กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่จขกท.เขียนขึ้นมาเพื่อระบายสิ่งที่เคยเชื่อมั่นมาตลอดแต่มันไม่ใช่เมื่อถึงเวลาต้องยอมรับความจริง
ยอมรับทุกความคิดเห็นเพื่อปรับทัศนคติของตัวจขกท.เองค่ะ
ขอเริ่มเลยนะคะจขกท.ตอนนี้อีกไม่กี่วันก็จะอายุได้28ปี จขกท.มีแฟนอายุน้อยกว่า1ปี เค้าเป็นรุ่นน้องที่รร.และมหาวิทยาลัย เรารุ้จักกันมานานแต่เพิ่งได้คบกันตอนเรียนจบทั้งคู่ ปีนี้เข้าปีที่4ในการคบกัน แรกๆเรามีปัญหามากกันพอสมควร ในเรื่องของครอบครัวเค้าไม่ชอบเราบ้าง เรื่องระยะทางที่ทำงานห่างกะนบ้าง(คนละจังหวัด) เรื่องฐานะทางบ้านเค้าบ้าง(ครอบครัวฝ่ายชายฐานะไม่ค่อยดี) แต่ที่จะมีปัญหาแบะทะเลาะกันมากที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องของ"ความใส่ใจ"
ปัญหามากมายที่เราต่างพบเจอ เราทั้งคู่ช่วยกันประคับประครองให้มันผ่านไปได้ อย่างเรื่องครอบครัวเค้าไม่ชอบเรา เราก็พยายามเข้าหาครอบครัวเค้ามากขึ้น เพราะเค้าเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แม่จะหวงมากเป็นพิเศษ แต่จขกท.ก็สามารถก้าวข้ามผ่านปัญหานี้ไปได้ ทึกวันนี้ครอบครัวเค้ารักจขกท.มาก เรียกได้ว่าคุณแม่เค้าให้เป็นเสมือนสมาชิกคนนึงในครอบครัวเค้า ส่วนเรื่องของฐานะทางการเงิน จขกท.ถือได้ว่ามีฐานะทางการเงินที่ดีกว่า ข้อนี้จึงทำให้ฝ่ายชายกดดันตัวเองอย่างหนักเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวจขกท.ได้เห็น เพราะคบกันยิ่งนานวันญาติๆฝ่ายจขกท.ก็ยิ่งถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งซึ่งมันยิ่งทำให้เค้ากดดันตัวเองมากขึ้น ซึ่งจขกท.ก็คอยเป็นกำลังใจอยุ่เคียงข้างเค้าเสมอ คอยช่วยเหลือเค้าทุกครั้งที่เค้าเดือดร้อน ไม่เคยเบียดเบียนเรื่องการเงินของเค้าเลยสักครั้งตลอดเวลาที่คบกันมา และยังขยันทำงานช่วยเค้าเก็บเงินเพื่อสร้างครอบครัวร่วมกันอีกด้วย แต่มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เป็นปัญหาของเราทั้งคุ่นั่นคือเรื่องของความใส่ใจ ที่ยังไงเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็แก้ไขไม่ได้สักที จนถึงวันนี้วันที่เราต่างคนต่างเหนื่อยและยอมรับว่าไปต่อไม่ได้แล้วจริงๆ
เรื่องมีอยู่ว่าฝ่ายชายจะเป็นคนที่ขี้ลืมมาก แต่จขกท.ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงลืมเฉพาะเรื่องของเรา เรื่องงานหรือครอบครัวเค้าทำได้ดี ดูแลได้ดี แต่อะไรที่เกี่ยวข้องกับจขกท.เค้ามักจะลืม เค้ามักจะลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆเสมอแต่พอหลายๆครั้งบ่อยๆถี่ๆเข้ามันจะทำให้รุ้สึกน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง สุดท้ายบ่อยจนเกิดความชินชา เช่น ลืมนัดของเราที่วางแผนไว้จะไปเที่ยวกัน ลืมสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน ลืมวันสำคัญๆต่างๆของเรา ลืมหนังที่เคยไปดูด้วยกัน(ปกติเราไม่ค่อยได้ดูหนังด้วยกันเยอะอยุ่แล้ว3ปี4เรื่องเห็นจะได้) ลืมว่าจขกท.เคยพูดอะไรให้ฟังหรือทำอะไรให้ ลืมแม้กระทั่งถามจขกท.ว่ากินข้าวหรือยังถึง2รอบในเวลาไม่ห่างกัน3นาที(นึกแล้วก็ขำแต่ตอนนั้นรุ้สึกขำไม่ออก) พอทะเลาะกันหนักๆเข้าเค้าก็จะบอกว่าเค้าเหนื่อยเค้าทำงานเครียด ทำงานหนักว่าจขกท.ว่าคิดไปเองรู้สึกมากไปเอง ไม่เข้าใจเค้าและก็เลือกที่จะไม่โทรคุยหรือเคลียร์ปรับความเข้าใจกันเพราะเค้าคิดว่าคุยไปก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น และพอถึงวันนี้เค้าเลือกที่จะไลน์มาบอกจขกท.