คือผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้วครับ คือค่อนข้างคิดช้า ไม่ค่อยมีไหวพริบ บุคลิกภายนอก (จากสายตารอบข้าง)คือดูเอ๋อๆ เชือนๆ เงอะๆงะๆ เวลาพูดก็ช้ากว่าคนปกติ ทั้งๆที่เราคิดว่าเราพูดปกติแล้ว
ทำให้ผมโดนล้อจนเป็นปมมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงาน
ในด้านการทำงานก็ค่อนข้างพบอุปสรรคมาก เช่นในที่ประชุมเวลาให้พูดอะไรผมมักจะนึกไม่ออกในทันที ต้องเรียบเรียงคำพูดนาน ผมต้องกลายเป็นตัวตลกของเพื่อนร่วมงาน ผมรู้สึกเจ็บปวดจนอยากตายไปเลยด้วยซ้ำ คนเหล่านั้นชอบตั้งวงแอบคุยเรื่องของผมในตอนนี้ผมทำอะไรป้ำๆเป๋อๆ บางทีก็แกล้งลากเสียงช้าตามผม (ซึ่งในความคิดผม ผมคิดว่าผมพูดความเร็วปกติแล้ว) บางทีมีใครหลอกด่าผม กว่าผมจะคิดออกว่าโดนด่าเขาก็ไปไกลแล้ว ผมรู้สึกแย่จริงๆกับตัวผม ผมได้แต่โทษพ่อแม่ ที่ให้ผมเกิดมาเป็นเช่นนี้ ได้แต่โทษเวรโทษกรรม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี มันรู้สึกเจ็บปวดมากที่ถูกมองเป็นคนบ้า เอ๋อ ปัญญาอ่อน ในสายตาคนรอบข้าง
ตอนนี้ความั่นใจผมไม่มีแม้แต่นิดเดียวเลย ผมไม่เข้าประชุมอีกเลยให้คนอื่นเข้าแทน พูดอะไรไม่ออกหากคนอื่นหลายๆคนจับตาดูอยู่ (เช่นให้ออกไปพูดอะไรหน้ากระดาน) หรือทำอะไรไม่ถูกหากมีหลายๆคนจับตาดูอยู่ ผมรู้สึกไร้ค่าจริงๆ
คิดว่าพอมีทางรักษาไหมครับ สามารถหายาทานได้ไหมครับ ขอบคุณครับ
ผมเป็นคนคิดช้า เอ๋อๆ เป๋อๆ พอรักษาได้ไหมครับ
ทำให้ผมโดนล้อจนเป็นปมมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงาน
ในด้านการทำงานก็ค่อนข้างพบอุปสรรคมาก เช่นในที่ประชุมเวลาให้พูดอะไรผมมักจะนึกไม่ออกในทันที ต้องเรียบเรียงคำพูดนาน ผมต้องกลายเป็นตัวตลกของเพื่อนร่วมงาน ผมรู้สึกเจ็บปวดจนอยากตายไปเลยด้วยซ้ำ คนเหล่านั้นชอบตั้งวงแอบคุยเรื่องของผมในตอนนี้ผมทำอะไรป้ำๆเป๋อๆ บางทีก็แกล้งลากเสียงช้าตามผม (ซึ่งในความคิดผม ผมคิดว่าผมพูดความเร็วปกติแล้ว) บางทีมีใครหลอกด่าผม กว่าผมจะคิดออกว่าโดนด่าเขาก็ไปไกลแล้ว ผมรู้สึกแย่จริงๆกับตัวผม ผมได้แต่โทษพ่อแม่ ที่ให้ผมเกิดมาเป็นเช่นนี้ ได้แต่โทษเวรโทษกรรม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี มันรู้สึกเจ็บปวดมากที่ถูกมองเป็นคนบ้า เอ๋อ ปัญญาอ่อน ในสายตาคนรอบข้าง
ตอนนี้ความั่นใจผมไม่มีแม้แต่นิดเดียวเลย ผมไม่เข้าประชุมอีกเลยให้คนอื่นเข้าแทน พูดอะไรไม่ออกหากคนอื่นหลายๆคนจับตาดูอยู่ (เช่นให้ออกไปพูดอะไรหน้ากระดาน) หรือทำอะไรไม่ถูกหากมีหลายๆคนจับตาดูอยู่ ผมรู้สึกไร้ค่าจริงๆ
คิดว่าพอมีทางรักษาไหมครับ สามารถหายาทานได้ไหมครับ ขอบคุณครับ