ส่วนของเราเมื่อก่อนตอนป6. โดนก๊กที่อยู่ด้วยกันตอนเด็กๆ ดักเพื่อนไม่ให้เล่นกับเรายกห้อง แกล้งเราเพียงเพราะเราเคยขาหัก คำว่าเป๋ ที่เขาเขียนหลังกระโปรงเรา เราจำได้ดีเลย ตอนกินข้าวก็ทิ้งเราอยู่คนเดียว จนเราไม่อยากไปกินข้าว นั่งร้องไห้อยู่ในห้อง จนจะถึงบ่ายโมงก็มาปลอบใจเรา เราก็ดีใจที่เพื่อนกลับมาง้อ แต่โตมาคิดได้คือ ครูจะเข้าสอนแล้ว ต้องมาปลอบใจจนหายร้องไห้ เดี๋ยวพากันซวย ทำไมตอนเด็กถึงได้โง่ขนาดนี้กันนะ อีกอย่างทำกับเราเป็นตัวตายตัวแทน พอทะเลาะกันในกลุ่มก็ดึงเรากลับเข้าไปแทนคนๆนั้น พอดีกันผลักไสเราอย่างกับหมา ตอนเด็กเราทนกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงนะ???????
เคยโดน บลูลี่ หนักสุดยังไงกันบ้าง