***ยาวและเวิ่นเว้อมีแต่น้ำค่ะ คิดอะไรได้ก็พิมพ์ วนไปวนมา ไม่ต่อเนื่องกันบ้าง ขอโทษด้วยค่ะ***
รู้สึกแย่มากค่ะ ไม่ไปเรียนมาสองเดือนกว่าแล้ว หนังสือก็ไม่อ่าน ไม่มีอารมณ์อ่าน เช้านี้ก็เริ่มสอบวันแรก เตรียมใจติดFแล้วค่ะ
แต่ก็ยังมีช่วงที่ขำได้ หัวเราะได้ หรือรู้สึกดีในแต่ละวันอยู่นะคะ แต่โดนรวมแย่ค่ะ
ทุกวันนี้มันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยค่ะ ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีความสุข ไม่มีสมาธิ
สิ่งที่เคยทำเคยชอบ ก็ไม่ได้ทำ มันเบื่อไปหมด เบื่อชีวิต ไม่ได้ออกจากบ้านมาสักพักแล้ว
ปกติเวลาแม่กลับมาบ้าน จะรีบออกจากห้องไปหาแม่ ขึ้นไปคุยกับแม่กับพ่อ นั่งรถกับพ่อก็จะชวนพ่อคุย
ชวนแม่ชวนพ่อออกไปหาไรกิน แต่ตอนนี้แม่กลับมาก็ไม่ออกไปเจอค่ะ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยอะไรกับใครทั้งนั้น
เพื่อนก็ไม่อยากเจอ ชวนไปไหนก็ไม่ไป ปกตินี่จะเป็นฝ่ายชวนด้วยซ้ำ เป็นฝ่ายทักไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ไม่เลยค่ะ
กิจกรรมที่เคยชอบทำ ดูหนัง ไปเที่ยว เล่นเกม ก็ไม่ทำค่ะ ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร
เรื่องเรียน ถึงจะไม่ขยัน แต่ก็ไม่เคยเป็นขนาดนี้ค่ะ ตอนนี้มันแย่มาก เราทิ้งทุกอย่าง เททุกอย่างเลยค่ะ
ทุกวันนี้เรานอนตี4ตี5ทุกวันค่ะ เรานอนตอนกลางคืนไม่หลับ พยายามแล้วแต่ไม่หลับ เคยหักดิบไม่นอนตอนเช้า ไปนอนกลางคืนเลย
ถึงจะนอนหลับ แล้วพอเราพยายามตื่นเช้ามา เราก็ไม่หลับตอนกลางคืนอีกอ่ะ อย่างน้อยก็ต้องตี2ตี3
แต่เราหลับนานนะคะ หลับยาวมาก 10ชม.ขึ้นไปอะคะ ตื่นมาก็ง่วงนอนค่ะ พยายามตั้งปลุกให้นอนแบบ7-8ชม. แต่ตื่นมาก็ทนไม่ไหวหลับต่อค่ะ
บางครั้งเราตื่นมาก็นอนอยู่บนเตียงเฉยๆนะคะ มันไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปไหน เอาแต่นอนเฉยๆ คิดไปเรื่อยบนเตียงค่ะ
สิ่งที่เคยคิดว่าจะทำก็ไม่ได้ทำค่ะ สมมติเมื่อคืนคิดดิบดีว่าจะไปเรียน แต่ตื่นมาก็ไม่ไปแล้วค่ะ แค่คิดว่าจะไปก็เหนื่อยแล้ว
เราคิดว่าเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรในชีวิตนะคะ เพื่อนเราก็ดี ครอบครัวเราก็ดี เราไม่ได้รักใคร ไม่ได้อกหัก มีความสุขกับชีวิตโสดดี
การเรียนพ่อแม่ก็ไม่ได้บังคับ อยากทำอะไรก็ทำ แต่ทำไมเราเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ค่ะ มันรู้สึกแย่ มีแค่เราที่แย่ รอบข้างเราดีหมด
มีวันนึงพ่อถามเราว่าเมื่อไหร่เราจะไปเรียน เราก็ตอบพ่อไปเสียงขำๆว่า เดี๋ยวก็ไปแล้วน่า แต่เราหันหลังตอบนะคะ ทำเป็นเดินไปห้องครัว
แล้วพ่อก็ขึ้นห้องไปค่ะ จากนั้นเราก็เข้าห้องเรามา แล้วนอนร้องไห้ค่ะ ร้องหนักมาก เราหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าเราเป็นอะไร
(ช่วงนี้ชอบคิดว่า ตัวเราไม่มีอะไรดีด้วยค่ะ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เป็นคนไม่ได้ความอะไรทำนองนั้นค่ะ แก้ไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกแย่มาก)
