็ออกมากินข้าวแค่นั้น พ่อก็ไม่ค่อยกลับบ้าน ปล่อยให้เรานอนคนเดียว  พ่อกับเราเลยไม่ค่อยเห็นกัน ไม่ค่อยคุยกัน เป็นแบบนี้ประมาณสองเดือน ยายเริ่มทนไม่ไหวบอกเราย้ายมาอยู่ด้วยทันที วันนั้นเราย้ายมาโดยไม่ได้บอกพ่อ พอพ่อรู้พ่อเลยโทรมาหาเรา มีประโยคนึงที่เราน้อยใจพ่อมาก"จะไปไหนก็ไป ขนของออกไปจากบ้านให้หมดเลย" เราไม่คุยต่อเลย... พอเวลาผ่านไปพ่อยิ่งกินเหล้าเยอะ กินทุกวันตอนเย็นนอนตอนกลางคืนออกหากิน(เหล้า) เหมือนกินเพื่อลืมแม่ พอเราเห็นสภาพพ่อตอนนั้นแบบโซมมาก ผอมลงเยอะ ไม่ดูแลตัวเองเลย รถบรรทุกพ่อก็ขายเพื่อกินเหล้าไม่ให้ลูกใช้ซักบาท หากินใส่แต่ปากตัวเอง เห็นลูกในสายตามั้ย เป็นห่วงลูกมั้ยก็ไม่รู้ ค่าเรียนเราแม่ก็เป็นคนส่งเสีย พ่อไม่เคยเข้ามายุ่ง พอเราขอเงินพ่อก็พูดทำนองว่าพ่อก็ไม่มีเงินจะใช้แล้ว จะเอาเงินมาจากไหนมาให้ เราอยากจะพูดดังๆใส่พ่อว่า ที่พ่อไม่มีเงินใช้ก็เพราะพ่อไม่ทำงานเลยเอาแต่กินกับนอนแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ เงินบรรทุกก็จะหมดแล้ว ลูกไม่ได้ใช้ด้วยซักบาท!!.. พ่อมีเมียใหม่ แต่ ยังไงล่ะ ก็ไม่มีอะไรเราคุยได้กับทุกคนเราไม่มีอคติกับเมียใหม่พ่อ คุยกันได้ แต่เหมือนพ่อจะเกรงใจเรามั้ง ไม่ค่อยกลับบ้าน ไปกินเหล้าบ้านคนอื่นแล้วนอนอยู่นั่นเลย... ยิ่งนานวันไปเรายิ่งไม่ค่อยได้เจอพ่อ ไม่โทรหา เราเป็นคนไม่ชอบพูด พูดน้อย เราเลยไม่ค่อยได้ถามข่าวคราวพ่อ เหมือนพ่อจะน้อยใจ พ่อโทรไปหาพี่เราถามพี่เราว่าทำไมเราไม่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบพ่อเลย พี่เราเล่าให้เราฟัง เราเลยแบบอ้าวววตายๆ ไม่ได้ไม่อยากคุยนะ แต่เราไม่ชอบโทรคุย ไม่กล้าแหละ เราไปเล่นบ้านป้าเกือบทุกวัน พอพ่อกลับมาบ้านเราก็ถามอยู่นะว่าพ่อไปไหนมา กินข้าวเย็นรึยัง... มีอยู่วันนึงยายเราอยากให้พ่อย้ายบ้านออก เพราะพ่อเรามาสร้างบ้านอยู่ที่ดินยาย ยายเราไม่ชอบพ่อเอามากๆ เพราะพ่อทำไว้กับแม่เยอะ ยายเลยไปบอกย่าให้บอกพ่อย้ายออก พอพ่อรู้เหมือนกับไม่พอใจที่ยายพูดแบบนั้น...วันนั้นเราอยู่บ้านป้าเห็นพ่อกลับมาบ้านเราเลยตะโกนถามพ่อว่ากินข้าวกับอะไร แต่พ่อไม่ตอบ เรานึกว่าพ่อไม่ได้ยินเราเลยเดินเข้าไปถาม พ่อไม่ตอบอีก เราสงสัยมากว่าพ่อเป็นอะไร เราทำอะไรผิด โกรธเราหรอทำไมไม่คุยกับเรา พ่อไม่พูด เราเลยเดินออกมา แต่จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูออกมา เราได้ยินคำพูดนึงที่เราไม่อยากได้ยินเลย คือ "ไม่ต้องมาเรียกพ่อว่าพ่อ" เราพูดอะไรไม่ออก มันจุก มันเจ็บ เรารีบเดินออกมา ไม่คิดหันไปหาพ่อเลย เราไม่เข้าใจ ทำไมพ่อถึงพูดแบบนี้ เราทำอะไรผิด เราอยากรู้ รู้มั้ยคำพูดที่พ่อพูดออกมามันทำร้ายจิตใจลูกแค่ไหน เราน้อยใจมาก เสียใจที่พ่อพูดแบบนี้ เรานอนร้องไห้เกือบทุกคืนเลย เราไม่กล้าเจอหน้าพ่อ ไม่กล้าโทรหา ไม่กล้าคุยด้วย บอกเราหน่อยเราควรจะทำยังไงดี