ความอดทนกับเรื่องที่ฝังใจมาตลอด15ปี

ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าเราเป็นผู้หญิงนะเราอยากรู้ว่าจะมีใครโดนแบบเราบ้างเริ่มเลยนะ
เวลาเพื่อนเราชวนไปเที่ยวไหนเราก็จะไปขอพ่อกับแม่ก่อนทุกครั้งแต่อย่างว่าแหละขอกี่ครั้งๆก็ไม่ให้ไปพอขอมากๆท่านก็รำคาญโมโหใส่ แต่เราก็โดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วเลยทำให้เราเก็บไปคิดหลายๆอย่างตั้งแต่เด็กจนโตพ่อเราก็จะด่าเราตีเรามาตลอดแม้จะเป็นเรื่องไร้สาระก็ตามท่านก็จะตีเราว่าให้เรา เราก็เก็บมาคิดตลอดเลยว่าทำไมนะ.. พ่อกับแม่เราไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่นบ้างที่ไม่เคยตีเลย เขาแค่บอกและสอนให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง แต่กลับกันกับพ่อแม่เราคือด่าและตะคอกบางทีก็ใช้คำที่แรงบ้างพูดดูถูกต่างๆมาตลอดหลายปีตั้งแต่เล็กจนโต ซึ่งมันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราต้องหนีออกจากบ้านครั้งแรกในชีวิต วันนั้นเป็นวันที่เราทะเลาะกับน้องเรื่องเล็กน้อยแต่พอพ่อมาเห็นเราทะเลาะกับน้องก็ด่าเราแต่เราก็พยายามอธิบายว่าน้องเราทำแบบนี้ไม่ถูกนะ แต่พ่อก็หาว่าเราเถียงงเราก็มองหน้าพ่อแล้วร้องไห้แล้วพ่อก็ผลักเราลงกับพื้นแล้วก็ดึงผมเราพอเราเจ็บเราก็กำมือไว้แน่นมากแต่พอพ่อเห็นเรากำมือพ่อก็บอกว่า "กำมือทำไม" จากนั้นท่านก็เอาเท้ามาเหยียบมือเราแล้วก้พูดย้ำคำเดิมอีกเราก็ร้องไห้เยอะมากตอนนั้นพอสักพักเราบอกว่าเราจะไปกินข้าวบ้านน้าพ่อก็บอกว่าถ้าไปจะเอาปืนมายิงเราจากนั้นสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวเราคือ เราจะไม่อยู่แน่ๆ เราก็เลยรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเอาตังเก็บทั้งหมดที่มีอยู่มาแล้วคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งออกบ้านเลยเราออกบ้านไปตอน9โมงเช้าขี่รถไปร้องไห้ไปพอไปเดินเที่ยวเองเห็นครอบครัวคนอื่นเขามีความสุขกันน้ำตาก็จะไหลตลอด คืออารมณ์ตอนนั้นคือเสียใจ น้อยใจต่างๆนาๆ พอเรากลับเข้าบ้านมาพ่อก็เข้ามากอดเราแล้วขอโทษเราแล้วเราก็ขอโทษพ่อจากนั้นเราก็รักพ่อและตั้งใจเรียนไม่เคยเถียงพ่ออีกเลยไม่เคยทำอะไรขัดใจพ่อหลังจากนั้นผ่านไป3เดือน พ่อก็บังคับให้เราเรียนหนักทุกวันแม้แต่เสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีเวลาว่างเลยเวลากินข้าวแทบไม่มี แต่พอเราขอไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างกลับไม่ให้เราไปแล้วก็บอกว่าถ้าอยากไปมากพ่อจะไปด้วยและไปเฝ้าคือเราก็อึดอัด คืออยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆแต่ดันมาเจอแบบนี้ก็ทำให้เราไม่อยากออกไปไหนเลย เราก็คงจะโดนแบบนี้ตลอดไปอะแหละไม่เคยได้รับอิสระไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนถ้าถามว่าเรื่องมีแฟนพอพ่อรู้ว่าเราคุยกับใครหรือชอบใครก็จะบอกให้เราเลิกคุยไปเลยถ้าเราไม่ยอมเลิกคุยพ่แก็จะโทรไปด่าคนนั้นจนเขาหายไปเลยก็มีเราไม่รู้นะว่าใครจะโดนแบบเราบ้างแต่ถ้าโดนขนาดนี้เราก็ไม่ไหวปะ เราต้องการอิสระบ้าง อึดอัดมากจริงๆทุกวันนี้จะโทรเช็คเราตลอดกลัวเราไปเที่ยวบ้างอะไรบ้างเยอะไปหมดเราแอบน้อยใจนะทำไมพ่อแม่คนอื่นเขาให้ลูกตัวเองเที่ยวกับเพื่อนๆได้ แต่พ่อแม่เราไม่เคยให้เราออกบ้านเลย ถ้าเราจะขี่รถไปไหนเองพ่อก็บอกว่าจะไปส่งเป็นแบบนี้ตลอด ถ้าวันไหนเราโดนพ่อด่าเราก็น้อยใจคะพ่อชอบคิดว่าเราไม่รักพ่อแต่จริงๆแล้วเรารักพ่อมากๆ เราอยากให้พ่อกับแม่เราปล่อยเราบ้างให้อิสระเราบ้างคือเราก็เป็นวัยรุ่นยิ่งท่านห้ามอะไรเราเราก็ยิ่งอยากรู้อยากลองว่ามันจะเป็นยังไงเราอดทนกับเรื่องพวกนี้มาตลอด15ปี ตอนนี้เราควรทำยังไงดี อยากได้อิสระบ้าง