ตัวเองทำได้แต่คนอื่นทำไม่ได้

ตัวเองทำได้ แต่คนอื่นทำไม่ได้ควายยยยยยยยยย ทำไมกูต้องไปแคร์คนแบบพวกนี้ว่ะ ประสาทจะเสียแล้วอิ ก็ไม่อยากจะสนใจหรือใส่ใจนะ แต่กูก็กลัวทำคนอื่นเสียใจ รู้สึกทุกข์เหมือนที่กูเป็นอยู่ทุกวันนี้ ที่ต้องมาเจอคนแบบนี้ ตัวเองบอกไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ใคร ทำไมต้องมาเจอคนอารมณ์แบบนี้ทุกวัน  แหม๋ปากพูดมาได้ ควาย สุดท้ายตัวเองก็เป็นเอง ไม่เห็นจะสนใจ เวลางานก็เล่นทรส. นั่งชิว ทำตัวเองเหมือนว่าคนอื่นไม่เหนื่อย ทำตัวเหมือน ทำไมก็กูจะนั่งก็กูจะเล่น ทำไปได้ กูก็ไม่รู้ตัวกูเป็น อะไร ไม่กล้าสู้ไม่กล้าพูดในสิ่งที่คิดออกไป เพราะกลัวว่าพูดไปแล้วจะแย่ จะทำงานไม่ได้ กลัวจะอยู่ไม่ได้ ทั้งๆที่กูก็ไม่ได้ผิดนะ แต่เป็นอะไร ทำไมไม่พูดออกไปก็ไม่รู้ กูก็ไม่เข้าใจตัวเอง เลยต้องมานั่งบรรยาย ในข้อความแบบนี้  อายุก็เท่ากันนะ บางคนก็โตกว่าด้วยซ้ำ กลับทำนิสัย ๆ ใส่คนอื่น  กูไม่ได้ขอร้องให้พวกมา พูดดีด้วยทำดีด้วย หรือมาแบบ โอ้ะคนนี้ต้องพูดดีๆนะ คนนี้ต้องทำตัวด้วยดีๆนะ ไม่ได้ขอ แต่ก็ก็ไม่ได้ไปหาเรื่องพวก หรือพูดไม่ดีกับพวกก่อน ไม่เคยว่า ไม่เคยบลูลี่ ไม่เคยจะใช้คำพูดที่มันดูทำร้ายจิตใจคนอื่นเลยนะ เห็นพวกทำงาน กูก็คิดว่า เอ้อไปช้วยดีกว่า เดี๋ยวจะเหนื่อย คิดว่าถ้าเราไม่ทำ มันจะดูแย่ไหม เคยลองที่จะนั่งเล่นดูบ้าง นั่งไม่สนใจดูบ้าง แต่ก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดี

เนี้ยกูมันก็เป็นส่ะแบบนี้ ที่ต้องมานั่งคิดว่า จะทำยังไงต่อดีให้มันอยู่ด้วยกันได้ ไปด้วยกันได้  เลยต้องมานั่งยอม นั่งเงียบ ไม่โต้ตอบ ไม่ว่า เห้อเหนื่อย

... ขอระบายหน่อยนะคะ พิมพ์ผิดถูกยังไงอย่าว่ากันนะคะ [ ใจเริ่มเย็นลงแล้ว ]