สวัสดีคะ ตอนนี้เราอยู่ชั้นม.2 คะ เราเป็นคนแคร์คนมาก พูดไรนิดไรหน่อยก็เสียใจ ขาดความมั่นใจ เป็นคนคิดมากและคิดวนไปมา
และต้องการเพื่อนสนิท คือเราก็ไม่รู้นะว่า มันเป็นช่วงของเรารึป่าวที่อ่อนไหวง่าย ต้องการเพื่อนมากๆๆ ไม่งั้นอยู่ในโรงเรียนเราจะรู้สึกโดดเดี่ยวทันทีเวลาไม่มีเพื่อน
พอดีเมื่อจันทร์ที่ผ่านมา(จันทร์ที่แล้ว)เราต้องรอเช็คชื่อที่โรงเรียนแล้วมีเพื่อนไม่กี่คนที่ต้องเช็คชื่อ(เช็คชื่อเพื่อจ่ายเงินค่าเสื้อคะ)แล้วไอเพื่อนคนอื่นๆๆครูก็จะแยกไปที่อื่น ส่วนไอที่เหลือก็ต้องมารอ แล้วในตอนนั้นเราเดินอยู่คนเดียวคะ ในทั้งๆที่คนอื่นเขาคุยกันเป็นคู่ๆ เราก็เหมือนในหัวก็เริ่มคิดว่าเราอยู่คนเดียว โดดเดี่ยยว เราก็ยังไม่รู้สึกทุกข์มากอะไรคะแต่พอเย็นวันอังคารอยู่ๆเราก็คิดว่า เครียดมากแต่ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร เราก็นั่งทบทวนนะคะ(มันอาจฟังดูยังไงๆใช่ใหม คนอะไรอยู่ๆก็เครียดขึ้นมาแต่ความรู้สคกคือไม่อยากไปโรงเรียนนี้แล้วอะ)ว่าอะไร แต่ตอนนั้นถึงกับร้องไห้เลย มันแบบเป็นอาการที่บอกไม่ถูกคะ มันอึดอัด เหมือนมีอะไรคาอยู่ในใจแต่ไม่รู้ เราก็ปรึกษาครอบครัวนะคะ ว่าเป็นอะไรรึป่าว พ่อกับแม่ก็ให้เราอธิบายคะ แต่ท่าก็บอกว่สอาจจะไม่อยากไปโรงเรียนหรือป่าว เพราะตอนนั้นเราไม่รู้สาเหตุของความเครียดอะคะ เราเลยคิดกับตัวว่า เพื่อเรียน เพื่อพ่อแม่ เพราะตอนเราเป็นแบบนี้ท่านก็ทุกข์ใจไม่น้อยกว่าเรา อาจมากกว่าด้วยคะ เราก็เรียนไปคะ จนแบบไม่ไหวละ จะย้ายละ ไม่อยู่แล้วโรงเรียนนี้ มันแบบเหมือนท้อแล้วอะคะ จากที่คิดว่าเพื่อเรียน พ่อแม่ ก็หายไป พ่อแม่เราก็ให้ย้ายนะคะ แล้ววันพฤหัสคะ เราไปปรึกษาเพื่อนคะ เพื่อนบอกว่าอย่าย้ายเลย เสียค่าเทอมไปแล้ว คือตอนนั้นอยู่ๆก็คิดขึ้นได้ว่าเสียค่าเทอมไปแล้ว แต่คนเป็นพ่อกับแม่ก็ยอมเสียเงินนั้นเพื่อให้ลูกมีความสุข(ให้เราย้าย)แม้จะหาด้วยความยากลำบากขนาดใหน มันก็เหมือนให้ข้อคิดนะคะ แต่มันยังไม่จบอะคะ วันศุกเราไปเรียนตามเคยแต่เพื่อนสนิทของเราดันไปมีเพื่อนใหม่ จึงทำให้เรารุ้สึกเสียใจมาก แล่วต้องมาเดินไปใหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เราเลยรุ้สึกโดดเดี่ยวมากคะ บวกกับเพื่อนในห้องชอบพูดจาดูถูกคะแนวแบกระชากเสียง เราที่แบบอ่อนไหวง่ายมสกเลยรุ้สึกไม่ดี เลยกลับมานั่งคิดที่บ้าน นั่งร้องไห้คะ คิดทั้งวัน ข้าวกินไม่ลง แล้วมันวนไปวนมา คืดไม่เลิก คือชีวิตเรามีแต่เคยมีเพื่อนตลอดคะ ไปใหนก็ไปกับเพื่อน เลยเหมือนเพื่อนคือปัจจับก็ว่สได้ เราเลยคิดกับตัวเองว่า ต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่ได้ เพื่อพ่อแม่ เพื่อเรียน แต่มันก็ยังไม่ได้อีกคะ เราเลยหาเพื่อนคนละห้องอยู่กับเขาคะ มันก็ยังแบบยังเครียดอยู่เลยคะ คือเราอยากจะให้คนอย่างเราที่แบบอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้แต่อยู่ได้อะคะ แคคนอื่นน้อยลง แล้วแบบมองโลกแง่บวก แล้วมีวิธีใหนที่จะให้เลิกเปนคนคืดมาก
อาจเล่าแบบงงๆนะคะ คือเราทุกข์ใจมาก อาจเป็นเรื่องเล็กๆนะ
