อี๋ ข้าวแช่...ใครจะไปกินลง

นี่คือความรู้สึกเมื่อครั้งยังเด็ก ที่เห็นข้าวเย็นๆชืดๆ กินกับอะไรก็ไม่รู้หวานๆ มันๆเลี่ยนๆ พอเห็นแล้วก็ไม่นึกอยากกิน
แต่ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่ง ข้าวแช่จะพาผมย้อนอดีตไปในยุคที่วัฒนธรรมการกินของเรายังฟูฟ่อง และนอกจากนั้นยังทำให้ผมเห็นอนาคต
ของลูกหลานเราได้ลางๆอีกด้วย



ก่อนอื่นต้องขออนุญาตเปลี่ยนมาใช้ล๊อกอินนี้ถาวรนะครับ เผื่อใครจำได้จากล๊อกอินเก่าเพราะลืมพาสเวิร์ดอย่างนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
อาจเป็นผลพวงมาจากสมองขาดอ๊อกซิเจน เนื่องจากบินบ่อย ระบบความจำล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

มีหนนึงถึงขนาดลืมขึ้นไปนั่งบนรถคนอื่นที่จอดหน้าเซเว่น เล่นเอาทั้งตัว จขกท และ เจ้าของรถงงงวยไปตามๆกัน

ว่าด้วยเรื่องข้าวแช่

ผมไม่มักข้าวแช่มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยกิน และไม่นึกจะสรรหามาลองกิน แค่นึกถึงการกินอะไรชืดๆ น้ำมันลอยโพ่งๆในน้ำข้าว
น้ำย่อยก็หยุดทำงานเสียแล้ว

จะเห็นแต่ผู้เฒ่าผู้แก่เท่านั้น ที่กินอะไรเช่นนี้ มีข้าวใส่น้ำ กินกับปลาช่อนแดดเดียว เคียงด้วยแตงโมบ้าง สัปะรดบ้าง ลูกกะปิบ้าง
ท่านว่าคลายร้อน แต่เด็กๆอย่างผมเถียงน่าตบว่า ถ้าร้อนกินไอติมน่าตอบโจทย์ได้มากกว่า