ว่าเค้าอึดอัด อึดอัดมาตลอด อึดอัดกับความคิดที่ว่าเค้าต้องเป็นฝ่ายยอมในเรื่องนี้ทุกครั้ง อึดอัดที่จขกท.คิดว่าเค้าไม่ใส่ใจ เค้าบอกว่าจขกท.ดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ จขกท.ได้อ่านที่เค้าพิมมานี้จึงทำให้จขกท.คิดว่าเราทำให้ชีวิตเค้าอึดอัดขนาดนี้เลยหรอ จขกท.จึงคุยและตกลงกับเค้าว่าถ้าอย่างนั้นเราเลิกกันมั้ย เพื่อที่ว่าเค้าจะได้ไปเจอคนอื่นที่อยุ่ด้วยแล้วสบายใจกว่า ซึ่งเค้าก็ตกลงเห็นด้วย แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้อยากเลิกนะแต่เค้ารุ้สึกเหนื่อยและอึดอัดที่จะต้องเป็นแบบนี้อยุ่บ่อยๆ ร่วมกับจขกท.คิดว่ามันเป็นเรื่องเดียวที่ติดกับความรุ้สึกนี้ไม่หายตลอดระยะเวลาเกือบ4ปี มันรุ้สึกว่าเราไม่สำคัญพอในชีวิตเค้ารึป่าวเค้าถึงลืมบ่อยๆแบนี้ มันรุ้สึกไม่มั่นคงต่อความรัก ว่าถ้าอนาคตเราตกลงแต่งงานใช้ชีวิตครอบครัวไปด้วยกันแล้ว เค้าจะให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวมากกว่างานมั้ย? เค้าจะแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง เพราะที่ผ่านมาเค้าก็จะบอกว่าจะใส่ใจเราให้มากขึ้น แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิมทุกครั้ง และตลอดเวลาที่คบกันมาเค้าไม่เคยทำให้จขกท.รุ้สึกมั่นใจในตรงนี้เลยจริงๆว่าเค้าจะแลความรุ้สึกของเราตรงนี้ได้
มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร จขกท.ควรที่จะทำอย่างไรต่อไปดี หรือควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ เพราะเราอาจจะเข้ากันไม่ได้จริงๆคะ?
ปล.ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและรับฟังปัญหาของจขกท. แม้มันจะดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระก็ตาม ขอบคุณจริงๆค่ะ 😢
เชื่อมั่นมาตลอดว่าความรักไม่มีวันแยกจากกันได้ถ้าไม่มีมือที่สาม ถึงวันนี้เพิ่งได้รู้ว่ามันสามารถมีเหตุผลอื่นได้อีกมากมาย.
ยอมรับทุกความคิดเห็นเพื่อปรับทัศนคติของตัวจขกท.เองค่ะ
ขอเริ่มเลยนะคะจขกท.ตอนนี้อีกไม่กี่วันก็จะอายุได้28ปี จขกท.มีแฟนอายุน้อยกว่า1ปี เค้าเป็นรุ่นน้องที่รร.และมหาวิทยาลัย เรารุ้จักกันมานานแต่เพิ่งได้คบกันตอนเรียนจบทั้งคู่ ปีนี้เข้าปีที่4ในการคบกัน แรกๆเรามีปัญหามากกันพอสมควร ในเรื่องของครอบครัวเค้าไม่ชอบเราบ้าง เรื่องระยะทางที่ทำงานห่างกะนบ้าง(คนละจังหวัด) เรื่องฐานะทางบ้านเค้าบ้าง(ครอบครัวฝ่ายชายฐานะไม่ค่อยดี) แต่ที่จะมีปัญหาแบะทะเลาะกันมากที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องของ"ความใส่ใจ"
ปัญหามากมายที่เราต่างพบเจอ เราทั้งคู่ช่วยกันประคับประครองให้มันผ่านไปได้ อย่างเรื่องครอบครัวเค้าไม่ชอบเรา เราก็พยายามเข้าหาครอบครัวเค้ามากขึ้น เพราะเค้าเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แม่จะหวงมากเป็นพิเศษ แต่จขกท.ก็สามารถก้าวข้ามผ่านปัญหานี้ไปได้ ทึกวันนี้ครอบครัวเค้ารักจขกท.มาก เรียกได้ว่าคุณแม่เค้าให้เป็นเสมือนสมาชิกคนนึงในครอบครัวเค้า ส่วนเรื่องของฐานะทางการเงิน จขกท.ถือได้ว่ามีฐานะทางการเงินที่ดีกว่า ข้อนี้จึงทำให้ฝ่ายชายกดดันตัวเองอย่างหนักเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวจขกท.ได้เห็น เพราะคบกันยิ่งนานวันญาติๆฝ่ายจขกท.ก็ยิ่งถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งซึ่งมันยิ่งทำให้เค้ากดดันตัวเองมากขึ้น ซึ่งจขกท.ก็คอยเป็นกำลังใจอยุ่เคียงข้างเค้าเสมอ คอยช่วยเหลือเค้าทุกครั้งที่เค้าเดือดร้อน ไม่เคยเบียดเบียนเรื่องการเงินของเค้าเลยสักครั้งตลอดเวลาที่คบกันมา และยังขยันทำงานช่วยเค้าเก็บเงินเพื่อสร้างครอบครัวร่วมกันอีกด้วย แต่มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เป็นปัญหาของเราทั้งคุ่นั่นคือเรื่องของความใส่ใจ ที่ยังไงเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็แก้ไขไม่ได้สักที จนถึงวันนี้วันที่เราต่างคนต่างเหนื่อยและยอมรับว่าไปต่อไม่ได้แล้วจริงๆ
