ระยะทาง การทำงานมันทำให้คนไม่มีเวลาขนาดนั้นจริงๆหรอ

ขอเล่าตั้งแต่แรกก่อน เรากับแฟน อยู่จังหวัดเดียวกัน บ้านไม่ไกลกันเท่าไหร่ ทุกเย็นหลังเลิกงานเราจะไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน
วันหยุเราก็จะอยู่ด้วยกันตลอด ไปธุระไหนเราก็จะไปด้วยกันตลอด พอต่างแยกย้ายกลับบ้าน เราก็จะคอลหากันไม่เคยขาดไม่เคยเว้น
เรียกได้ว่าติดกันงอมแงม จนกระทั่งตอนนี้ก็เกือบปี
          เขาต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เราก็มีข้อตกลงให้ เราให้ไป แต่ต้องติดต่อกันได้ไม่เคยห่างเหมือนเดิม พอเขาไปเขาก็ทำได้อย่างนั้นจริงๆ พักเบรคไม่กี่นาทีเขาก็จะรีบทักหา เราจะรู้เวลารอตลอด พักเที่ยงเราก็คุยกัน เลิกงานปุ๊ป โทรหาเราปั๊ป ไม่เคยขาด วันไหนทำโอ วันไหนไม่ทำ วันไหนหยุด ออกไปไหนบ้าง เรารู้หมด รู้สักดีสุดๆที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ละเลย จนเวลาผ่านไป ไม่ถึงเดือน ขอย้ำ ว่าไม่ถึงเดือน เริ่มติดต่อไม่ได้ ไปไหนไม่บอก ทำโอรึป่าว เราไม่รู้เลย พักแต่ละทีจากที่เรารอเขาทักแชทมา ตอนนี้ ไม่ว่าจะพัก จะเลิกงาน ไม่มีโทรศัพท์เข้ามาสักสาย เราโทไปก็ทำยุ่งๆ เราเลยคุยตรงๆว่าปัญหามันคืออะไร มีคนใหม่ใช่มั้ย เขาก็บอกภไม่มีๆ เราก็ถามแล้วทำไมเมื่อก่อนที่ไปก็ทำได้ ทำไมตอนนี้อ้างไม่มีเวลา ทักที่เวลาพักก็เท่าเดิม คนเรามันจะไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ สักนาทีพิมบอกแฟนมันไม่มีขนาดนั้นเลยหรอ
         ตอนนี้มันเป็นอะไรที่แย่มาก ขนาดเราไม่สบาย เขายังไม่สนใจเราด้วยซ้ำ ไม่มีท่าทีเป็นห่วง ไม่อะไรเลย
นี่เราต้องอกหักอีกปล้วใช่มั้ย
ระยะทางมันทำให้คนเปลี่ยนได้ขนาดนี้เลยหรอ เราวาดฝันเราวางแผนอนาคตไปด้วยกันแล้วนะ เขาบอกเขาอยากไปหาเงิน กลับมาเราจะได้อยู่ด้วยกัน
เราก็ต้องยอมรับ อดทน แต่เราต้องอดทนอีกนานแค่ไหนหรอ กับการกระทำแบบนี้ เรารู้สึกเหมือนตตวเราไม่มีค่าอะไรเลย
ทำไมความรักที่ให้ไปต้องแพ้ให้ระยะทางหรอ