เราเคยรู้สึกเบื่อแบบนี้หลายครั้งค่ะ ซึ่งสักพักมันก็ดีขึ้น แต่ไม่หายไปหมดนะคะ เราจะบ่นให้คนรอบข้างฟังบ่อยๆว่าเราเบื่อ
เราเคยไปนั่งสมาธิ บวชชีพราหมณ์ แต่มันก็ไม่ดีขึ้นค่ะ เราอยากหลุดพ้น อยากปล่อยวาง อยากปลงบ้าง
แต่ก่อนเราคิดว่าเราเคยดีกว่านี้อ่ะค่ะ เคยรู้สึกดีกว่านี้ มีความสุขกว่านี้ สดใสกว่านี้
แต่ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ บอกไม่ถูก มันว่างเปล่า เราคิดว่าถ้าไม่มีพ่อแม่ เราคงไม่อยู่แล้วค่ะ
มีครั้งนึงยืนรอรฟฟ ความคิดที่จะกระโดดลงไปแว่บๆเข้ามาค่ะ แต่ก็นึกถึงพ่อแม่ได้ค่ะ
ทุกวันนี้เราก็มีความคิดอยากตายแว่บๆมาบ้างค่ะ แต่เรายังนึกถึงพ่อแม่เราอยู่ค่ะ
เราเคยระบายให้เพื่อนฟังบ้างนะคะ แต่ไม่หมด กลัวหาว่าบ้า หาว่าเราคิดสั้น หาว่าคิดไปเองค่ะ
มีหลายครั้งที่เราตัดความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง หายไปจากชีวิตทุกคน เราอยากลบคนออกไปจากชีวิตเราด้วยค่ะ
แบบไม่รู้จักกัน เราไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้น แต่เราทำไม่ได้ เราลบเฟสไปนานแล้ว แล้วก็เคยลบไลน์ไป แต่ต้องกลับมาเล่นไลน์ค่ะ จำเป็น
คิดว่าถ้าเรียนจบจะลบทิ้งทุกอย่างเหมือนกัน แค่รอเวลาค่ะ ในเมื่อเราลบใครออกจากชีวิตไม่ได้ เราก็ลบตัวเองออกจากคนอื่นค่ะ เราคิดแบบนี้
แต่การที่เราลบพวกโซเชียลต่างๆในแต่ละครั้ง จำนวนคนในชีวิตเราก็หายไปเยอะนะคะ
ก่อนหน้าที่เราจะมาตั้งกระทู้ มีวันนึงที่เรารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว คิดว่าเราต้องจะไปหาจิตแพทย์แล้ว
แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปค่ะ เพราะอยู่ๆมันก็เหมือนรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังแย่อยู่นะคะ ความรู้สึกเบื่อไม่อยากทำอะไรยังอยู่
ไม่ถึงร้องไห้หนักทุกคืนแล้วค่ะ แต่ก็ร้องไห้เล็กๆน้อยๆอยู่ทุกวัน ไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไม่กล้าบอกใคร
เราไม่อยากได้ยินคำพวก ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจหรือให้เข้าหาธรรมะอ่ะค่ะ อะไรทำนองนี้มันไม่ช่วยเราค่ะ
เรารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ดี สิ่งที่ต้องทำควรทำ เราควรทำยังไง เรารู้หมดค่ะ แต่เราแค่ทำไม่ได้ เราคิดดีๆไม่ได้เลยค่ะ
เราคิดแต่ว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจ แล้วเราก็ร้องไห้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราอยากให้เขาเข้าใจอะไรอ่ะค่ะ มันบอกไม่ถูก
เราบอกอะไรใครไม่ได้ เราไม่รู้เรามีปัญหาตรงไหน เราบอกคนรอบข้างไม่ได้เลยค่ะ คนรอบตัวเราไม่อยากคุยด้วย อยากไปให้พ้นๆ
เคยคิดว่าถ้าเรียนจบแล้วจะไปให้ไกลค่ะ ไม่ให้ใครเจอ ไม่อยากเจอคนรู้จัก อยู่ในที่ๆไม่มีคนรู้จัก ไม่มีใครหาเราเจอ
