ควรรู้สึกยังไงดีคะ

สวัสดีค่ะเราอยู่ม.4เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนชอบออกไปห้างแบบไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง,ไปเดินเที่ยวคนเดียวบ้างแต่ไม่เคยออกไหนตอนกลางคืนนะคะไม่เคยกลับบ้านดึกด้วย เราจะไปเที่ยวกับเพื่อนได้ก็ต่อเมื่อพ่อกลับจากที่ทำงานเสาร์-อาทิตย์เท่านั้น!!เพราะแม่ของเราไม่ชอบไปเดินห้างหรือรออะไรใครรวมถึงเราด้วย ทุกครั้งที่เราอยากไปไหนในวันธรรมดาเช่นหลังเลิกเรียนเราก็ไม่เคยมีโอกาสได้ไปเพราะรู้ว่ายังไงก็ไปไม่ได้TT และแม่เราก็ไม่ยอมให้เราขับรถไปไหนมาไหนเองแถมไม่ยอมให้เรากลับกับแกร้บหรือไลน์แมนไรงี้ด้วยยกเว้นวินแต่ตัวเราไม่อยากนั่งวินเพราะมันต้องรอเป็นรอบๆอ่ะแถมกลัวเขาโกงค่าวิน ต้องบอกก่อนว่าแม่เราเป็นคนที่ต้องนอนตอนบ่ายนี่แหละค่ะสาเหตุอืม ขอเล่าเหตุที่พึ่งเกิดเลยละกันนะคะคือเราเนี่ยพึ่งปิดเทอม1แล้วพอเปิดไปเทอม2ก็จะกีฬาสีเลยละตัวเราก็ได้ลงทำฉากป้ายสีไว้และต้องไปทำช่วงปิดเทอมในระยะเวลาแค่1อาทิตเท่านั้น(ที่เราลงเพราะเราอยากมีรูปกิจกรรมไว้ทำพอร์ต+ชอบแนวๆศิลปะ+ทุกคนต้องมีส่วนรวม ก็เลยลง)เราเองก็ได้บอกแม่แล้วนะคะว่าต้องไปรับส่งกี่โมง ไปประมาณ9โมงกลับ15:00 เมื่อแม่รู้ก็แสดงท่าทางแบบชัดเจนเลยคือไม่พอใจเราเลยตัดสินใจบอกแม่ว่างั้นเดี๋ยวหนูไปอยู่เล่นบ้านเพื่อนก่อนก็ได้5โมงเย็นค่อยมารับแม่ก็โอเค แต่พอเราทำไปได้ประมาณ2วันแม่ก็เริ่มมาบ่นประมาณว่า ทำไมต้องไปทำด้วย เราก็อธิบายไปว่าต้องทำช่วงปิดเทอมเพราะเปิดไปมันกีฬาสีเลย+เป็นม.ปลายยังไงก็ต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องกิจกรรมและยิ่งขึ้นม.5จะต้องรับผิดชอบหนักกว่าเดิมแต่ถามว่าอธิบายไปเขาเข้าใจไหมก็ไม่ เขาไม่เคยเข้าใจเราเลย เราก็แค่อยากทำในสิ่งที่เราอยากจะทำบ้างอยากทำเพื่ออนาคตตัวเองแต่เขาก็ไม่ยอมเพราะเขาขี้เกียจจะไปรับส่งเราในตอนบ่าย  คือเรารู้สึกเหมือนเราทำผิดไปหมดทุกอย่างทำอะไรก็ไม่พอใจเขาอยากมีส่วนรวมเกี่ยวกับรร.ก็ไม่ได้ อยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองไปไหนมาไหนเองก็ไม่ได้จนตอนนี้เราไม่เคยกล้าไปไหนเองเลยกลัวหลงทางไปหมดเพราะเขาไม่เคยให้เราลองใช้ชีวิตเอง อยากไปเที่ยวกับเพื่อนหลังเลิกเรียนก็ไม่ได้ อยากออกไปไหนแบบกะทันหันก็ไม่ได้ แถมบางทีเราไม่ให้ยืมเงินเพราะเราก็ต้องใช้เขาคุยไม่คุยกับเราเลยแต่พอให้ก็อารมณ์ดี บางทีเขาพูดให้เราดูผิดไปหมดเลย เขาชอบบ่นว่า
ชีวิตเขาน่าเบื่อวนเวียนอยู่แค่นี้ไอ้เราก็หวังว่าอยากให้เขาพูดว่าถึงจะน่าเบื่อแต่ก็ยังมีลูกแต่ป่าวเลยค่ะสิ่งที่เขาพูดคือ ที่ยังทนอยู่เพราะเลี้ยงหมาจร ไปคุยกับคนเลี้ยงหมา แต่กลับไม่มีเรา เขาไม่เคยบอกเลยว่าเขามีความสุขเพราะเราเขาไม่เคยโพสหรือแสดงความยินดีกับเรา หัวอกคนเป็นลูกมันรู้สึกแย่มากๆ  เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับตัวเองว่าสมัยเขาอายุเท่าเราหางานทำเองได้ เขาเลี้ยงดูตัวเองได้ เราร้องไห้เพราะคำพูดแม่ทุกครั้งต้องร้องไห้แบบเงียบที่สุดเพราะเราไม่อยากให้เขาได้ยินเราไม่เคยกล้าเถียงแม่ไม่เคยกล้าพูดกับใครเลยเก็บสะสมมาจนตอนนี้ เรารู้สึกทำอะไรก็ผิดไปหมด เราอยากให้ครอบครัวกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนเผื่อทุกอย่างจะดีขึ้น เพราะเมื่อก่อนเราไม่ร้องไห้บ่อยขนาดนี้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างที่เคยดีมันแย่ลง เราไม่เคยระบายให้ใครเราเก็บไว้คนเดียวมาตลอดในขณะที่เขาเครียดโมโหอะไรก็มาลงที่เราจนเราแบกรับแต่ความเครียดเขามาผสมกับความเครียดเราจนมันมั่วไปหมด เราบอกตรงๆว่าทุกวันนี้เวลาร้องไห้ก็มีแต่ตุ๊กตาเน่าๆของเรานี่แหละเพราะมันคือสิ่งเดียวที่อยู่เราจะกอดได้ในตอนที่เศร้า

เราอยากถามทุกคนว่าเราควรรู้สึกยังไง เราควรทำยังไงเขาถึงจะเข้าใจเรา เราไม่เก่งเท่าเขาเราเรียนไม่เก่งแต่เราชอบศิลปะเราก็แค่อยากไปตามทางของตัวเอง