เรื่องมีอยู่ว่าฝ่ายชายจะเป็นคนที่ขี้ลืมมาก แต่จขกท.ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงลืมเฉพาะเรื่องของเรา เรื่องงานหรือครอบครัวเค้าทำได้ดี ดูแลได้ดี แต่อะไรที่เกี่ยวข้องกับจขกท.เค้ามักจะลืม เค้ามักจะลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆเสมอแต่พอหลายๆครั้งบ่อยๆถี่ๆเข้ามันจะทำให้รุ้สึกน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง สุดท้ายบ่อยจนเกิดความชินชา เช่น ลืมนัดของเราที่วางแผนไว้จะไปเที่ยวกัน ลืมสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน ลืมวันสำคัญๆต่างๆของเรา ลืมหนังที่เคยไปดูด้วยกัน(ปกติเราไม่ค่อยได้ดูหนังด้วยกันเยอะอยุ่แล้ว3ปี4เรื่องเห็นจะได้) ลืมว่าจขกท.เคยพูดอะไรให้ฟังหรือทำอะไรให้ ลืมแม้กระทั่งถามจขกท.ว่ากินข้าวหรือยังถึง2รอบในเวลาไม่ห่างกัน3นาที(นึกแล้วก็ขำแต่ตอนนั้นรุ้สึกขำไม่ออก) พอทะเลาะกันหนักๆเข้าเค้าก็จะบอกว่าเค้าเหนื่อยเค้าทำงานเครียด ทำงานหนักว่าจขกท.ว่าคิดไปเองรู้สึกมากไปเอง ไม่เข้าใจเค้าและก็เลือกที่จะไม่โทรคุยหรือเคลียร์ปรับความเข้าใจกันเพราะเค้าคิดว่าคุยไปก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น และพอถึงวันนี้เค้าเลือกที่จะไลน์มาบอกจขกท.ว่าเค้าอึดอัด อึดอัดมาตลอด อึดอัดกับความคิดที่ว่าเค้าต้องเป็นฝ่ายยอมในเรื่องนี้ทุกครั้ง อึดอัดที่จขกท.คิดว่าเค้าไม่ใส่ใจ เค้าบอกว่าจขกท.ดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ จขกท.ได้อ่านที่เค้าพิมมานี้จึงทำให้จขกท.คิดว่าเราทำให้ชีวิตเค้าอึดอัดขนาดนี้เลยหรอ จขกท.จึงคุยและตกลงกับเค้าว่าถ้าอย่างนั้นเราเลิกกันมั้ย เพื่อที่ว่าเค้าจะได้ไปเจอคนอื่นที่อยุ่ด้วยแล้วสบายใจกว่า ซึ่งเค้าก็ตกลงเห็นด้วย แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้อยากเลิกนะแต่เค้ารุ้สึกเหนื่อยและอึดอัดที่จะต้องเป็นแบบนี้อยุ่บ่อยๆ ร่วมกับจขกท.คิดว่ามันเป็นเรื่องเดียวที่ติดกับความรุ้สึกนี้ไม่หายตลอดระยะเวลาเกือบ4ปี มันรุ้สึกว่าเราไม่สำคัญพอในชีวิตเค้ารึป่าวเค้าถึงลืมบ่อยๆแบนี้ มันรุ้สึกไม่มั่นคงต่อความรัก ว่าถ้าอนาคตเราตกลงแต่งงานใช้ชีวิตครอบครัวไปด้วยกันแล้ว เค้าจะให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวมากกว่างานมั้ย? เค้าจะแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง เพราะที่ผ่านมาเค้าก็จะบอกว่าจะใส่ใจเราให้มากขึ้น แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิมทุกครั้ง และตลอดเวลาที่คบกันมาเค้าไม่เคยทำให้จขกท.รุ้สึกมั่นใจในตรงนี้เลยจริงๆว่าเค้าจะแลความรุ้สึกของเราตรงนี้ได้
มีใครเคยเจอปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร จขกท.ควรที่จะทำอย่างไรต่อไปดี หรือควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ เพราะเราอาจจะเข้ากันไม่ได้จริงๆคะ?
ปล.ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและรับฟังปัญหาของจขกท. แม้มันจะดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระก็ตาม ขอบคุณจริงๆค่ะ 😢