แต่ตอนนี้เหมือนแค่ว่าจะเรียนจบก็จะไม่จบแล้วค่ะ รู้สึกเททุกอย่างทิ้ง
เราคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะตายค่ะ รู้สึกเหมือนว่าใกล้จะตายแล้ว เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้ค่ะ
อย่างที่บอกไป ตอนเช้าเราต้องไปสอบค่ะ แต่เราก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว เราไม่อยากเป็นแบบบนี้ค่ะ แต่เราทำอะไรไม่ได้
เราไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย ตอนสอบมิดเทอมเรายังเคยคิดไม่ไปอยู่เลยค่ะ แต่พ่อเราเรียก เราก็นอนคิดพักนึงแล้วก็ลุกไปสอบค่ะ
ทั้งที่ไม่อ่านหนังสือนั่นแหละ แล้วเราก็ไม่ได้ถอนค่ะ เพราะเราคิดว่าเดี๋ยวเราก็ดีขึ้น มันอาจจะเป็นชั่วคราวเหมือนทุกที
แต่คราวนี้อยู่นานมากค่ะ แล้วดูจะไม่หายไปง่ายๆด้วย เรากะจะไปหาจิตแพทย์จริงจังแล้วค่ะ
เรายังมีความหวังว่าเราจะดีขึ้นเองอยู่ค่ะ มีความหวังว่าเราไม่ได้เป็นอะไร
ปล. เราลองทำบททดสอบความเครียดของกรมสุขภาพจิตฯ(ไม่แน่ใจค่ะ) ผลออกมาอยู่ในภาวะเครียดมากที่สุด
ทั้งๆที่เราคิดว่าเราไม่ได้เครียดอะไรนะคะ ไม่มีเรื่องให้เครียด แต่ผลออกมาก็งงนิดหน่อยค่ะ(หรือเพราะเราหาสาเหตุไม่ได้)
เราอ่านพวกบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ภาวะซึมเศร้าด้วยค่ะ มีหลายอาการตรงมาก แต่เราก็ยังคิดว่าเราอาจจะไม่ได้เป็นค่ะ
ทำให้เลยลังเลไม่ไปหาจิตแพทย์สักที กลัวจะตื่นตูมไปเองค่ะ
ปล.ไม่รู้ tag ตรงมั้ย ถ้าไม่ตรงขอโทษด้วยค่ะ
ระบายค่ะ ตอนนี้รู้สึกแย่มาก
รู้สึกแย่มากค่ะ ไม่ไปเรียนมาสองเดือนกว่าแล้ว หนังสือก็ไม่อ่าน ไม่มีอารมณ์อ่าน เช้านี้ก็เริ่มสอบวันแรก เตรียมใจติดFแล้วค่ะ
แต่ก็ยังมีช่วงที่ขำได้ หัวเราะได้ หรือรู้สึกดีในแต่ละวันอยู่นะคะ แต่โดนรวมแย่ค่ะ
ทุกวันนี้มันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยค่ะ ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีความสุข ไม่มีสมาธิ
สิ่งที่เคยทำเคยชอบ ก็ไม่ได้ทำ มันเบื่อไปหมด เบื่อชีวิต ไม่ได้ออกจากบ้านมาสักพักแล้ว
ปกติเวลาแม่กลับมาบ้าน จะรีบออกจากห้องไปหาแม่ ขึ้นไปคุยกับแม่กับพ่อ นั่งรถกับพ่อก็จะชวนพ่อคุย
ชวนแม่ชวนพ่อออกไปหาไรกิน แต่ตอนนี้แม่กลับมาก็ไม่ออกไปเจอค่ะ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยอะไรกับใครทั้งนั้น
เพื่อนก็ไม่อยากเจอ ชวนไปไหนก็ไม่ไป ปกตินี่จะเป็นฝ่ายชวนด้วยซ้ำ เป็นฝ่ายทักไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ไม่เลยค่ะ
กิจกรรมที่เคยชอบทำ ดูหนัง ไปเที่ยว เล่นเกม ก็ไม่ทำค่ะ ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร
เรื่องเรียน ถึงจะไม่ขยัน แต่ก็ไม่เคยเป็นขนาดนี้ค่ะ ตอนนี้มันแย่มาก เราทิ้งทุกอย่าง เททุกอย่างเลยค่ะ
ทุกวันนี้เรานอนตี4ตี5ทุกวันค่ะ เรานอนตอนกลางคืนไม่หลับ พยายามแล้วแต่ไม่หลับ เคยหักดิบไม่นอนตอนเช้า ไปนอนกลางคืนเลย
