คนหลงทาง

สวัสดีครับ ผมจะเริ่มเล่าเลยนะครับยังไงถ้าเขียนอ่านยากขอโทษด้วยนะครับ คือผมอายุ 19 ส่วนแฟนของผมนั้นอายุ 18 ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปวช.3 ทั้งที่จริงผมต้องอยู่ มหาลัยหรือปวสแล้ว แต่ผมดรอปครับผมย้ายโรงเรียนเพราะผมเรียนแย่โรงเรียนเก่าผมไกลด้วยนั้งรถนานมากๆ ผมเลยขอแม่ย้ายโรงเรียนที่ไกล้ๆบ้านแต่มันก้ไม่ได้ช่วยอะไรผมเรียนมา 3 ปีผมก็ยังเรียนตกๆซ้อมๆ เสียแต่เงิน ผมดูไม่มีอนาคตเลยเรียนแย่ตลอดแต่ผมก็ ได้มาคบกับแฟนคนหนึ่งตอนนั้นที่เราเริ่มคุยกันเธออยู่ ม.6 โรงเรียนเอกชนชื่อดังย่านนี้เลยก็ว่าได้ ผมได้รู้จักแล้วได้คบกันมาตลอด 1 ปี ตอนนี้เธอจบ ม.6 แล้วสอบเข้ามหาลัยดีระดับหนึ่ง เธอมีความฝันอยากจะเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ พ่อแม่เธอหวังกับเธอไว้มากอยากให้ลูกทำงานราชการ ตั้งแต่คบกันมา 1ปี ผมเอาแต่เล่นเกมส์ เที่ยวกับเค้าบ้างกับเพื่อนบ้าง เรียนไม่เอาไหนผมรู้ตัวผมเองดีแต่ช่วงเดือนๆนี้ผมพยายามหางานเลิกเล่นเกมส์ หางานทำหลังเลิกงานจนผมได้งานทำตอนนี้ ผมเรียน8.00-14.30 แล้วผมก็เข้างาน 16.00-01.00 ผมไม่มีเวลาให้เธออีกแล้วไม่เหมือนเดิม พ่อกับพี่ของเธอไม่โอเคกับผมมาตั้งแต่แรกแล้วผมไม่ได้เรียนสามัญ พ่อกับพี่มองว่าผมเป็นเด็กไม่ดีไม่มีอนาคตไม่อยากให้เธอมาคบกับผม ตอนนี้ผมบอกเลิกเธอไปแล้วผมมีเหตุผล ผมรู้ตัวเองดีว่าถึงวันนี้ผมจะพยายามให้มีเหมือนคนอื่นแต่มันก็ใช้เวลานานมากๆ ผมไม่อยากให้เธอต้องมาจมอยู่กับคนแบบผม เธอชอบแชร์กระทู้ไปเที่ยว ทะเล เที่ยวหลายๆที ครอบครัวของผมค่อนของไม่ค่อยมีเงินสักเท่าไร ต่างกับเธอ เธอมีรถยนต์ มีบ้านดีๆ มีพ่อแม่ที่หวังกับเธอไว้มาก ครอบครัวอบอุ่น กับผม พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็กผมอยู่กับอา ดูไม่ค่อยมีอะไรเลย ผมเลยอยากให้เธอไปเจอคนที่ดีกว่าในมหาลัยอย่างน้อยพวกเค้าก็คงรู้ว่าอยากเป็นอะไร เรียนไปทำไมจบมาแล้วจะทำอะไร ผมไม่มีเวลาให้แฟนอีกแล้วไม่มีเงินไม่มีอนาคต ผมแค่อยากปล่อยเธอไป แต่เธอบอกไม่อยากไป ผมเข้าใจว่ารักกันแต่รักมันไม่ใช้ทุกสิ่งมันกินไม่ได้แล้วเธอจะมารอให้ผมมี มันไม่ได้มีง่ายๆถ้าจะมีอะไรสักอย่าง ต้นทุนครอบครัวของผมต่ำ ตอนนี้ผมเหมือนคนหลงทางที่ไม่รู้จะเอายังไงต่อไปกับชีวิตของผม

ชีวิตของผมมันเหมือนเข็มทิศที่ไม่สามารถใช้งานได้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่า ตัวเองหลงทางอยู่หรือเปล่า
ผมจึงไม่อยากให้ชีวิตของใครอีกคน  มาร่วมเส้นทางชีวิตที่ไม่มีวันรู้จุดหมาย   ผมรักเธอมากนะครับไม่ใช้ไม่รักแต่ผมไม่อยากให้คนๆหนึ่งที่กำลังจะมีชีวิตที่ดีต้องมาจมอยู่กับคนอย่างผม ผมทิ้งเธอบอกเลิกเธอเธออาจจะเกลียดผมแต่ผมแค่รู้ว่าผมมีเหตุผลเพื่อนๆของเธออาจจะมองว่าผมเลวผมทิ้งเธอ แต่ผมไม่อยากให้เธอมาจมอยู่กับคนที่ไม่มีอะไรอย่างผม ผมควรปล่อยเธอไปจริงๆใช้ไหมครับ ผมคิดว่าเสียใจกันสักระยะแต่สักวันเธอคงรู้ว่ามันดีสำหรับเธอและผมเพราะผมมันไม่มีอนาคตในตอนนี้