ไม่รู้มีใครคิดเหมือนผมบ้าง ว่าอดีตที่สวยงามไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกแล้ว ตามวันเวลาที่เปลี่ยนแปลงไปทุกวันๆ โดยเฉพาะในช่วง10-20 ปีที่ผ่านมาหลังจากความเจริญ และเทคโนโลยี เยี่ยมกรายมาถึงเราจนถึงรุ่นลูกหลานของเรา ตอนนี้มีไลน์นัดเจอกันของเพื่อนร่วมรุ่น หลายรุ่นตั้งแต่ประถม มัธยม มหาลัย
ที่ทำงาน เราวิ่งหาอดีตอันสดใส อยากเจอเพื่อน อยาก ๆๆ แล้วเราก็มีการนัดเลี้ยงกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ตามวาระและโอกาสที่จะเอื้ออำนวย เพราะต่างคนต่างมีภาระรับผิดชอบ หน้าที่การงาน การว่างไม่เหมือนกัน
ผมรู้สึกเสียดายกับอดีตที่ค่อยลบเลือนไป ด้วยเทคโนโลยีสมัยก่อนไม่ได้ทันสมัยเหมือนสมัยนี้ ใครมีกล้องถ่ายรูป. ทีวี เมื่อ 40-50ปี ที่แล้วก็นับว่าเป็นคนรวยประจำหมุ่ย้านไปแล้ว. ที่น่าห่วงคือรุ่นพ่อรุ่นแม่เรา. หรือรุ่นปู่ย่าตายายของเราท่านก็ไม่อยู่กับเราแล้ว อดีตที่น่าจดจำของท้องถิ่นจะมาจากไหน ถ้าไม่ได้มาจากรุ่นท่านๆ รุ่นเราๆ นำมาเรียบเรียงเก็บไว้ และทำเป็นรากเหง้าของแต่ละท้องถิ่น เพื่อให้มีที่มาที่ไป ความภาคภูมิใจ ไม่ใช่แค่สถานที่แต่เป็นการดำรงชีวิต
ในแต่ละช่วง เอาแค่การทำอาชีพที่นับวันจะค่อยๆหายไป เด็กรุ่นหลังจะรู้ไหม เช่นการขายกาแฟตามเรือ ขายขนมหวานในเรือ การพิมพ์โดยตัวเรียงพิมพ์
การทำเรือ การทำสวนมะพร้าว. การทำน้ำตาล การฉายหนังกลางแปลง การลงแขก อดีตของคนแต่ละรุ่นมาจากไหน มาจากเมืองจีน มาอย่างรัย ทำอย่างรัย ผมว่ามันเป็นContent ที่น่าสนใจถ้ามีการเก็บรวบรวมขึ้นมาและให้หน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งในท้องถิ่นนั้นๆช่วยจัดทำเป็นระบบรวลรวมขึ้นมา ใครมีความเห็นอย่างรัยบ้างขอแชร์ ครับ ( ผมเสียดาย อะครับ ) หรือกำหนดเป็นนโยบายให้แต่ละโรงเรียนจัดทำและรวบรวมขึ้นมาโดยอาศัยนักเรียน ผู้ปกครองรุ่นพ่อรุ่นแม่เขียนเรื่องเกี่ยวกับอาชีพตนเองขึ้นมา และทางโรงเรียนนำมาสังเคราะห์. รวบรวมอีกที เพราะอย่างรัย โรงเรียนก็ถือเป็นแหล่งรวมรวมและมีกำลังพอ.
" อดีตไม่มีวันหวนกลับ " จะทำอย่างรัยดีให้อนุชนรุ่นหลังภาคภูมิใจกับแหล่งกำเนิดท้องถิ่นของตนเอง
ที่ทำงาน เราวิ่งหาอดีตอันสดใส อยากเจอเพื่อน อยาก ๆๆ แล้วเราก็มีการนัดเลี้ยงกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ตามวาระและโอกาสที่จะเอื้ออำนวย เพราะต่างคนต่างมีภาระรับผิดชอบ หน้าที่การงาน การว่างไม่เหมือนกัน
ผมรู้สึกเสียดายกับอดีตที่ค่อยลบเลือนไป ด้วยเทคโนโลยีสมัยก่อนไม่ได้ทันสมัยเหมือนสมัยนี้ ใครมีกล้องถ่ายรูป. ทีวี เมื่อ 40-50ปี ที่แล้วก็นับว่าเป็นคนรวยประจำหมุ่ย้านไปแล้ว. ที่น่าห่วงคือรุ่นพ่อรุ่นแม่เรา. หรือรุ่นปู่ย่าตายายของเราท่านก็ไม่อยู่กับเราแล้ว อดีตที่น่าจดจำของท้องถิ่นจะมาจากไหน ถ้าไม่ได้มาจากรุ่นท่านๆ รุ่นเราๆ นำมาเรียบเรียงเก็บไว้ และทำเป็นรากเหง้าของแต่ละท้องถิ่น เพื่อให้มีที่มาที่ไป ความภาคภูมิใจ ไม่ใช่แค่สถานที่แต่เป็นการดำรงชีวิต
ในแต่ละช่วง เอาแค่การทำอาชีพที่นับวันจะค่อยๆหายไป เด็กรุ่นหลังจะรู้ไหม เช่นการขายกาแฟตามเรือ ขายขนมหวานในเรือ การพิมพ์โดยตัวเรียงพิมพ์
การทำเรือ การทำสวนมะพร้าว. การทำน้ำตาล การฉายหนังกลางแปลง การลงแขก อดีตของคนแต่ละรุ่นมาจากไหน มาจากเมืองจีน มาอย่างรัย ทำอย่างรัย ผมว่ามันเป็นContent ที่น่าสนใจถ้ามีการเก็บรวบรวมขึ้นมาและให้หน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งในท้องถิ่นนั้นๆช่วยจัดทำเป็นระบบรวลรวมขึ้นมา ใครมีความเห็นอย่างรัยบ้างขอแชร์ ครับ ( ผมเสียดาย อะครับ ) หรือกำหนดเป็นนโยบายให้แต่ละโรงเรียนจัดทำและรวบรวมขึ้นมาโดยอาศัยนักเรียน ผู้ปกครองรุ่นพ่อรุ่นแม่เขียนเรื่องเกี่ยวกับอาชีพตนเองขึ้นมา และทางโรงเรียนนำมาสังเคราะห์. รวบรวมอีกที เพราะอย่างรัย โรงเรียนก็ถือเป็นแหล่งรวมรวมและมีกำลังพอ.