ถึงจะนอนหลับ แล้วพอเราพยายามตื่นเช้ามา เราก็ไม่หลับตอนกลางคืนอีกอ่ะ อย่างน้อยก็ต้องตี2ตี3
แต่เราหลับนานนะคะ หลับยาวมาก 10ชม.ขึ้นไปอะคะ ตื่นมาก็ง่วงนอนค่ะ พยายามตั้งปลุกให้นอนแบบ7-8ชม. แต่ตื่นมาก็ทนไม่ไหวหลับต่อค่ะ
บางครั้งเราตื่นมาก็นอนอยู่บนเตียงเฉยๆนะคะ มันไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปไหน เอาแต่นอนเฉยๆ คิดไปเรื่อยบนเตียงค่ะ
สิ่งที่เคยคิดว่าจะทำก็ไม่ได้ทำค่ะ สมมติเมื่อคืนคิดดิบดีว่าจะไปเรียน แต่ตื่นมาก็ไม่ไปแล้วค่ะ แค่คิดว่าจะไปก็เหนื่อยแล้ว
เราคิดว่าเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรในชีวิตนะคะ เพื่อนเราก็ดี ครอบครัวเราก็ดี เราไม่ได้รักใคร ไม่ได้อกหัก มีความสุขกับชีวิตโสดดี
การเรียนพ่อแม่ก็ไม่ได้บังคับ อยากทำอะไรก็ทำ แต่ทำไมเราเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ค่ะ มันรู้สึกแย่ มีแค่เราที่แย่ รอบข้างเราดีหมด
มีวันนึงพ่อถามเราว่าเมื่อไหร่เราจะไปเรียน เราก็ตอบพ่อไปเสียงขำๆว่า เดี๋ยวก็ไปแล้วน่า แต่เราหันหลังตอบนะคะ ทำเป็นเดินไปห้องครัว
แล้วพ่อก็ขึ้นห้องไปค่ะ จากนั้นเราก็เข้าห้องเรามา แล้วนอนร้องไห้ค่ะ ร้องหนักมาก เราหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าเราเป็นอะไร
(ช่วงนี้ชอบคิดว่า ตัวเราไม่มีอะไรดีด้วยค่ะ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เป็นคนไม่ได้ความอะไรทำนองนั้นค่ะ แก้ไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกแย่มาก)
เราเคยรู้สึกเบื่อแบบนี้หลายครั้งค่ะ ซึ่งสักพักมันก็ดีขึ้น แต่ไม่หายไปหมดนะคะ เราจะบ่นให้คนรอบข้างฟังบ่อยๆว่าเราเบื่อ
เราเคยไปนั่งสมาธิ บวชชีพราหมณ์ แต่มันก็ไม่ดีขึ้นค่ะ เราอยากหลุดพ้น อยากปล่อยวาง อยากปลงบ้าง
แต่ก่อนเราคิดว่าเราเคยดีกว่านี้อ่ะค่ะ เคยรู้สึกดีกว่านี้ มีความสุขกว่านี้ สดใสกว่านี้
แต่ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ บอกไม่ถูก มันว่างเปล่า เราคิดว่าถ้าไม่มีพ่อแม่ เราคงไม่อยู่แล้วค่ะ
มีครั้งนึงยืนรอรฟฟ ความคิดที่จะกระโดดลงไปแว่บๆเข้ามาค่ะ แต่ก็นึกถึงพ่อแม่ได้ค่ะ
ทุกวันนี้เราก็มีความคิดอยากตายแว่บๆมาบ้างค่ะ แต่เรายังนึกถึงพ่อแม่เราอยู่ค่ะ
เราเคยระบายให้เพื่อนฟังบ้างนะคะ แต่ไม่หมด กลัวหาว่าบ้า หาว่าเราคิดสั้น หาว่าคิดไปเองค่ะ
มีหลายครั้งที่เราตัดความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง หายไปจากชีวิตทุกคน เราอยากลบคนออกไปจากชีวิตเราด้วยค่ะ
แบบไม่รู้จักกัน เราไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้น แต่เราทำไม่ได้ เราลบเฟสไปนานแล้ว แล้วก็เคยลบไลน์ไป แต่ต้องกลับมาเล่นไลน์ค่ะ จำเป็น
คิดว่าถ้าเรียนจบจะลบทิ้งทุกอย่างเหมือนกัน แค่รอเวลาค่ะ ในเมื่อเราลบใครออกจากชีวิตไม่ได้ เราก็ลบตัวเองออกจากคนอื่นค่ะ เราคิดแบบนี้
แต่การที่เราลบพวกโซเชียลต่างๆในแต่ละครั้ง จำนวนคนในชีวิตเราก็หายไปเยอะนะคะ