เราเลยอยากได้ความคิดเห็นจากพวกพี่ๆคะว่าทำอย่างไรดี
ขอบคุณล่วงหน้าคะ
เครียดเกี่ยวกับเพื่อน ขอความเห็นหน่อยคะ
และต้องการเพื่อนสนิท คือเราก็ไม่รู้นะว่า มันเป็นช่วงของเรารึป่าวที่อ่อนไหวง่าย ต้องการเพื่อนมากๆๆ ไม่งั้นอยู่ในโรงเรียนเราจะรู้สึกโดดเดี่ยวทันทีเวลาไม่มีเพื่อน
พอดีเมื่อจันทร์ที่ผ่านมา(จันทร์ที่แล้ว)เราต้องรอเช็คชื่อที่โรงเรียนแล้วมีเพื่อนไม่กี่คนที่ต้องเช็คชื่อ(เช็คชื่อเพื่อจ่ายเงินค่าเสื้อคะ)แล้วไอเพื่อนคนอื่นๆๆครูก็จะแยกไปที่อื่น ส่วนไอที่เหลือก็ต้องมารอ แล้วในตอนนั้นเราเดินอยู่คนเดียวคะ ในทั้งๆที่คนอื่นเขาคุยกันเป็นคู่ๆ เราก็เหมือนในหัวก็เริ่มคิดว่าเราอยู่คนเดียว โดดเดี่ยยว เราก็ยังไม่รู้สึกทุกข์มากอะไรคะแต่พอเย็นวันอังคารอยู่ๆเราก็คิดว่า เครียดมากแต่ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร เราก็นั่งทบทวนนะคะ(มันอาจฟังดูยังไงๆใช่ใหม คนอะไรอยู่ๆก็เครียดขึ้นมาแต่ความรู้สคกคือไม่อยากไปโรงเรียนนี้แล้วอะ)ว่าอะไร แต่ตอนนั้นถึงกับร้องไห้เลย มันแบบเป็นอาการที่บอกไม่ถูกคะ มันอึดอัด เหมือนมีอะไรคาอยู่ในใจแต่ไม่รู้ เราก็ปรึกษาครอบครัวนะคะ ว่าเป็นอะไรรึป่าว พ่อกับแม่ก็ให้เราอธิบายคะ แต่ท่าก็บอกว่สอาจจะไม่อยากไปโรงเรียนหรือป่าว เพราะตอนนั้นเราไม่รู้สาเหตุของความเครียดอะคะ เราเลยคิดกับตัวว่า เพื่อเรียน เพื่อพ่อแม่ เพราะตอนเราเป็นแบบนี้ท่านก็ทุกข์ใจไม่น้อยกว่าเรา อาจมากกว่าด้วยคะ เราก็เรียนไปคะ จนแบบไม่ไหวละ จะย้ายละ ไม่อยู่แล้วโรงเรียนนี้ มันแบบเหมือนท้อแล้วอะคะ จากที่คิดว่าเพื่อเรียน พ่อแม่ ก็หายไป พ่อแม่เราก็ให้ย้ายนะคะ แล้ววันพฤหัสคะ เราไปปรึกษาเพื่อนคะ เพื่อนบอกว่าอย่าย้ายเลย เสียค่าเทอมไปแล้ว คือตอนนั้นอยู่ๆก็คิดขึ้นได้ว่าเสียค่าเทอมไปแล้ว แต่คนเป็นพ่อกับแม่ก็ยอมเสียเงินนั้นเพื่อให้ลูกมีความสุข(ให้เราย้าย)แม้จะหาด้วยความยากลำบากขนาดใหน มันก็เหมือนให้ข้อคิดนะคะ แต่มันยังไม่จบอะคะ วันศุกเราไปเรียนตามเคยแต่เพื่อนสนิทของเราดันไปมีเพื่อนใหม่ จึงทำให้เรารุ้สึกเสียใจมาก แล่วต้องมาเดินไปใหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เราเลยรุ้สึกโดดเดี่ยวมากคะ บวกกับเพื่อนในห้องชอบพูดจาดูถูกคะแนวแบกระชากเสียง เราที่แบบอ่อนไหวง่ายมสกเลยรุ้สึกไม่ดี เลยกลับมานั่งคิดที่บ้าน นั่งร้องไห้คะ คิดทั้งวัน ข้าวกินไม่ลง แล้วมันวนไปวนมา คืดไม่เลิก คือชีวิตเรามีแต่เคยมีเพื่อนตลอดคะ ไปใหนก็ไปกับเพื่อน เลยเหมือนเพื่อนคือปัจจับก็ว่สได้ เราเลยคิดกับตัวเองว่า ต้องเข้มแข็ง ต้องอยู่ได้ เพื่อพ่อแม่ เพื่อเรียน แต่มันก็ยังไม่ได้อีกคะ เราเลยหาเพื่อนคนละห้องอยู่กับเขาคะ มันก็ยังแบบยังเครียดอยู่เลยคะ คือเราอยากจะให้คนอย่างเราที่แบบอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้แต่อยู่ได้อะคะ แคคนอื่นน้อยลง แล้วแบบมองโลกแง่บวก แล้วมีวิธีใหนที่จะให้เลิกเปนคนคืดมาก
อาจเล่าแบบงงๆนะคะ คือเราทุกข์ใจมาก อาจเป็นเรื่องเล็กๆนะ
เราเลยอยากได้ความคิดเห็นจากพวกพี่ๆคะว่าทำอย่างไรดี
ขอบคุณล่วงหน้าคะ