ขอเริ่มเรื่องอาจจะยาวหน่อยนะคะ
เรากับแฟนคบกันมาได้ 8 ปี ตั้งแต่เราเรียนมัธยม จนเข้ามาหาลัย แต่เขาทำงานแล้ว หลังจากคบได้ 1 ปี เขาก็ติดทหาร 2 ปี เราก็ยังคบกันอยู่ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดเรื่องฐานะเงินทองอะไรเลยค่ะ อาจจะด้วยยังเด็กยังหาเงินเองไม่เป็น เขาปลดทหารออกมาก็ทำงานรับจ้างทั่วไปนี่แหละค่ะ เราก็เรียน มีเวลาก็มาเจอกันบ้าง ช่วงนั้นก็จะเป็นแบบว่าเวลาไปกินข้าวดูหนัง ก็จะผลัดกันออกบ้าง จนเราเรียนจบทำงานช่วงแรกๆเขาก็มีให้เราบ้าง หลักร้อย แต่ไม่เคยเกินหนึ่งพัน เราสามารถนับครั้งได้เลยค่ะ หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนที่ทำงานที่ได้เงินเยอะกว่า เราเริ่มลองใช้ชีวิตด้วยกันมากขึ้น และแน่นอนค่ะว่าเราเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เราอยากไปเที่ยวก◌ับเขาบ้าง เขาก็จะบอกเราตลอดว่าไม่มีเงิน เราก็เป็นคนจ่ายให้ทุกอย่าง ซื้อของให้บ้างบางโอกาส แต่เราไม่เคยได้รับอะไรเลยในวันสำคัญแม้กระทั่งวันเกิดตลอดระยะเวลาที่คบกันมา สิ่งที่ทำให้เราอยู่กับเขาตอนนั้นคือเขาเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัวค่ะ ดูแลพ่อแม่ดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านเองหมด อาจจะเป็นเพราะเราเห็นใจเขามากเกินไปมั้งคะ พอเราเริ่มอายุมากขึ้น เราอยากสร้างครอบครัว เราเริ่มซื้อบ้าน(ผ่อน) แต่รถพ่อซื้อให้ตั้งแต่เรียนจบแล้ว เขาก็จะบอกเราตลอดว่าเรามีครอบครัวคอยซัพพอร์ต แต่เขาไม่มี หลังๆเราเริ่มรู้สึกว่าเหมือนเราไปเป็นส่วนเกินเลยค่ะ เหมือนเขาไม่ได้อยากใช้ชีวิตอยู่กับเราจริงๆ เราเลยอยากลองให้โอกาสตัวเองใหม่ เราก็เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลว่า เขาเป็นลูกที่ดีนะ แต่ไม่ใช่แฟนที่ดี แล้วเราก็พร้อมเปิดโอกาสให้คนอื่นได้เข้ามา จนเริ่มมีคนจริงจังกับเรา จนมีอยู่วันนึงเขาทักมาหาเรา อยากจะคุยด้วย ซึ่งหลังวันที่เราบอกเลิกเขาอ่านแล้วก็ไม่ตอบเราเลยค่ะ จนวันที่เลยลบเพื่อนเขาออกจากเฟซ เขาถึงทักมาบอกว่าบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลเท่านี้หรอ เราจึงบอกเขาไปว่า เลิกคือเลิก ตอนนี้เราเปิดใจให้คนอื่นไปแล้ว เขากลับบอกเราว่า เราหาใหม่ได้เร็วดีนี่ ทั้งๆที่เราให้โอกาสเขามา 8 ปีเลยนะคะ เรารู้สึกเสียใจมากค่ะ
(อาจจะ งงๆ หน่อยนะคะ เรียบเรียงไม่ค่อยถูกค่ะ 🥲🥲)
เราบอกเลิกแฟนเก่าด้วยเหตุผลนี้เราผิดมั้ยคะ?
เรากับแฟนคบกันมาได้ 8 ปี ตั้งแต่เราเรียนมัธยม จนเข้ามาหาลัย แต่เขาทำงานแล้ว หลังจากคบได้ 1 ปี เขาก็ติดทหาร 2 ปี เราก็ยังคบกันอยู่ ตอนนั้นเราไม่ได้คิดเรื่องฐานะเงินทองอะไรเลยค่ะ อาจจะด้วยยังเด็กยังหาเงินเองไม่เป็น เขาปลดทหารออกมาก็ทำงานรับจ้างทั่วไปนี่แหละค่ะ เราก็เรียน มีเวลาก็มาเจอกันบ้าง ช่วงนั้นก็จะเป็นแบบว่าเวลาไปกินข้าวดูหนัง ก็จะผลัดกันออกบ้าง จนเราเรียนจบทำงานช่วงแรกๆเขาก็มีให้เราบ้าง หลักร้อย แต่ไม่เคยเกินหนึ่งพัน เราสามารถนับครั้งได้เลยค่ะ หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนที่ทำงานที่ได้เงินเยอะกว่า เราเริ่มลองใช้ชีวิตด้วยกันมากขึ้น และแน่นอนค่ะว่าเราเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เราอยากไปเที่ยวก◌ับเขาบ้าง เขาก็จะบอกเราตลอดว่าไม่มีเงิน เราก็เป็นคนจ่ายให้ทุกอย่าง ซื้อของให้บ้างบางโอกาส แต่เราไม่เคยได้รับอะไรเลยในวันสำคัญแม้กระทั่งวันเกิดตลอดระยะเวลาที่คบกันมา สิ่งที่ทำให้เราอยู่กับเขาตอนนั้นคือเขาเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัวค่ะ ดูแลพ่อแม่ดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านเองหมด อาจจะเป็นเพราะเราเห็นใจเขามากเกินไปมั้งคะ พอเราเริ่มอายุมากขึ้น เราอยากสร้างครอบครัว เราเริ่มซื้อบ้าน(ผ่อน) แต่รถพ่อซื้อให้ตั้งแต่เรียนจบแล้ว เขาก็จะบอกเราตลอดว่าเรามีครอบครัวคอยซัพพอร์ต แต่เขาไม่มี หลังๆเราเริ่มรู้สึกว่าเหมือนเราไปเป็นส่วนเกินเลยค่ะ เหมือนเขาไม่ได้อยากใช้ชีวิตอยู่กับเราจริงๆ เราเลยอยากลองให้โอกาสตัวเองใหม่ เราก็เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลว่า เขาเป็นลูกที่ดีนะ แต่ไม่ใช่แฟนที่ดี แล้วเราก็พร้อมเปิดโอกาสให้คนอื่นได้เข้ามา จนเริ่มมีคนจริงจังกับเรา จนมีอยู่วันนึงเขาทักมาหาเรา อยากจะคุยด้วย ซึ่งหลังวันที่เราบอกเลิกเขาอ่านแล้วก็ไม่ตอบเราเลยค่ะ จนวันที่เลยลบเพื่อนเขาออกจากเฟซ เขาถึงทักมาบอกว่าบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลเท่านี้หรอ เราจึงบอกเขาไปว่า เลิกคือเลิก ตอนนี้เราเปิดใจให้คนอื่นไปแล้ว เขากลับบอกเราว่า เราหาใหม่ได้เร็วดีนี่ ทั้งๆที่เราให้โอกาสเขามา 8 ปีเลยนะคะ เรารู้สึกเสียใจมากค่ะ
(อาจจะ งงๆ หน่อยนะคะ เรียบเรียงไม่ค่อยถูกค่ะ 🥲🥲)