ก่อนหน้าที่เราจะมาตั้งกระทู้ มีวันนึงที่เรารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว คิดว่าเราต้องจะไปหาจิตแพทย์แล้ว
แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปค่ะ เพราะอยู่ๆมันก็เหมือนรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ยังแย่อยู่นะคะ ความรู้สึกเบื่อไม่อยากทำอะไรยังอยู่
ไม่ถึงร้องไห้หนักทุกคืนแล้วค่ะ แต่ก็ร้องไห้เล็กๆน้อยๆอยู่ทุกวัน ไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไม่กล้าบอกใคร
เราไม่อยากได้ยินคำพวก ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจหรือให้เข้าหาธรรมะอ่ะค่ะ อะไรทำนองนี้มันไม่ช่วยเราค่ะ
เรารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ดี สิ่งที่ต้องทำควรทำ เราควรทำยังไง เรารู้หมดค่ะ แต่เราแค่ทำไม่ได้ เราคิดดีๆไม่ได้เลยค่ะ
เราคิดแต่ว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจ แล้วเราก็ร้องไห้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราอยากให้เขาเข้าใจอะไรอ่ะค่ะ มันบอกไม่ถูก
เราบอกอะไรใครไม่ได้ เราไม่รู้เรามีปัญหาตรงไหน เราบอกคนรอบข้างไม่ได้เลยค่ะ คนรอบตัวเราไม่อยากคุยด้วย อยากไปให้พ้นๆ
เคยคิดว่าถ้าเรียนจบแล้วจะไปให้ไกลค่ะ ไม่ให้ใครเจอ ไม่อยากเจอคนรู้จัก อยู่ในที่ๆไม่มีคนรู้จัก ไม่มีใครหาเราเจอ
แต่ตอนนี้เหมือนแค่ว่าจะเรียนจบก็จะไม่จบแล้วค่ะ รู้สึกเททุกอย่างทิ้ง
เราคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะตายค่ะ รู้สึกเหมือนว่าใกล้จะตายแล้ว เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้ค่ะ
อย่างที่บอกไป ตอนเช้าเราต้องไปสอบค่ะ แต่เราก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว เราไม่อยากเป็นแบบบนี้ค่ะ แต่เราทำอะไรไม่ได้
เราไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย ตอนสอบมิดเทอมเรายังเคยคิดไม่ไปอยู่เลยค่ะ แต่พ่อเราเรียก เราก็นอนคิดพักนึงแล้วก็ลุกไปสอบค่ะ
ทั้งที่ไม่อ่านหนังสือนั่นแหละ แล้วเราก็ไม่ได้ถอนค่ะ เพราะเราคิดว่าเดี๋ยวเราก็ดีขึ้น มันอาจจะเป็นชั่วคราวเหมือนทุกที
แต่คราวนี้อยู่นานมากค่ะ แล้วดูจะไม่หายไปง่ายๆด้วย เรากะจะไปหาจิตแพทย์จริงจังแล้วค่ะ
เรายังมีความหวังว่าเราจะดีขึ้นเองอยู่ค่ะ มีความหวังว่าเราไม่ได้เป็นอะไร
ปล. เราลองทำบททดสอบความเครียดของกรมสุขภาพจิตฯ(ไม่แน่ใจค่ะ) ผลออกมาอยู่ในภาวะเครียดมากที่สุด
ทั้งๆที่เราคิดว่าเราไม่ได้เครียดอะไรนะคะ ไม่มีเรื่องให้เครียด แต่ผลออกมาก็งงนิดหน่อยค่ะ(หรือเพราะเราหาสาเหตุไม่ได้)
เราอ่านพวกบทความเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ภาวะซึมเศร้าด้วยค่ะ มีหลายอาการตรงมาก แต่เราก็ยังคิดว่าเราอาจจะไม่ได้เป็นค่ะ
ทำให้เลยลังเลไม่ไปหาจิตแพทย์สักที กลัวจะตื่นตูมไปเองค่ะ
ปล.ไม่รู้ tag ตรงมั้ย ถ้าไม่ตรงขอโทษด้วยค่ะ