สวัสดีครับ ผมอยากเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ห่วยแตกของผมให้ฟัง ตั้งแต่เด็กจนโต ผมอยู่กับยายมาตลอด ตอนเด็ก ๆ ลุงผมเมายาและถือมีดไล่ฟัน ผมเลยต้องพายายขับซาเล้งหนีออกมา เช่าห้องอยู่กันสองคน เพราะอยู่บ้านไม่ได้ ของใช้พังหมด จนได้ย้ายไปอยู่กับตา
ชีวิตหลังจากนั้นโคตรทรมาน ผมต้องย้ายโรงเรียนกลางเทอม วันแรกก็โดนเพื่อนรุมกระทืบ 5 คนหน้าที่จอดรถ หลังจากนั้น ผมกลายเป็นขี้ข้าของพวกมัน ต้องกรอกน้ำให้มันทุกวัน ถ้าไม่ทำจะโดนลงโทษ ทุกวันแขนของผมเต็มไปด้วยรอยช้ำใต้เสื้อ
ทำไมผมไม่ฟ้องครูหรือครอบครัว? เพราะผมกลัว ผมเคยฟ้องครูแล้ว แต่ครูแค่ตีแล้วเรื่องก็จบ หลังจากนั้นผมก็โดนหนักขึ้นเรื่อย ๆ มีครั้งหนึ่งผมไม่ยอมกรอกน้ำให้ มันจับล็อกแขนขาและเตะขาผมจนเป๋หลายวัน
เพราะเหตุนี้ ผมไม่มีโอกาสเรียนปกติเหมือนคนอื่น ผมติด ร. 20+ เพราะไม่กล้าไปเรียน และเริ่มติดเกม เล่นอยู่บ้าน ไม่ไปเรียน แต่สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจที่สุดคือ เพื่อนของผม วันหนึ่งมันโดนแกล้ง มันบอกกับพวกนั้นว่า “อย่าแกล้งผมเลย ทำไมไม่มาแกล้งผมล่ะ” หลังจากนั้น ผมกลายเป็นเป้าหมายแทน มันเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
ผมทนมือทนตีนมาตั้งแต่ ม.1-ม.6 แต่ก็สู้ชีวิตจนเข้ามหาวิทยาลัยได้
ผมอยากฝากถึงคนที่มีลูกครับ ถ้าลูกเจอสถานการณ์แบบผม อย่าปล่อยผ่าน ควรสนิทกับลูกให้มาก เพราะบางคนเจอแบบนี้อาจกลายเป็นซึมเศร้า เด็กมันไม่กล้าบอกเราตรง ๆ เพราะความกลัวและความเป็นเด็ก ยุคนี้เเล้วเอาให้สุดผมเป็นกำลังใจให้สำหรับคนที่เจอเเบบผม ถ้าการเรียนลูกมีปัญหาอย่าว่าลูกโง่อย่าด่าลูกเราควรถามว่าเขาเจอกับอะไรอยู่
นี่แหละชีวิตของคนอ่อนแอ
ชีวิตหลังจากนั้นโคตรทรมาน ผมต้องย้ายโรงเรียนกลางเทอม วันแรกก็โดนเพื่อนรุมกระทืบ 5 คนหน้าที่จอดรถ หลังจากนั้น ผมกลายเป็นขี้ข้าของพวกมัน ต้องกรอกน้ำให้มันทุกวัน ถ้าไม่ทำจะโดนลงโทษ ทุกวันแขนของผมเต็มไปด้วยรอยช้ำใต้เสื้อ
ทำไมผมไม่ฟ้องครูหรือครอบครัว? เพราะผมกลัว ผมเคยฟ้องครูแล้ว แต่ครูแค่ตีแล้วเรื่องก็จบ หลังจากนั้นผมก็โดนหนักขึ้นเรื่อย ๆ มีครั้งหนึ่งผมไม่ยอมกรอกน้ำให้ มันจับล็อกแขนขาและเตะขาผมจนเป๋หลายวัน
เพราะเหตุนี้ ผมไม่มีโอกาสเรียนปกติเหมือนคนอื่น ผมติด ร. 20+ เพราะไม่กล้าไปเรียน และเริ่มติดเกม เล่นอยู่บ้าน ไม่ไปเรียน แต่สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจที่สุดคือ เพื่อนของผม วันหนึ่งมันโดนแกล้ง มันบอกกับพวกนั้นว่า “อย่าแกล้งผมเลย ทำไมไม่มาแกล้งผมล่ะ” หลังจากนั้น ผมกลายเป็นเป้าหมายแทน มันเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
ผมทนมือทนตีนมาตั้งแต่ ม.1-ม.6 แต่ก็สู้ชีวิตจนเข้ามหาวิทยาลัยได้
ผมอยากฝากถึงคนที่มีลูกครับ ถ้าลูกเจอสถานการณ์แบบผม อย่าปล่อยผ่าน ควรสนิทกับลูกให้มาก เพราะบางคนเจอแบบนี้อาจกลายเป็นซึมเศร้า เด็กมันไม่กล้าบอกเราตรง ๆ เพราะความกลัวและความเป็นเด็ก ยุคนี้เเล้วเอาให้สุดผมเป็นกำลังใจให้สำหรับคนที่เจอเเบบผม ถ้าการเรียนลูกมีปัญหาอย่าว่าลูกโง่อย่าด่าลูกเราควรถามว่าเขาเจอกับอะไรอยู่